Teresa Casal
8 de marzo
Hoxe é un día en que parece imprescindible falar en feminino pola data, aínda que eu penso que sempre é bo día para non esquecer o labor das mulleres, a relevancia do seu traballo dentro e fora da casa, e reivindicar os dereitos que grazas a moitos sufrimentos se conseguiron e, que agora estamos a ver cómo se esvaecen porque os danos colaterais, non sei porque, sempre lles afectan mais a elas que a eles.
Gustaríame renderlle hoxe un merecido homenaxe a dúas mulleres da miña vida. Miña aboa e miña nai.
Rosario, miña aboa, foi unha muller da primeira metade do século pasado. Casou cun socialista que foi sentenciado a morte primeiro, a cadea perpetua despois e devolto a súa familia enfermo para morrer o pouco tempo con tan só corenta e nove anos. Todo elo polo único delito de gardar fidelidade a unhas ideas e defender o goberno da República no fatídico ano 36.
Ela tivo que coidar e sacar adiante a cinco fillos, soa e en silencio como todas as familias dos perdedores, porque había medo, moito medo. A filla pequena morreu no hospital de beneficencia cando aínda o pai estaba preso en Pontevedra, antes de que o levaran a illa de San Simón e Rosario tentou que el non sufrira, sobre a tortura que xa tiña enriba, a dor tremenda de perder a súa pequeniña, pero él soubo o que pasaba nada mais ver a faciana da súa muller e incluso tratou de mitigar a pena dela.
Todo ese terrible tempo, co home preso, Rosario continuou co traballo de venda de pequenos obxectos e telas a xente humilde do redor, que lle pagaban patacón a patacón.
Cando podía collía o tren e, con outras mulleres como ela, achegábanse as parroquias do rural e mercaban ovos, verduras, froitas e volvían para casa con aquela especie de tesouro. Antes de chegar a estación, as fillas agardaban nos redores da vía do tren e as nais tirábanlles as prezadas mercancías polas ventaíñas para non ter que pagar o fielato que, estaba instalado na entrada de Pontevedra e cuios funcionarios, cobraban o imposto de consumo, o que faría demasiado custosa a modesta inversión.
Miña nai contaba isto como unha aventura para elas, que eran nenas, pero as nais pasaban medo ante a posible detención, sobre todo sendo mulleres de "roxos".
Estas eran as verdadeiras heroínas dos tempos revoltos coidando os fillos, procurándolles alimento, sacando adiante a familia con dignidade e o silencio, sempre o silencio.
Lolita , como chamaron sempre a miña nai, viviu tempos un pouco mellores, traballaron moito ela e o seu home e sacaron adiante unha familia de catro fillos que, cando eu nacín xa podía dicirse que vivían con certo desafogo.
O que sempre me admirou da miña nai foi a súa modernidade. Nun tempo en que o que se lle inculcaba as rapazas era buscar un bó noivo e casar prontiño, Lolita puxo todo o seu empeño en que as dúas fillas estudaran unha carreira e repetíanos que o importante era ser independentes economicamente. Que podíamos casar ou non, pero que tiveramos o noso traballo para poder gañarnos a vida e non depender do marido para todo. Teño que dicir que as dúas fillas seguiron o pe da letra os seus desexos porque decatáronse que era o mellor consello que lles deran nunca.
A valentía, a honestidade a humildade, o amor e o traballo pola familia foron e son os principios que estas dúas mulleres inculcaron os seus descendentes e penso que merecen esta pequena lembranza, a pesares de que elas non coñeceran os motivos de dar a esta data o nome de día da muller traballadora.
8.03.2013