Teresa Casal
O osiño de peluche
O cuarto estaba a escuras, o resto da casa tamén, debían ser as tres ou as catro da mañá. A nena, a mais cativa dos irmáns resistíase a deixar o calorciño da cama e coa súa media lingua trataba de zafarse das esixencias dos outros:
- que non vou!, que poden estar aínda por aquí!, que mamá vaime rifar, non quero ir, non quero ir!!. Os maiores insitían:
- que a ti non te pegan, que xa se foron, vai, vai ver que deixaron.
Eran tres pares de mans forzándoa a saír da cama quentiña e ela era demasiado menuda para resistirse, así que, por fin, moi, moi a modiño saíu da cama e da habitación, moi lentamente camiñou as escuras polo longo pasillo, hasta que tropezou coa cabeza nun dos radiadores e fixo bastante ruído, os outros desde o cuarto preguntaban
- que pasa?
Pero ela nin respostóu nin chorou, a pesares de que o golpe seguro que lle deixaba de recordo un bó chichón.
Continuou ata chegar a porta do comedor dos domingos, alí era onde debía levar a cabo a súa misión. Abriu despaciño a porta, entrou e camiñou a cegas, esquivando as cadeiras e outras cousas que andaban polo medio, agachouse e comezou a palpar o que atopaba polo chan, paquetes, papeis, nada recoñecible ata que tocou algo suave, doce, agarimoso, os seus dediños recorreron aquilo que tiña entre as mans, e non agardou mais, saíu correndo por onde entrara, e voltóu o cuarto nun suspiro.
Os irmáns lle preguntaban que había, que me deixaron, pero ela só sabia repetir
- trouxéronme o meu osiño!!
abrazando o peludo xoguete con todo amor de que é capaz unha nena de catro anos.
Recordos como este devólvenme a fe no mundo. Estou certa que en moitas casas o dia cinco de xaneiro os nenos e nenas deste pais revivirán a ilusión, a esperanza de que os Magos de Oriente ( por suposto ¿como van ser uns magos de Andalucia? Quita de ahi) lles traian o seu agasallo pequeno ou grande, da igual porque o que importa, o que produce ledicia é a espera, a inquietude de si pararán na túa casa, a incerteza de si se lembraron de ti. E cando comprobas que si, que hai algo para ti, algo co que soñaches e, por fin se materializa nas túas mans, por arte de maxia, como corresponde os marabillosos e poderosos señores que cho deixaron, entón o mundo desaparece e só existe o teu xoguete e a túa ilusión.
Neste mundo mentireiro e tramposo, no que os maiores empeñámonos en destruír, enganar, repartir dor, eu querería meterme no parénteses da noite de Reis e ficar alí unha boa tempada, polo menos ata que os maiores fóramos quen de recuperar a intelixencia, a inocencia, a xenerosidade, a ollada limpa e ilusionada dun neno que cree nos tres Magos de Oriente.
28.12.2012