Manuel Pérez Lourido
Pintando a mona
Hai xente que é moito de pintar a mona. Eu, sen ir máis lonxe. Por exemplo: levo un ano pintando a mona en PontevedraViva cada mércores. Exprésome deste xeito porque non me tomo moi en serio a min mesmo e aconsello aos meus conxéneres que procedan de igual forma comigo, e con eles mesmos. Se un quere tomarse a si mesmo en serio, alá el, pero eu non o faría. Penso que unha mirada escéptica cara un mesmo é algo que acae ben aos tempos que nos toca vivir.
Os galegos somos xente retranqueira e subordinada. De toda a vida. Probablemente unha cousa teña que ver coa outra, pero isto xa é metade intuición, metade conxectura. O certo é que os galegos estamos dotados xenéticamente, por poñelo en plan categórico, dunha película de graxa que fai que todo tipo de acontecementos esvaren polas nosas costas mentres refregamos cun pauciño nos dentes. Ou rañamos a cachola, antes ataviadas coas desaparecidas boinas, que tiñan un aquel de sabedoría incorporada. A nosa sabedoría baseábase na desconfianza diante de todo tipo de evidencias que nos puxese diante ese labirinto que chamamos realidade. O pobo galego sempre ollou dende a distancia os acontecementos, como se non tivesen que ver con el aínda que lle afectasen directamente. Por iso cando un fillo daba cos osos no chan, a nai dicía: vas caer. Os homes e mulleres galegos víronas de todas ás cores e leváronas de todas partes e de todos os calibres, por iso aprenderon a dicir: e logho? cando se lles requiría para algo. Outras veces, cando lles petaba, respondían asubiando. Hoxe asubíase moi pouco, moi, moi pouco. Un home de certa idade, coroado cunha boina negra, fitando a realidade con desconfianza e coa banda sonora dos seus propios asubíos: esa é a inmortal estampa do galego.
Os galegos, socioloxicamente, non son de dereitas nin de esquerdas. Son do medio. Algúns, do medio e medio. O de votar xa é outra cousa. Aquí sempre xulgamos primeiro ás persoas e despois ás ideas, Manuel Fraga sabíao moi ben. Unha das claves do éxito do fraguismo foi que o seu inventor non era percibido coma un intelectual pola xente. A política sempre foi para nós unha excrecencia da vida cotiá, algo coma a declaración da renda: hai que aguantala, pero que preferiríamos que nola levase outro.
A nós o que nos proe son as verbas, xugosas coma mazás de san Xoán, ou acedas coma palabras como "maluco", "pamparrón", "fervellasberzas", "falabarato"... por favor, como non estarmos orgullosos do noso vocabulario?. A min o de "falabarato" paréceme a excelencia feita dupla léxica. Recorda ao "talk is cheap" dos británicos e, dito diante dun espello, sácache a soberbia nun instante.
Por todo isto que veño de contar é que non me importa que me digan que pinto a mona, ou que son un falabarato. Ao contrario.