Tribuna Viva
A fiestra do sexto andar do Hospital Montecelo
O dezaseis do mes que se foi xamais o vou esquecer polo que me aconteceu ese día: Estabamos a celebrar o San Cibrán na miña aldea, Tomeza, na compaña dos nosos festeiros. A verdade e que todos sentíamonos felices e contentos de estar xuntos. A alegría bailaba nos nosos corazóns.
A mamá, coma sempre, tomou unha pequena sesta. Non ben levaba media hora deitada chamou por min. O seu ton de voz delataba que algo grave lle estaba a pasar. A toda présa, acudín onde ela e decateime que estaba a sufrir un ictus. Nuns minutos pasaron polo meu maxín un rebumbio de cousas, toda a nosa vida xuntas, a nosa loita para saír adiante e que por culpa dalgúns ás veces é tan dura pois o único que fan é botar no camiño cravos en vez de rosas. Con tan só cinco anos e medio perdín ao papá. As dúas sentímonos, soas, baleiras, desamparadas...
De estar pletóricos de ledicia disfrutando da festa, pasamos a unha situación de angustia, medo, bágoas...momentos tensos, cheos de confusión...pensando que a mamá íase. En nada como cambia a vida! Os meus laios oíanse en toda a casa. Berraba: Hai que chamar unha ambulancia! Que veña unha ambulancia! Axiña chegou. Só tardou quince minutos que a min parecéronme unha eternidade. Dicidiuse trasladala ao Hospital Montecelo onde a ingresaron, dándome moi malas novas. O seu estado era gravísimo. Os doutores dicíanme que se a mamá tiña moitos anos, que se ía quedar con problemas, que se tal...eu negábame a aceptar tal situación e con voz exaltada e firme díxenlles: Por favor, loiten por quitala do inferno que está a vivir. Vostedes non se preocupen das secuelas que lle van quedar. Ela ten unha familia que a vai atender. Na nosa aldea temos o costume de coidar na casa aos nosos maiores. "Golpeoume o mundo".
Confesoume, mentres esperabamos en urxencias. Estas palabras romperon o meu doído corazón en mil anacos. Son das que pensan: Que mentres hai vida hai esperanza. A miúdo miña nai dicíame que sempre hai que tirar para ADIANTE, isto mesmo mo dicía o meu querido Neira Vilas. Estas nenas e nenos da postguerra están feitos de madeira de buxo.
Sempre dispostos a turrar coma jabatos ante calquera situación e momento. Todo o meu ser estaba avolto polos nervios que se apoderaron de min, pero alí, no sexto andar deste Hospital atopei algo co que eu non contaba. De casualidade, cheguei á sala de estar e así como entrei mirei ao fondo unha fiestra que chamou por min de maneira silandeira.
Achegueime e reposei a miña faciana nela. Sentía como me agarimaba. Desfacíase en darme aloumiños ao mesmo tempo dábame osíxeno. Un osíxeno esperanzador, balsámico, puro...diferente ao que respiraba ata esa data. Ela non sabía como calmar a miña dor.
Logo, a través dela coma se dun miradoiro tratásese amosoume dúas estampas fermosísimas da nosa Pontevedra. Unha baixo os raios do sol e a outra baixo a luz da lúa nas que se podía contemplar a rideira ría coa frondosa Illa de Tambo e ao lonxe o grandioso Atlántico. De noite, a cidade é toda unha luminaria, coas súas pontes por onde baixa manseliño o rio Lérez cara ao mar.
Houbo noites que o vento zoaba forte, moi forte como queréndome levar de alí. A fiestra do miradoiro como eu lle chamo ofreceume todo o que tiña e segue alí disposta a axudar a todo aquel que se queira achegar a ela. Que marabillosa amiga chegou a miña vida! E sen pensar!, pero coma ela houbo máis, polo que aproveito en dar as grazas ao persoal de urxencias deste centro, que a pesares de estaren ateigados de traballo, atenderon decontado e con tres cousas importantísimas, as máis marabillosas do mundo e que sen elas non se pode vivir, refírome ao amor, cariño e respecto e que eles adicaron a miña naiciña. Mil grazas ao doutor Parada pola súa atención para con nós, pola súa humanidade...
Asemade, infinita gratitude ao doutor Juan Carlos Rodríguez, xefe de Medicina interna que nos arroupou en todo momento tratándonos con moito tino. Alentándonos, sobre todo a min xa que pensar que podía perder a quen tanto quero se me ía a vida, pois a mamá dun tempo para acá é a miña nena pequena. Coidar dela é un pracer. Xamais esquecerei a atención recibida por todo o persoal que nos días que estivemos ingresados nos prestou naquela planta. Ah! Un bico a Conchi que ten todo limpo coma un coral. Tamén outro aos estudantes de Enfermería polos sorrisos cos que nos agasallaban. Daquela, haberá algo máis lindo cos sorrisos? Arriba os sorrisos! Abaixo as caras de ferreiro!
Moreas de apertas ás traballadoras sociais Mar e Herminia polo seu apoio. Non quero rematar esta carta sen dicir algo e que agardo non se ofendan certas persoas, pero é que as cousas hai que dicilas como son: O meu desexo é deixar claro que das moitas veces que pasei por urxencias este servizo estaba atestado de traballo e o persoal non facía máis que bulir dun lado para outro coa obsesión de non deixar a ninguén desatendido, polo que me decatei que a maioría das veces e, a pesares de todas as faltas os servizos, seguen a funcionar debidamente grazas ao esforzo e dedicación das persoas que alí traballan.
Só unha reflexión, a Sanidade cústanos moitos cartos pero debemos ser conscientes de que é imprescindible xa que antes o despois todos a precisamos. E o mesmo ocorre coa investigación, educación e outros eidos que constitúen os pilares da sociedade do benestar. LOITEMOS POR ELO!
Nestes intres estamos na nosa casiña. A mamá vai indo. Rodeada dos seus e arrolada con moreóns de bicos cantareiros. Chegamos do Hospital con grandes dosis de emocións por todo o que alí vivimos, pero o mellor de todo é que non nos sentimos sós xa que teño a certeza de que conto co agarimo de todas as persoas que coñecín nestes case vinte e un días que pasamos na habitación 606.
Acordaron que sexa atentida por HADO ( axuda a domicilio ) que eu descoñecía. Estamos amparados por eles. Iso si, teño que dicir que agora a nosa vivenda semella un hospital de tantas e tantas cousas que nos troxeron.
Que razón tiña o doutor Juan Carlos Rodriguez cando me dicía que non ía estar soa! Foi unha sorte caer nas súas mans! E a mamaíña non deixa de refunfuñar cando a movo. Di que non é un boneco de palla e que está feita un cacharriño. Boh! Coma sempre dando ordes! En fin... A miña rula segue a dicir que SEMPRE PARA ADIANTE. Que xabia é!
Un feixe de apertas a todos e a todas e unha vez máis grazas pola vosa axuda e os vosos coidados que nos brindastes a pesares de ter tanto traballo. Desvivídevos polos demais. Só falta que vos poñan uns patinetes.
Non teño palabras amigos, amigas. Que Deus os bendiga.
Loli Beloso Neira