Manuel Pérez Lourido
Xogos de balón na praia
"Os rapazolos que xogan co balón na area da praia…" Vou comezar de novo: "Os pailáns que xogan co balón na area da praia…" Tampouco: "Os castróns que xogan co balón na area da praia…" Cada vez peor. Así é como a meirande parte dos mortais e unha boa parte dos inmortais escala no seu pensamento a definición desta mítica escena de praia na que uns tipos se apoderan dun anaco da mesma, especialmente, por onde queres pasar nun deses tamén míticos paseos pola beira do mar aos que os galegos somos tan afeccionados e cos que alucinan os foráneos. Non que eles non paseen aló do Padornelo, senón que non o fan tantos nin tanto.
Dar unha voltiña a carón da auga, as mans cruzadas por detrás das costas en feliz emulación da felicidade dos xubilados e sentir a frustración de atopar un fato de futbolistas afeccionados tentando domesticar unha pelota, albiscar a posibilidade dun balonazo, comprobar o molesto barullo coa que a testosterona esfola a tranquilidade de aquela hora… dan ganas de non sei que.
Por exemplo: dan ganas de dispoñer da complexión física do gorila Maguila e irromper no corro de langráns para ver se tes a sorte de que che golpeen co balón nun descoido e poder mandarlle un couce para chantalo no medio da ría mentres cunha ameazadora mirada contemplas o asombro barra indignación dos xogadores. Son mala persoa, seino, e non trato de disimulalo.
Teño que dicir, en honor á verdade, que eu tamén fun un rapazolo, pailán, castrón, que xogaba co balón na area da praia. Só que os da miña xeración pasabamos o día enteiro dándolle patadas aos balóns porque non había aínda pantallas coas que flipar e por iso tiñamos unha puntería caralluda, unha mestría no emprego das distintas partes do pé para obter diferentes efectos na traxectoria do esférico que o noso era un exercicio de milimétrica precisión no que non se nos escapaba unha pelota. Iso quero lembrar, xa que cada un lembra as cousas como lle peta.
Unha das cousa que máis chama a atención se observamos eses grupos de seres vivos que prefiren o exercicio físico á lectura para matar o tempo é que a súa destreza futbolística é inversamente proporcional á súa apostura física: canto máis cachas, bronceados, peiteados e guapeados se amosan, máis torpes son co balón nos pés. Os grupiños formados por rapaces gordechos e pachorrentos ou apoucados manexan con moita máis habilidade os pés. Habería que afondar na anatomía topográfica conectada con este campo da práctica futbolística na praia para poder tirar conclusións científicas, pero aí queda a observación. Igual tampouco é moi exacta, tamén o digo.
Como reflexión final, ofrecemos un consello a aquelas persoas ás que lle resulte especialmente desagradable cruzarse con saltimbanquis de praia arredor dun esférico. Un consello que se inspira ao mesmo tempo na sabedoría de Mohandas Gandhi e nas técnicas de desafogo emocional: o mellor nestes casos é botarse inmediatamente á auga para, sen deixar de dar vigorosas brazadas, berrar insultos sen ningún tipo de reparo. Man de santo.