Antón Roel Villanueva
Clara, como as augas do río dos Gafos
Voltamos un ano máis, como retornan as andoriñas, ás xornadas de limpeza do río dos Gafos convocadas pola asociación Vaipolorio, sempre coa teima de manter limpo o río que outros a cotío emporcamos. Acompañados, como sempre, dos entusiastas mozos e mozas da Fundación Xoán XXIII que, no seu tempo de lecer, non dubidan en ser os primeiros en anotarse.
Comezamos no tramo urbano por ser o que acumula máis lixo, ao ser un paseo moi frecuentado pola xente maior da cidade. É unha mágoa que este paseo urbano estea tan abandonado pois a xente maior, fuxindo da calor destes días, busca a sombra maternal dunha árbore das que se espellan nas beiras do río. Mágoa que o que teñen máis cerca se atopa abandonado cos bancos rotos e as pasarelas coa madeira rota, o que supón un perigo. Non se entende que o único paseo no centro urbano con sombra estea tan abandonado. Nós, nada máis baixar ao río na entrada, atopamos unha árbore caída que nos impedía o paso.
Cando levabamos un tramo no río, de súpeto apareceu ela, e logo xa nada foi o mesmo: Clara, unha nena de Palma de Mallorca de nove anos de vacacións en Pontevedra, enfundada nun badeador de cores moderno, non os antigos da cor da guerrilla como os nosos. Así que puxo ao mando, o primeiro que fixo ao atopar no leito do río un paraugas de cores foi arrincarlle o mango en xeito de bastón e comezou a sacar botellas, plásticos e todo tipo de lixo, tamén unha tableta. O lixo electrónico non podía faltar. Apartaba ao seu paso cabaliños do demo e zapateiros e algún escalo, e no ceo bandadas de paxariños que abandonaban o niño por tanto balbordo. Era ela contra o río. Tivo tempo a mollarse no río nun par de caídas provocadas, que coa calor que fai non estivo mal, para disgusto da súa avoa.
Nós apenas podiamos seguirlle o ritmo, sacando bolsas cheas de lixo e levándoas aos colectores. Non apareceu o Demo Asubiador, seguramente pola calor ou porque andaba de leria cos peregrinos.
Pero Clara non se atopaba soa nesa loita contra o lixo do río. Noutro grupo, pois dividímonos en tres, atopábanse Manuel de seis anos e Lola de catro comandando ese grupo. No terceiro atopábase Carla, unha veterana xa na limpeza de dezaseis anos, e os de Vaipolorio alí estabamos tamén facendo o que nos deixaban. É unha alegría inmensa para nós ver xente moi nova comprometida, que se preocupa pola natureza e que así desde moi novos se decatan que a conservación e coidado da natureza é cousa de todos, primordial para a nosa calidade de vida e poder vivir nun futuro nun mundo mellor.
Parabéns a Carla, Clara, Manuel e Lola pola lección que nos deron un domingo, cando a maioría de nenos e nenas como eles se atopaban nas praias, nas piscinas ou no monte a desfrutar das súas vacacións. Eles escolleron o menos doado: ir limpar un río un domingo de calor. E para os mozos e mozas da Fundación Xoán XXIII, o premio Cidade de Pontevedra sería o axeitado xunto co noso recoñecemento á coidadora que os acompaña. E o domingo próximo que se prepare o río, que estes non se renden e volven.