Marta Rodríguez Engroba
Por que a chaman xustiza se permite que nos maten?
Non sei moi ben como definir o meu estado de ánimo cando comezo a escribir estas liñas.
Sinto, iso si o teño claro, moita tristura, unha inmensa impotencia, e, a que negalo, unha rabia que me supera e que quixera non soamente berrar aos catro ventos, senón tamén poder facelo cara a cara con aqueles que teñen a potestade de aplicar as leis, e semella que tamén, no nome desas mesmas leis, de permitir, e mesmo facilitar, que a nós, as mulleres, as vítimas da violencia machista, nos sigan matando.
Jéssica Bravo, a muller asasinada en Elda esta mesma semana pola súa ex parella, é o último e tráxico exemplo do que estou a dicir.
No seu caso, non foi posible ese "lavado" de conciencia que acompaña a moitas das noticias de asasinatos machistas, esa frase xa manida de "non constaban denuncias previas", coa que, en demasiadas ocasións se tenta xustificar o inxustificable e evidente: A desprotección das mulleres vítimas de violencia de xénero, e non soamente das que non denuncian, senón tamén das que chegan a facelo, que ven, aterrrorizadas e totalmente indefensas como, unha vez interposta a denuncia, non contan cos medios precisos para protexelas.
Jéssica actuou en todo momento do xeito correcto. Acudiu a denunciar por primeira vez no ano 2014, e malia ser condenado por lesións no ámbito familiar, e dado que recoñeceu os feitos, a súa pena foi reducida nun tercio, quedando, por suposto, libre e o seu delito saldouse con cuarenta días de traballo en beneficio da comunidade…..Se ve que tampouco era para tanto!
O mesmo deu o feito obvio de que era un individuo perigoso. Admitiu o seu delito, polo tanto a lei, esa lei que dí protexernos, premiouno con unha liberdade que xa comezaba a escribir a sentenza de morte de Jéssica, unha sentenza que finalmente se consumou, e que no camiño estivo marcada polas denuncias e as chamadas de auxilio da rapaza, chamadas que non foron atendidas, porque a lei decidiu que o potencial asasino, maltratador de manual, tiña que estar na rúa, campando as súas anchas, e agardando tan só o momento oportuno para consumar a que era a crónica dunha morte anunciada, ou, mellor dito, dun asesinato anunciado.
Eu hoxe quixera que quen dictou esa medida cautelar dunha orde de afastamento me explicara mirándome aos ollos por que permitiu que un suxeito evidentemente perigoso, obsesionado con Jéssica e con antecedentes mais que significativos para temer un tráxico desenlace, estivese libre.
Quixera preguntarlle se vai ser quen de durmir cada noite e mirarse no espello cada mañá sen sentir a náusea de quen está a ver a imaxe do cómplice dun asesinato.
Quixera tamén que alguien, quen sexa, me explique porque, lonxe de mudar uns procedementos que nos están matando, se empeñan en enganarnos unha e outra vez, disfrazando a indiferencia de estatísticas falsamente optimistas, de actos públicos hipócritas, mentres xogan coas nosas vidas sen o menor escrúpulo, mentres case cada día un neno ou unha nena perden a súa nai nas mans dun salvaxe asasino sen que ninguén faga nada por evitalo.
Quixera, en definitiva, que alguien me explique por que lle chaman xustiza se permite que nos maten.
A min sempre me gustou chamar as cousas polo seu nome, e a quen podendo evitar un crime non soamente non o fai, senón que facilita, xustifica, e mesmo propicia co seu silencio e coa súa finxida ignorancia a súa execución, non se lle pode chamar xustiza, senón cómplice.
Asociación Si, hai saída