Martiño Riera Rodríguez
Alén das sombras
Este home, cuxo nome prefiro non recordar, era un deses homes aos que o termo violencia de xénero lles producía urticaria. Na súa caverna, eses termos eran cousas de feministas radicais extremistas que pouco menos que intentaban impor unha ideoloxía sectaria que buscaba reducir o xénero masculino a cinzas.
Nesa caverna non estaba só, pois adoitaba contar coa compaña doutros individuos con poucas luces que, ben a viva voz ou na caverna virtual, retroalimentaban o seu discurso. Mais quixo o destino que algo cambiara nel aquel serán de domingo outonal. Reuníranse todos os irmáns xunto á casa familiar para compartir o xantar dominical. A súa irmá Carmela, tronco encollido, rostro inexpresivo que ocultaba baixo amplas lentes de sol, estaba sentada fronte a el. Apenas pronunciou un par de frases en toda a comida, e iso era estraño, pois Carme sempre fora ben paroleira.
Mentres daba conta do segundo prato, este home, o noso protagonista, tivo o primeiro impulso. E se lle pasa algo a Carme? Preguntou unha voz no seu maxín, e namentres seguía mastigando aquel saboroso guiso, seguiu mastigando tamén a idea de que algo lle estaba a acontecer á irmá pequena.
Chegada a sobremesa tivo un arrouto de lucidez. E se falo con ela? Pouco hei de perder, pensou. E cando todos comezaban a se despedir, decidiu acompañala ao coche coa escusa de axudala cunhas bolsas. Que demo che pasa, Carme? Chantoulle, mentres ela abría o maleteiro. A asertividade nunca fora o forte deste home, e ela ben o sabía, mais aquel interrogante premeu o botón axeitado: ela quitou os lentes e botou a chorar. El ficou pampo, inmóbil de pés a cabeza, coma se aquel hematoma lle roubase as palabras, coma se o mergullara nun profundo silencio. Logo desa pausa obrigada comezou a repetir, tatexando, cada vez máis nervioso: que pasou!?, que pasou!?
Ela explicouse como puido, breve, acaso hai moito que explicar dunha labazada? Acaso non era suficiente co que ese ollar derrotado estaba a contar? Cando rematou de explicarse Carme sentiu un aceno de alivio, pero seguía pesándolle a vergonza, e mesmo a culpa. Ata ese punto pode chegar a manipulación, vítimas que, amais de sufrir o maltrato, carrexan tamén coa culpa.
El quería matalo, ese foi o primeiro pensamento. Chegar onda el canto antes e estrangulalo ata quedar sen folgos. Ela convenceuno, non sen esforzo, de que había outra forma de axudala, de facer xustiza. Cando saíron da comisaría, cando as pulsacións baixaron un chisco e sentaron naquel banco, el sentiu nas costas o peso da vergonza, pero aquela non era unha vergonza común. Aquela era unha vergonza con carácter retroactivo. Por fin caera da burra, pero o xeito de facelo era difícil de dixerir. A súa incredulidade recordaba á daquel prisioneiro do famoso mito grego que, unha vez liberado das súas cadeas, comezaba a saír ao exterior, abandonando a caverna que ata entón habitara e descubrindo, receoso, que o mundo real estaba alá fóra e que, ata aquel momento, el non fixera máis ca vivir enganado no mundo das sombras. Semellaba coma se o propio Platón, canso de presenciar tanta estupidez, decidise liberar el mesmo a este individuo das súas cadeas e arrastralo pola forza fóra daquel labirinto negacionista no que se atopaba sumido.
Triste, non si? que tivese que ser o rostro do maltrato debuxado na faciana da súa propia irmá o único acicate capaz de espertar a este individuo do seu letargo. E a dúbida xorde case automática. Cantos máis haberá coma el? Cantos incrédulos que, coma Tomás, se adhiren a esa perigosa filosofía de “se non o vexo non o creo”? Cantos ignorantes seguen aínda sen ver a luz?