Antón Roel Villanueva
Desde o confinamento
Apoiado na fiestra, como dicía Rosalía de Castro: vendo como crecen os carballos, no meu caso os freixos da Praza de Galicia que xa reverdeceron todos, o día que tiñamos que estar en San Cibrán cando os da cidade tirabamos ao monte para sacar o meigallo. Menos mal que este ano vai ser máis curto sen a primavera que nos roubaron e malo será que non aguantemos con el no corpo.
Vexo que diante dun súper formouse unha fileira na porta, moita xente esperando a súa quenda para comprar, cando de súpeto apareceu unha velliña das nosas das de Mamasunción de Chano Piñeiro, de pelo branco como flolerpas de neve recollido nun moño, arrastrando un carriño cunha man e na outra apoiada nun bastón. Pasou diante de todos e meteuse no súper.
Ninguén protestou nin dixo nada. Eu, asombrado polo xesto de xenerosidade e comprensión da xente da fileira que levaba tempo esperando, púxenme a aplaudilos, algún veciño pensou que xa toleara pois era pola mañá, nese momento pensei que nos momentos difíciles todos sacamos o mellor, a min conmoveume un xesto tan sinxelo coa velliña.
Xa a noite ía escura, alguén apagou as estrelas, cando soubemos no confinamento das longas noites de pedra que se nos foi ao alba nun mar de rosas vermellas Luís Eduardo Aute.
Se cadra non quixo deixar sós aos velliños e velliñas que están a morrer nas residencias sen ter ao seu lado a ningún ser amante que os colla da man e Aute foise con eles. Non quixo deixalos sen a súa música e acompañounos.
Desde ese día, se puidésemos saír e mirar cara ao ceo veriamos moitas máis estrelas novas brilando.
E así imos pasando como podemos estes días sen vento nin choiva que nos molle, sen os amenceres de sol que nos dan quentura, sen o murmurio do río que nos dea acougo, sen o trino dos paxaros que nos dan tenrura, sen o barullo dos nenos nos parques. Estamos no tempo do silencio.
Oxalá que cando salgamos desta aproveitasen os estorniños e os gorrións, que expulsamos das cidades porque nos molestaban, para volver e alegrarnos cos seus rechouchios e os seus voos debuxando efémeras obras de arte no ceo.
Nesta nosa vida tan efémera collemos todos.
Póñome a pensar que sería dun sen teito do noso barrio, un home moi educado que non pedía nada e sempre cun libro que lía sentado nun banco esperando polo bocadillo que os do restaurante Román, igual que aos aparcacoches e a todo o que o quixese, dábanlle.
Agora é cando pensamos que puidemos facer algo máis por toda esa xente sen recursos. A ver se é verdade e saímos desta sendo mellores persoas.
Animo e afouteza.
Desta saímos, como... non o sei pero imos saír aínda que só sexa para dar as grazas a toda a xente que se está xogando a vida por todos nós.