Xerardo Torrado Agulla
Por uns servizos públicos de calidade, pero tamén por uns usuarios e usuarias responsables
Se vostedes van a urxencias da Parda, daranse de conta que hai dúas salas de espera, a VIP e a "pringaos"; a min sempre me mandan á segunda aínda que vaia cas tripas fóra. É un membro do persoal administrativo quen che manda a unha ou a outra, é o persoal administrativo quen che fai pasar en cinco minutos ou en tres horas. Isto é lóxico? Como pode discernir o persoal administrativo a gravidade do paciente?
De tódolos xeitos é habitual que en A Parda non haxa médico algún e que agardes para ser atendido polo persoal de enfermería que, tras agardar dúas ou tres horas, che di que "non está capacitado", que suba a Montecelo e si quero que chame a unha ambulancia ou subo pola miña conta. Eu, que a pesar da miña gravidade non quero abusar da ambulancia chamo a un taxi. Unha vez en Montecelo, eu cría que xa os chamaran decíndolle que subía un paciente con tal problema. Pero alí non saben nada e unha vez máis teño que agardar entre tres e catro horas.
Pasado ese tempo, unha MIR, que era o que había alí, sen tan sequera explorarme co otoscopio dime: tome vostede alprazolam. Eu, négome a tomar ansiolítico algún, o meu problema non é un ataque de ansiedade, recalco. Non me fan nen caso e me din que agarde nunha sala de espera (outra vez) ate que me dean o impreso de alta. Entón un ten que esperar entre unha hora e unha hora e media (sumen as dúas horas en A Parda, as tres ou catro en Montecelo, e agora esta nova espera, e ríanse). Cando chegara á Parda era a tarde, cando saio de Montecelo, por certo, sen ser atendido, era de madrugada. Collo de novo un taxi e baixo.
Din que os servizos de urxencias están saturados, o problema non está en urxencias, está en atención primaria, a xente está mal hoxe, non dentro dunha semana cando o persoal administrativo lle dá a cita. Dentro dunha semana ou está xa san ou está morta (neste último caso, como en todos, o SERGAS lávase as mans coma Pilatos). Tamén debo engadir que a saturación de urxencias é en parte debido a que non hai en España unha "cultura de farmacia".
Nesas interminables esperas nas salas de urxencias, escoito os motivos que alegan os pacientes e algúns chaman ó riso. Unha rapaza decía que tiña unha manchiña na pel, por certo, a chamaron antes que a min, que entrara en urxencias cunha otorraxia e un coágulo de sangue no oído esquerdo tras unha lesión. Outra decía que lle picara unha velutina no día anterior. Mire, se segue viva quere decir que non é alérxica. Outra moza entrou decindo que tiña unha teliña nun ollo. Pero o mellor de todo foi un xoven que entrou diciindo que lle picaba unha perna. Non invento nada, fun testemuña de todo isto.
A da manchiña da pel, que pida vez no dermatólogo, e nos restantes dos casos que vaian á farmacia a pedir unha pomada, ou un colirio. Os e as farmacéuticas son profesionais formadas cunha carreira tan ou máis dura que a propia de mediciña, non son empregadas de comercio, que por outra parte tamén teñen formación. Hai que darlle competencias ás farmacias, e que a xente saiba que ten que acoder a elas.
Hai certos sectores sociais que se escandalizan cando escoitan que noutros países cobran por ir a urxencias. A isto hai que decir que os servizos de urxencias teñen un presuposto público, non son gratis, e que se foran a urxencias cunha grave lesión e escoitaran como toda esta xente vai a urxencias por tonterías solucionables nunha farmacia, entraralles as gañas de multalos a todos.
A culpa non é sempre da administración, as veces parte da culpa está nos usuarios. Unha sociedade pode estar enferma na súa cúpula, pero tamén o poder estar na súa base. Seguramente que a rapaza da manchiña na pel xa tivo a atención debida, eu, case dous anos e medio máis tarde, non me fixeron unha soa proba para saber se os osiños do oído están ben ou están dislocados.