Beatriz Suárez-Vence Castro
Cidade pequena, ruído grande
A inminencia das eleccións locais pon sobre a mesa moitas cuestións relativas a nosa Pontevedra.
Alégrome moitisimo da oportunidade que amosou o Diario do domingo, que na mesma ringleira na que fai a pregunta que todos temos na cabeza: chegou a hora de cambiar o modelo Pontevedra? destaca unha reportaxe sobre a Contaminación Acústica.
É un tema do que se fala moi pouco nas cidades grandes e non se trata nas pequenas.
Non a vexo tampouco entre os temas dos principais candidatos. É un feito que chama poderosamente a atención tendo en conta que os dous alcaldables estrela son, ou foron, profesionais da Sanidade.
O nivel de ruído que ten que soportar un pontevedrés non é normal para unha cidade das súas características (en realidade non é normal en ninguna cidade española). Supoño que é un tema que obvia a nosa formación nas escolas ou nas casas, pero facemos moitisimo ruído.
O Diario faise eco das palabras de Yomara García Viera, presidenta da Asociación de Juristas contra el ruido, que ten unha das súas sedes na cidade de Vigo: "La contaminación acústica es un veneno invisible que provoca un deterioro en la calidad de vida y en la salud de los ciudadanos y requiere planes de acción concretos de las administraciones públicas y el respaldo de todos los ciudadanos". Polo de agora non parece que teñamos nin unha cousa nin a outra.
Asemade, a citada reportaxe contén una entrevista que fai María Boullosa ao Doutor Ismael Arán, xefe de Otorrinolaringoloxía do CHUP. Nela, o facultativo explica que por riba dos 75 decibelios, o ruído pode dar lugar incluso a enfermidades laborais. Reduce a capacidade auditiva, dificulta a comprensión das palabras e, polo tanto, as relacións interpersoais.
Tamén ocasiona a trastornos coma hipertensión, taquicardias, problemas gástricos, alteracións do sono , ansiedade e depresión.
En Pontevedra, tense a percepción xeral de que o ruído se limita ao horario nocturno e localízase só no casco vello da cidade. Non é así. Tampouco se limita a situacións puntuais como as obras ou os atascos de tráfico.
Non temos educación contra o ruído. Non hai campañas de concienciación e prevención.
Aquí asociase o ruído coa diversión, coma se un espazo cun nivel de ruído normal tivese que ser un aburrimento. Non se trata de falar coma se estivesemos nunha biblioteca, pero si de non falar a gritos polo móbil, por exemplo, nun espazo reducido e común, como pode ser o transporte público, a cola do súper, lugares que a xente non ten opción de abandonar se lle están berrando na orella.
O exemplo local que millor ilustra a mentalidade que temos no que respecta ao ruído e ao conxunto metálico que o Concello instalou fronte os xardíns de S. Francisco coas letras que conforman o nome de Pontevedra. Vén sendo utilizado para que os nenos pasen a tarde saltando coma se fose unha cama elástica.
Hai determinadas horas nos que, na cafetaría situada máis preto da "atracción infantil", os camareros teñen que aguantar a dor de cabeza e os clientes marchan. Se protestas din que é porque non che gustan os nenos ou porque estaste a converter nunha amargada. Os profesionais da hostalería unha vez máis aguantando carros e carretas e a xente, caladiña.
Outra situación cotiá na nosa cidade dende que temos as beirarrúas tan anchas, tan preto das fiestras, é a proximidade dos contedores, especialmente os de vidro, ás casas. En Cruz Gallástegui, só por citar un deles, cada vez que tiras algo de cristal tes público asegurado, matas dun susto a varios cans, deixas sen sesta os veciños e tes que coidar de non morrer atropelado polos coche que pasan ás tuas costas.
Todo por cumplir coa reciclaxe.
O espazo na cidade non ten en conta os estragos que fai o ruído. A carga e descarga faise prácticamente nos portais das casas, debaixo das fiestras, case no salón das vivendas.
Non temos as dimensións de París, por moito que viñera de visita o tenente de alcalde da cidade das luces (antes de que Vigo lle chimpara o nome) e quedase encantado. As dimensións dun Boulevard parisino no son as mesmas que as de Cruz Gallástegui para que poida caber todo e aínda quede sitio para pasear sen tolear de estrés. E si, como non se fagan as cousas ben pode haber mais estrés nunha cidade pequena que nunha grande por un motivo tan sinxelo como que hai menos espazo.
A ordenación do espazo ten que facerse de xeito que non se veña todo enriba do paseante xa que é unha cidade feita precisamente para o peón: o camión, a terraza, o contedor do lixo, o patinete eléctrico e o ancianiño co bastón, mentres vas xogando o pilla pilla co repartidor.
Como sigamos así o eslogan da cidade vai ser "marcho que teño que marchar". Calquera día imos espertar e as pombas da Ferraría terán emigrado. Unha pena co agarimosa que é a nosa Pontevedriña, a beleza das suas rúas e xente boa que vive nela.
Eu xa marchei, con toda dor do meu corazón . Pontevedra é agora unha cidade cómoda para o turista e latosa para o que vive nela.
Gostaríame voltar.
Será cando a Pontevedra que vivamos volva ser de verdade unha cidade amable para todos incluídos os animáis. Amable, que non é o mesmo que casposa.
Oxalá o noso voto no 28 M non caia en saco roto.