Seres indóMITOs: Maica Larriba
Muller, feminista e socialista responde unha decidida Maica Larriba cando lle pido que se defina en 3 palabras. A pesar diso, calquera que falase con Maica nos últimos días deuse conta de que a palabra que mellor a define, e a que máis repite ultimamente, é a de AVOA xa que cando vostedes estean a ler esta entrevista, o segundo neto de Maica apenas cumpriría unha semana de vida, así que desde aquí aproveito para felicitar a toda a familia.
Hei de recoñecer que cando Maica escolleu o lugar para realizar a entrevista tiven certas reticencias pois sabía de certo que o sitio estaría moi concorrido e con toda probabilidade decenas de persoas virían saudala, interrompendo a conversación e interferindo así no ambiente que se crea entre entrevistador e entrevistade@.
Poida que alguén me tache de esaxerado, pero falo con coñecemento de causa. A última vez que coincidín con Maica pola rúa, saudou no traxecto que abarca desde Benito Corbal ata A Ferrería a non menos de vinte mil persoas e iso que non era hora de saída de misa. Aínda que claro que disto non son eu o máis indicado para queixarse.
-Dime unha pregunta que nunca che gustou que che fixesen.
Ningunha preocúpame. O que me preocupa é ter a resposta.
- Quen é Maica Larriba?
É unha muller cunha vida longa e rica que segue soñando cun mundo mellor no que se siga avanzando cara á igualdade e que se segue emocionando cando ve a solidariedade entre as persoas.
- De Pontevedra de sempre?
Si, nacida aquí. De pai vigués e de nai pontevedresa.
- Como é a túa relación con Pontevedra?
Unha relación cálida, compartida e decidida. Eu decidín vivir a miña vida en Pontevedra e non me arrepentín nunca.
- Cal é a maior traizón que te fixeras a ti mesmo?
Renunciar a ter unha carreira como docente universitaria.
- A quen votaches nas túas primeiras eleccións?
Ao PSG. Son unha muller de esquerdas, e por aquel entón cría que era a opción que respondía as miñas expectativas. Mesmo asistín como oínte a clases de Beiras, aínda que fose doutra facultade. Despois, é público a quen votei sempre.
- Un ano sen ir a misa ou un ano sen ir de festa?
Non vou a misa desde hai 40 anos (risas) así que a resposta é fácil.
- Como aterraches na xubilación?
Moi ben. Aprendendo a vivir o meu tempo e a darlle tempo ao tempo. Éme difícil desconectar despois de case 50 anos, desde o 1 de outubro de 1976.
- Un "pecado" que practiques con gusto?
Visitar demasiado museos. Non hai viaxe no que non agende canto museo poida e sempre volvo con frustración por non poder gozalos plenamente.
- A maior lección que aprendeses nas aulas?
Uf, tantas… Recordo especialmente a reunión que mantiven cun pai que estaba moi preocupado porque o seu fillo quería facer unha carreira moi pouco convencional por entón. Díxome "o saberá se quere leiras ou estudos e se quere estudos haberá que vender as leiras". O meu alumno apostou polo que eu vía que era unha clara vocación e hoxe é un brillante profesional do que síntome moi orgullosa.
- Que hai máis aló da vida?
O recordo que queda nos demais. Mentres esteas na memoria de quen che quixo estas aquí.
- Que é a amizade?
É un compromiso de vida que implica tolerancia e consideración. Sen iso non hai amizade porque ninguén é perfecto.
- Unha canción que che emocione?
Imaxine de John Lennon.
- O último capricho que te deches?
Non son unha muller caprichosa. Cando vexo algo que me gusta se está ao meu alcance cómproo. O último foi un cadro da exposición de Manu Piñeiro. Debo dicir que poucas veces sentín tan preto dun artista como de Manu. A súa exposición transmite todo o bo do ser humano.
- Como lembras a túa casa durante a infancia?
Eu era a maior dos net@s e por proximidade ao meu colexio pasei moito tempo en casa dos meus avós. A miña patria era a casa que eles tiñan na Eiriña, un barrio con familias con distintas situacións socioeconómicas pero no que non había clasismo.
Era unha casa de pedra cun gran patio traseiro onde xogabamos todos os curmáns. Alí coñecín a persoas realmente marabillosas coas que aínda manteño amizade.
-Incluído o Expresidente da Xunta, o socialista Emilio Pérez Touriño… que lembras del?
Emilio xa era un mozo cando eu aínda era unha nena, pero lémbroo perfectamente. Logo reencontrámonos en Santiago
-Se puideses pasar un día sendo un personaxe histórico, quen serías?
Simone de Beauvoir.
- A última vez que dixeches quéroche?
Esta mañá.
-E para finalizar, a quen che gustaría ver nesta sección?
Encantaríame ver a Benito Gama.
Para Maica Pontevedra sabe a mazá, cheira a terra mollada, é de cor vermella e soa a risas. Definitivamente, Maica Larriba sente Pontevedra.
O CUESTIONARIO
− Nunca saio de casa sen… pintarme os beizos.
− Na miña neveira sempre hai… verduras, froita e auga.
− No meu armario destacan… tantas cousas...
− A idade é… vivir.
− Sempre fun o ollo dereito de… o meu avó paterno.
− Pontevedra ten alma de… muller.
− Creo en… a humanidade.
− O ano que marcou a miña vida foi… 1979.
− O mellor regalo que me poden facer é… compartir.
− O meu lugar no mundo é… Lapamán.
− Se non puidese vivir en Pontevedra viviría en… a Florencia do Renacemento.
− O meu momento favorito do día é… o atardecer.
− Pontevedra… a miña vida.
Relacionadas:
-
Seres indóMITOs: Paula Cabaleiro
-
Seres indóMITOs: Lina Garrido
-
Seres indóMITOs: Pilar Delmas
-
Seres indóMITOs: Cristina Trúlock
-
Seres indóMITOs: Antón Sobral
-
Seres indóMITOs: Carmen Díaz - May
-
Seres indóMITOs: Xosé Fortes
-
Seres IndóMITOs: Tino Lores
-
Seres indóMITOs: Roberto Taboada
-
Seres indóMITOs: Ana Santos
-
Seres indóMITOs: Churra Costa