Marta Rodríguez Engroba
De como vostede me acolla, sr. Policía, de que me crea, pode depender a miña vida
Se hai un paso imprescindible para que as vítimas de violencia de xénero poidamos, polo menos, albiscar a saída do noso inferno, é o de denunciar. É ineludible, por mais que algunhas e algúns "iluminados" sosteñan o contrario, e o aconsellen ademais dun xeito totalmente irresponsable e temerario.
Que decidamos facelo é un proceso longo e duro, moi duro. O medo paralízanos, anúlanos, e chega un momento no que adquirimos esa indefensión aprendida, que nos fai chegar a crer que, fagamos o que fagamos, non seremos quen de saír do noso horror, polo que nos resignamos a soportalo, pregando para que un día un golpe, unha coitelada, non sexa a definitiva, ou mesmo chegando a desexalo, porque así o noso pesadelo, por fin, rematará.
Pero un día, despois de moito tempo de sufrimento, de pánico, un episodio máis violento do habitual, unha agresión máis brutal, pode ser o detonante para que nos decidamos, por fin, a pedir axuda, e nun estado lamentable, psicoloxicamente minadas, acudimos a comisaría.
Ese momento, no que atravesamos esa porta e solicitamos axuda, é crucial. Tan crucial que pode definir a nosa vida para sempre, e de feito o fará.
De súpeto, diante dunha ou varias persoas totalmente descoñecidas para nós, temos que desnudarnos, contar aspectos íntimos, humillantes e que nos fan sentir como se fósemos lixo, algo que o noso maltratador se encargou de fomentar día a día e que chegamos a asumir.
A reacción, o xeito de acollernos dese policía que temos en fronte, van ser decisivos para nós.
Van ser os que nos fagan manternos todo o firme que podemos nas nosas circunstancias e continuar adiante, ou ben nos van facer desistir e tal vez devolvernos aos brazos de quen nos está matando pouco a pouco.
Non pedimos tanto. Sinxelamente un chisco de humanidade, de empatía.
Que ese ou esa policía nos dedique unha verba tranquilizadora, un sorriso, que nos tranquilice, que non se impaciente cando o noso relato non sexa todo o coherente ou ordeado que debera, que entenda que temos medo, moito medo, que estamos aturdidas, e que a nosa mente non está clara. É imposible que o esté. Que nos asusta a incerteza do noso futuro, da nosa vida, e tal vez tamén as dos nosos fillos.
E, por riba de todo, que nos crea, que non dubide do que estamos a relatarlle, tal vez anos de sufrimento, de medo. Que non minimice o noso pánico, nin as ameazas, máis ou menos veladas, que o que di querernos profire contra nós.
Que nos escoiten, que somos as únicas que coñecemos a súa verdadeira cara, a súa crueldade, e que cando lle dicimos que temos a certeza de que, máis tarde ou máis cedo, vai vir por nós, non erramos, por moito que un test diga o contrario ou que noutros casos da súa posiblemente longa experiencia non sucedera así.
O último que precisamos e sentirnos cuestionadas, ou mesmo xulgadas. Tampouco detectar a dúbida nos seus ollos ou nesa ollada que intercambia, pensando que non nos decatamos, co seu compañeiro.
Estamos alí, nese frío despacho desa comisaría porque o horror nos superou, porque tememos non sobrevivir a unha nova agresión e precisamos, suplicamos, protección.
O ton da súa voz, o xeito de preguntarnos, de deixarnos que nos tomemos o noso tempo para serenarnos, para tentar transmitir do mellor xeito posible o que as veces é toda unha vida de medo, son determinantes para que tomemos a decisión máis importante das nosas vidas. Quen sabe si a derradeira.
Ninguén que non o teña vivido pode imaxinarse como nos sentimos cando temos a certeza de que a nosa futura seguridade, acaso as nosas vidas, dependen da credibilidade que nos otorgue esa persoa que temos ao outro lado da mesa.
Que nos sentimos morrer cando, malia as atrocidades que lle estamos a contar, decide que non precisamos protección, porque un ordenador determina que non corremos perigo, que cando o que nos maltrata día a día dí que vai rematar coa nosa vida vai de farol, que esa mirada que tan ben coñecemos, e que nos fai estremecer de puro pavor non son motivos dabondo para protexernos.
Como se imaxina que nos sentimos cando, de novo, esgotadas, impotentes, poñemos os pes na rúa indefensas, sen protección algunha, porque esa prevención da que tanto nos falan queda a maioría das veces en pura teoría,sabendo que estamos a mercé dun malnacido que non dubidará en recrudecer o seu maltrato, poida que ata acabar con nós, ainda máis agresivo, sabéndose denunciado e impune?.
Non se decata de que nos acaba de sentenciar, de que, posiblemente, por moito que o noso verdugo recrúe o seu maltrato, nunca máis seremos quen de tentar pedir axuda de novo e menos a quen, coa súa indiferenza, coas súas dúbidas, nos fixo sentir maltratadas outra vez?.
Ese policía encargado de recibirnos, de atendernos, de escoitarnos, non é un actor máis no noso proceso para acadar esa vida sen medo que merecemos, a que temos todo o dereito. É o actor principal, o fundamental, que nos empuxa a seguir adiante ou nos afunde quen sabe se para sempre.
Por iso, Sr. policía, nós, as vítimas, lle pregamos que cando algunha de nos acuda a vostede se tome un momento para reflexionar, para pensar que a violencia de xénero non é unha anécdota, tampouco unha rifa de parella.
A violencia de xénero é unha lacra letal que se cobra moitas vidas, tal vez a dalgunha das que acudimos a vostede.
Non permita que sexamos as protagonistas dos vindeiros minutos de silencio, non nos deixe desprotexidas e nunca esqueza que, de como vostede nos acolla, de que nos crea, poden depender as nosas vidas.
Asociación Si, hai saída