Seres indóMITOs: Roberto Taboada
Foi candidato á alcaldía en Pontevedra, deputado autonómico e concelleiro en diferentes lexislaturas ata a súa retirada en 2002 por problemas de saúde. Mestre de profesión, acumula unha gran experiencia en diversas disciplinas como deseño, pintura ou escritura; aínda que sería imposible mencionar todas nas que sobresae, pois é unha lista máis longa ca a de títulos de Cayetana de Alba.
Recordaba hai uns días noutro medio que "a primeira imaxe que me vén de Roberto Taboada lévame a hai máis de 20 anos. Por aquel entón non sei canto mediría, pero lembro que me pareceu un home alto. Moi alto. Desde ese momento, sempre que escoito falar del, o meu cerebro recrea aquela escena na que o meu eu daquela época tivo que inclinar a cabeza todo o que puido para poder ver a cara do home co que falaba o seu pai".
Debo recoñecer que para realizar esta entrevista, xa non me vin na necesidade de inclinar a cabeza cara arriba, pero si cara un lado, pois puido realizarse grazas á axuda de Rober Taboada Jr., quen aínda que ten un perfil algo distinto (é Doctor en Enxeñaría Química), comparte as mesmas afeccións e valores humanos que o seu pai.
Reúnome con eles con motivo da mostra que acaban de inaugurar na sala de exposicións do edificio administrativo da Xunta en Pontevedra "Castelao na colección de Roberto Taboada" (cuxa visita recomendo reiteradamente), aínda que o aprecio que sinto por ambos faríame tomar café a diario con eles para poder falar largo e tendido sen ningunha razón concreta.
Cando Rober me envía a fotografía coa que o seu pai quere ilustrar esta entrevista, constato o que xa sabía: a reciprocidade dese aprecio, pois elixe unha instantánea, tomada fai uns meses, xunto ao meu pai. Sen dúbida, o savoir faire é marca da casa.
-Como nace esta exposición?
Xa dende hai moito tempo naceu o meu interese pola figura política e artística de Castelao, o que me levou a empezar a adquirir as súas obras: desde primeiras edicións dos seus libros, debuxos orixinais, figuras de cerámica, as súas viñetas de humor, ata cartas orixinais dende o exilio. A diversidade e a calidade de todos os artigos da miña colección merecen ser expostos para que toda a cidadanía teña a oportunidade de velos.
-De onde procede o contido da mesma?
Todos os artigos da colección foron adquiridos ao longo de toda a miña vida de moitos lugares: Pontevedra, do resto de España, Francia e unha gran cantidade de América latina, principalmente Arxentina, Uruguai e México.
-Que tedes pensado facer nun futuro con todo ese material?
O seguinte paso máis inmediato que me gustaría facer coa colección é, por unha parte, facer outra exposición máis ambiciosa en canto ao espazo e ao contido e, por outra parte, realizar unha catalogación exhaustiva de todo o contido, posto que é moito e de gran valor. O colecionismo está no ADN da miña familia, de feito, Castelao non é a miña única paixón xa que tamén teño un fondo grande doutras temáticas como son os fotógrafos pontevedreses e Cristóbal Colón. Por agora non teño plans de que deixen de pertencer á miña familia.
-Dime unha pregunta que nunca che gustou que che fixeran.
Sempre tiven a firme convicción de que a palabra nunca debería molestar a ninguén e que a través do diálogo pódense construír pontes e edificar relacións.
-Con que tres palabras te definirías?
Coleccionista, socialista e avó.
-Cando ves o ambiente de crispación na política, entranche ganas de estar en primeira liña para poñer cordura ou agradeces estar fóra?
Nunca me gustou ser unha persoa que caia nas nostalxias, pero cando vexo o ambiente político actual, resulta imposible non comparalo coa época na que estiven en activo na política. É certo que, ao igual que agora, tiñamos as nosas diferenzas, pero non podo deixar de ter a sensación de que o talante era máis comedido e había unha menor cantidade de ataques á persoa. O ambiente polarizado que se respira a día de hoxe, sen dúbida non mellora a concordia se non que fai florecer posturas máis radicalizadas.
-O eterno debate que se planta unha e outra vez, deberíase limitar o sufraxio universal?
Rotundamente non
-Que gran proxecto che queda pendente e che gustaría que outros retomasen nun futuro?
O proxecto máis inmediato e que aínda non puiden levar a cabo, é a catalogación de todas as miñas coleccións. Unha posible opción sería facer unha fundación co obxectivo de levar a cabo esa catalogación, conservar os fondos destas coleccións e que estean á disposición dun público xeral.
-Que tres grandes proxectos crees que supuxeron a maior revolución para a cidade nos últimos 25 anos?
É indubidable que a decisión estratéxica de peonalizar certas zonas da cidade, así como ensanchar as beirarrúas e reducir a velocidade a 30 km/h, supuxo un cambio radical na cidade, transformándoa nun espazo máis pensado para as persoas. A oferta de Pontevedra como cidade organizadora de eventos deportivos, por exemplo triatlón, permitiu poñer no mapa á capital de provincia, así como incrementar un tipo de turismo moi interesante ligado ao deporte. Por último, creo que foi un acerto a aposta pola cultura e a sua conservación coa ampliación do Museo Provincial a través a construción do sexto edificio e a adquisición do convento de Santa Clara.
-Como a ves dentro doutros 25?
Pontevedra é unha cidade que indudablemente ofrece unha moi boa calidade de vida pero, xa desde fai tempo, perdeu a capacidade de creación de emprego. Isto resulta preocupante á hora de ofrecer ás novas xeracións unha oferta laboral, puidendo caer Pontevedra na conversión nunha cidade dormitorio, onde a xente decida residir aquí pero ir a traballar a outras cidades. É imperativo que tanto dende o goberno local, como o provincial e o autonómico, se poña en marcha a maquinaria para atraer empresas á capital, así como ofrecer todas as axudas a todos/as aqueles/as que queiran emprender na cidade.
E para finalizar, a quen che gustaría ver nesta sección?
A Lino Pazos
Para Roberto Taboada, Pontevedra sabe a pementos de Padrón, cheira a mar, vese de cor azul e soa a terrazas e cafeterías. Definitivamente, Roberto Taboada sente Pontevedra.
O CUESTIONARIO
− Nunca saio de casa… sen pantalóns.
− Na miña neveira sempre hai… zume de mazá.
− No meu armario destacan… as camisas.
− A idade é… mal mal.
− Sempre fun o ollo dereito de… a miña avoa Lita.
− Pontevedra ten alma de… orballo.
− Creo en… a miña familia.
− O ano que marcou a miña vida foi… 1998.
− O mellor agasallo que me poden facer é… unha peza para as miñas coleccións.
− O meu lugar no mundo é… Pontevedra.
− Se non puidese vivir en Pontevedra viviría en… Valencia.
− O meu momento favorito do día é… a mañá.
− Pontevedra… a miña paixón.
Relacionadas:
-
Seres indóMITOs: Pilar Delmas
-
Seres indóMITOs: Cristina Trúlock
-
Seres indóMITOs: Antón Sobral
-
Seres indóMITOs: Carmen Díaz - May
-
Seres indóMITOs: Xosé Fortes
-
Seres indóMITOs: Maica Larriba
-
Seres IndóMITOs: Tino Lores
-
Seres indóMITOs: Ana Santos
-
O Castelao da colección de Roberto Taboada, a exposición en Pontevedra
Por Redacción & Mónica Patxot |
-
Seres indóMITOs: Churra Costa
-
Roberto Taboada Rivadulla convértese en Coloniano de Honra 2022
Por Redacción |
-
Roberto Taboada repasa nunha mostra as tres décadas de ouro do Colón galego
Por Mónica Patxot |