Nuria Cruz, dobre transplantada: "Teño catro riles, o último dooumo a miña amiga Mercedes"
Por Mónica Patxot & María José Pita
O próximo 20 de xuño Nuria Cruz celebra o seu "cumplirriñón", como a ela gústalle chamalo. Foi nesa data de 2023 cando recibía un ril doado pola súa grande amiga Mercedes. Un transplante renal de doante vivo que lle liberou de catro horas de diálise tres días á semana, con todas as secuelas que orixina, e que lle permite seguir convivindo coa súa enfermidade SHUa (acrónimo de Síndrome Hemolítico Urémico atípico), que nestes momentos se atopa estabilizada.
"Como di o meu médico: transplantámovos para vivir, non para sobrevivir, e Mercedes deume a vida", asegura emocionada.
Esta ferrolá do 73, residente en Pontevedra dende hai anos "por amor" e actual presidenta da Asociación para a Loita contra as Enfermidades de Ril (ALCER Pontevedra), explica que foi con 32 anos, sen ter antecedentes nin síntomas previos, cando lle diagnosticaron a enfermidade a partir dun cadro de cansazo.
"Pensaba que estaba incubando unha gripe, eu entón era perruqueira e estabamos en decembro, pensei: ogallá poida estar con gripe tres días en cama e coller forzas para a campaña de Nadal, que é a de máis traballo. E, nada, no canto de tres días foron 18 anos", sinala.
É moi gráfica para aclarar o que supón o SHUa, "unha enfermidade rara xenética que fai que o teu metabolismo se acelere, coma quen di, e entón, cando hai unha cousa mala, o teu organismo vai defenderse diso, pero no canto de mandar unha tropa, de súpeto manda unha, dúas, cinco, dez… e entón acábase o malo e empeza a levarse todo o demais. Empézanse a formar coágulos no sangue, destrúe plaquetas, glóbulos brancos, glóbulos vermellos… é como que o teu sangue se converte en auga, e entón empezan a fallar os órganos, o primeiro deles, o ril, porque é o que filtra todo, e déronse casos de morte por un mal diagnóstico".
Cando Nuria debutou na enfermidade non había tratamento e pronto entrou en diálise. Tras dez anos e medio "enchufada" á máquina en longas sesións chegou o primeiro transplante, neste caso, dunha persoa falecida. "Pero este ril durou só 5 anos e tiven que volver a diálises", matiza.
Tras un ano e medio de regreso ás sesións de diálises, o seu médico infórmalle de que "necesitas transplantarte de novo" e que o mellor é que sexa dun doante vivo, "por ter unha diálise tan longa e o transplante anterior, evítanse mellor as complicacións cun órgano de doante vivo".
Co susto no corpo, coméntallo ao seu grupo de amigas ferrolás, coas que comparte 35 anos de amizade. Todas a apoiaron, aínda que a máis decidida foi Mercedes que, sen pensarllo, preguntou: "E que temos que facer?". "Chamámonos as Mosqueteiras: Unha para todas e todas para unha!, para min son a miña familia, pero agora Merce é como a miña irmá", engade Nuria.
Para saber se os riles de Mercedes eran compatibles e a súa saúde facíaa apta para a doazón tiveron que pasar ambas varias probas: analíticas, electrocardiograma e ecografías "para ver os riles, porque ao doante déixanlle o seu mellor ril". A continuación, "tes que pasar por psicólogo, tribunal médico e xuíz", detalla Nuria.
"Nós pedimos que se centralicen todas as probas, e así llo trasladamos ao conselleiro de Sanidade"
Neste punto detense para insistir nunha reivindicación que está na axenda de ALCER. "Nós pedimos que se centralicen todas as probas, e así llo trasladamos ao conselleiro de Sanidade. Para cada proba tes que pedir un volante no teu centro de saúde e ir ao mostrador de citas. Por exemplo, o psicólogo é o que máis atraso leva, como non haxa un oco, poden pasar seis meses ata ter a cita".
No seu caso tiveron sorte, grazas á implicación dos sanitarios ferroláns, localidade na que Mercedes reside e traballa nun supermercado, e que había "ocos libres nas citas, que se non sería imposible". En dous meses concluían o proceso previo ao transplante.
A continuación, o 13 de xuño de 2023 estaban ambas as amigas citadas na Coruña para realizar máis probas conxuntas.
"O día anterior, estaba eu na sala de diálise e chamáronme: ‘Nuria, vides mañá, non? E tedes toda a mañá?. Si, ela pediu o día no traballo e eu non teño diálise, contesteille. E dime: ‘É que necesitamos que esteades toda a mañá para realizarvos moitas probas porque o transplante vai ser o día 20, decidímolo’. Resulta que ou facían o transplante nesa data ou, se non, tería que ser despois do verán, decidiron adiantalo porque o meu médico collía vacacións en setembro e habería que esperar a outubro", expón Nuria, que quere tamén destacar, ademais da profesionalidade, a calidade humana de todos as persoas que traballan no servizo de transplantes.
"Son profesionais de dez. Fíxate que a Mercedes extirpáronlle o ril polas costas por laparoscopia, e como na extracción final teñen que cortar e abrir máis zona, ao finalizar fixéronlle unha sutura de cirurxía estética, moito máis laboriosa, porque o médico dixo que o merecía", anota Nuria. E é que ese era o medo que ela tiña, porque sabía que a recuperación do doante, ao ter que cortar músculos moi delicados das costas, é máis complicada.
O CHUAC sitúase entre os dez hospitais máis transplantadores de España. Nuria relata como foi o proceso unha vez pechada a data da operación: "Os transplantes de doante vivo en Coruña fanos sempre os martes a partir das tres da tarde. Ingrésase o domingo pola tarde e o luns fanse as últimas probas para ver que todo está ben, que non tes febre, por exemplo, porque se non saben de onde vén non podes entrar en quirófano. Se todo está correcto, o martes, primeiro baixa o doante a quirófano, abren, empezan coa operación e, un pouco antes de extraer o ril, meten ao quirófano contiguo ao receptor, neste caso a min. Entón xa che dormen, ábrenche, empézanche a preparar e, no quirófano do lado, sacan o ril e inmediatamente pasan ao meu quirófano e xa mo colocan no seu sitio".
"Os riles naturais xeralmente non se quitan, non están enfermos, só deixan de funcionar"
Finalizado este segundo transplante, a moitos sorprende saber que Nuria ten no seu corpo catro riles. "Os riles naturais xeralmente non se quitan, non están enfermos, só deixan de funcionar, é como cando se para o motor dun coche pero ti velo e está perfecto. Cando che transplantan, póñenche o novo ril na zona dianteira, á menor distancia da vexiga e a uretra e mellor acceso á conexión co aparello urinario. Si quitarían o órgano en caso de poliquistosis ou un cancro", aclara.
Como é a vida de Nuria un ano despois? A pontevedresa de adopción recoñece que dende entón "todos os días son unha festa".
Acode a recibir o tratamento da súa enfermidade crónica cada dous meses ao Hospital Provincial, e dio con emoción: "esta enfermidade afecta sobre todo a nenos, non te imaxinas o importante que é que haxa estes novos tratamentos; antes tiñan que picar a bebés de seis meses, pequerrechos de tres anos, seis ou dezaseis… cada quince días, sacalos da súa contorna e picar eses braciños; e os maiores tampouco poden estar pedindo no traballo a mañá cada quince días. Esta nova medicación é un adianto e, hai que dicilo, grazas á investigación, á nosa sanidade pública e os grandísimos profesionais que temos".
Relacionadas:
-
"Somos Olímpicos", a campaña especial de doazón de sangue chega a Sanxenxo
Por Anxo Lourido |
-
Chega á Ferrería a campaña de doazón de órganos e sangue 'Somos olímpicos' con camisetas de agasallo
Por Redacción |
-
Os casos de cancro de pel están a crecer máis rápido que calquera outro tipo
Por Oskar Viéitez |
-
Nova edición da "cea-tómbola" da Asociación Contra o Cancro
Por Redacción |
-
Convenio para potenciar a atención biopsicosocial na Asociación Española contra o Cancro
Por Redacción |
-
Nuria Cruz, presidenta de Alcer Pontevedra e transplantada de ril: "Un só doante salva sete vidas"
Por Diana Eiras & María José Pita |