Pedro J. Peón Estévez
A carreirinha dun can
Vai calor e durmo coa xanela de corredeira entreaberta. Un son de voces que vén de fóra faime acordar. Son voces extranhas, non as entendo e, co sono vencido pola curiosidade, érgome e saio. Vexo xente pasar nunha soa dirección, xentes raras, non as conhezo, sonme extranhas. Case todas levan caxatos, puchas e vultos ás costas. Aínda que caminhan ó unísono, falan diferente…"Ah, look at all the lonely people?…" a quen pertencen; a onde van ? Son xentes que venhen de Xalundes e van para Ningures, un pouco coma todos nós, non é ? É cedo; aínda non raia o día, aínda non lumbriga e vén máis xente de vez, abrolhando da negrura. Os menos venhen sós, os máis por parelhas, ás veces grupos. Por que este anómalo éxodo…? Son desprazados, fuxidos, desterrados, ou que ? Andan perseguidos, vixilados?… por que caminhan na noite ? Procuran refuxio ? Óioos falar, penso que nunha língua morta malia que, de xeito insólito, enténdoa e mesmo fáloa. Vou e pregúntolhes:
-Ou!…onde van vostedes con tan sospeitosa comitiva ? Non son horas de rondar polos caminhos…a non ser que sexan vostedes salteadores dos ídem, aínda que máis ben parecen a Companha…
-Nin unha cousa nin outra ! Sómoslhe albaneis, carpinteiros, canteiros; obreiros en resumidas contas. Precisamos atopar trabalho canto antes. É para o único que valemos -revelou un.
-Pero…todos ? -insistín.
-Si, todos. Fumos contratados para erguer un ranhaceos pero paralizouse a obra -engadiu outro.
-Xa; falta de licencia, presuposto ou cousa así.
-Non; falta de entendemento -aclarou un terceiro- Cando levabamos construída unha boa parte do edificio, cadaquén comezou a falar nunha língua distinta e xa non houbo maneira de se entender. Non había máis que cabreos e accidentes, os arquitectos tolearon e os promotores fuxiron a todo meter e, o peor de todo, nós sen cobrar un can…
-Eu sempre me facía o xordo finxindo non entender á parenta por non aturala pero é que agora non lhe entendo nin papa. É como se me falara chinés -explicaba outro.
-E que fala chinés papá -díxolhe o rapaz en correcto sánscrito.
-Vaia, canto o sinto -só atinei a dicir- E onde aconteceu iso?
-Nas aforas da cidade de Babilonia, aló na chaira de Sinar.
De súpeto entendino todo.
Diversas voces, para min inintelixibles, éntranme pola fiestra. Tamén os raios dun relumbrante sol de media manhán proxectando os buratinhos da persiana na parede do cuarto. Érgome de non moi boa gana pese ó avanzado da hora. As voces de fóra forman un confuso “totum revolutum". Intúo diversos idiomas europeos mixturados pero pouco ou nada entendo. Asomo pola fiestra e vexo xentes diversas caminhando nunha soa dirección; cara ó centro. Hainos que van sós. Hai quen vai en parelha ou en grupo. Algúns levan un caxato e fardelas ó lombo. Moitos sombreiro, pantalóns curtos e algunha cabacinha enxoita ou algunha cuncha de vieira. Unha lanzal moza loira, de olhos claros e longas pernas, párase e pregúntame:
-“¿ Falta mutxou paga Sanchiagou ?"
- A carreirinha dun can, mademoiselle.
Chegada a primavera, os bairros de Pondal e Gorgullón, en Pontevedra, convértense nun verdadeiro Babel.