Antón Roel Villanueva
Cando o verán era un puñado de cereixas
Fun cun amigo da infancia que está de visita na cidade a ver a exposición "Cines de Pontevedra, Memoria dunha Ilusión", e foi como a madalena de Proust: voltar a un tempo esquecido dos dourados días da infancia cando o noso mundo era o barrio da Virxe do Camiño e só saíamos del en contadas ocasións. Unha delas era para os domingos ir ás sesións infantís do Malvar e o Victoria, e atoparnos con persoeiros como Manilo, que vendía cacahuetes e lambetadas, ou Parrita, que pintaba os carteis das pelis. Daquela, con poucas televisións no barrio, o cine era o xeito de ocio máis barato. Estaban tamén os circos, caros para nós, e tiñamos que intentar colarnos.
Aforrabamos toda a semana e ao saír da escola en Álvarez Limeses iamos ollar as carteleiras das películas que poñían nos taboleiros das trabes dos soportais. Alí anunciábanse o Malvar, o Victoria, o Coliseum, o Principal e o Gonviz.
Alí no galiñeiro aplaudíamos e patalexabamos cando daquela criamos que chegaban os bos á Cabalería Lixeira, cando en realidade eran os invasores. Saíamos correndo ao noso territorio, o que agora é a Praza da Constitución, onde aínda había pozas para escoitar o croar das ras a carón do Gafos, aínda sen tapar, que nas pelis de vaqueiros era o Colorado. Faciamos cos paus do millo as tendas dos indios; nas de Tarzán tiñamos unha cadela, Laika, que pasaba a ser a mona. Houbo un olmo cuxas ponlas bicábanse nas augas do río que facían de lianas e sempre rachaban. Nas primeiras lecturas de Jack London era o Yukon; con peneiras soñabamos con atopar pepitas de ouro. Outro can noso, Trotski, pasou a ser Colmillo Branco e meteuse tanto no personaxe que trabou á leiteira que nos traía o leite. Tamén foi o Congo nas lecturas de Conrad, e o Mississippi con Mark Twain.
Apañabamos canas dun canaval preto do río e faciamos balsas e botabámolas nunha fervenza na Ponte da Taboada, onde ían morrer os nosos Maios. Nas de romanos quisemos crucificar a un rapaz dun barrio rival, pero non se deixou. Na lectura do "Barón Rampante" de Italo Calvino faciamos de ocupas das ponlas onde aniñaban os paxariños para vivir nas árbores.
Falsificabamos a idade para ir ver películas de maiores e, cando non podiamos, iamos aos cines de Marín, que eran máis permisivos. Iamos no trole vindo o espectáculo con que nos agasallaba John Balan, que era a banda sonora da nosa infancia, animando a viaxe cos diálogos de pistoleiros.
No tempo dos Soños de Poetas, xa na adolescencia, iamos de intelectuais ás películas de Arte e Ensaio do Principal, que eran subtituladas e non nos enterabamos moito, pero era bo sitio para ligar. Cando copabamos no instituto, iamos ás sesións continuas cunha gaseosa e unha bolsa de biquiños de Capri, que eran os doces máis baratos.
O pintor Manolo Moldes, lembrándose desa época na que un bico eran dous rombos para a censura, fixo unha serie de cadros "Bicos de Cine" que expuxo no Principal cando tiña unha sala de exposicións. O Malvar tamén era teatro e lembro que alí vin a miña primeira obra, "O Enfermo Imaxinario" de Molière.
Un día puxeron "O que o vento levou" e "O afundimento do Titanic", que foi como unha premonición do que ía acontecer cos cines de toda a vida. Axiña viñeron os multicines, pero xa non era o mesmo. De súpeto, na pantalla apareceron unhas letras que ninguén quería que chegaran: THE END.