Marta Rodríguez Engroba
Non son caprichosa, quero vivir!
Explícome.
Hai un par de días, fixen en autobús o traxecto de Compostela a Lugo.
Nos asentos situados xustamente diante de min, e nos que quedaban ao meu carón, viña un grupo integrado por 3 rapazas e un rapaz, todos máis ou menos da mesma idade, como digo, uns 20 anos, tal vez algo menos.
Dada a escasa distancia que nos separaba, unida a circunstancia de que un autobús non é, desde logo, o sitio idóneo para manter unha conversa na intimidade e de que falaban nun ton bastante elevado, non puiden evitar escoitar o que dicían.
O grupo viña cara a Lugo a pasar os días de Arde Lucus, o que equivale a practicamente catro días de festa continua.
Unha das rapazas, contestando a pregunta doutra, comentaba que a súa parella non puidera acompañalos por motivos de traballo, ao que a outra lle preguntaba se a el non lle molestaba que ela si o fixese, respondéndolle ela que para nada, que todo o contrario, que lle insistira en que o pasara moi ben e en que se divertira todo canto lle fora posible.
A todos pareceu estrañarlles, agás a ela, claro, que manifestaba que lle parecía algo normal, e que este rapaz nada tiña que ver cunha parella anterior, coa que se sentía totalmente agoniada e controlada.
Contoulles que a controlaba en todo momento, que non a deixaba ir soa a ningures, que lle miraba o móbil, e lle esixía os contrasinais das redes sociais, montando en cólera se ela se negaba a darllos.
Relataba como chegara a prohibirlle falar coa maioría dos compañeiros de clase, especialmente cun deles co que mantiña unha estreita amizade desde que ambos eran moi pequenos.
Por suposto, non podía saír a ningures se non era con el, mentres que el si o facía, cando e con quen lle petaba, e, co paso do tempo, mesmo lle indicaba,ou mellor dito, lle ordenaba como tiña que vestirse, prohibíndolle usar certas prendas, como as minisaias, certas camisetas, e baixo ningún concepto podía maquillarse, nin tan sequera pintar as uñas, se non era co seu permiso e para saír con el, e sempre atopaba algunha razón para humillala e facela sentirse mal, criticando canto facía e mesmo o seu físico, que comparaba co doutras rapazas, baixando a súa autoestima ata o chan.
A medida que esta relación claramente tóxica se prolongaba no tempo, comezaron tamén os celos, malia que ela nunca lle dera motivos para telos, ao contrario, contaba, que el, xa que lle constaba que si a enganara con máis dunha e de dúas... En resumo, o seu fora unha relación na que, claramente, existiu maltrato psicolóxico, unha forma de violencia de xénero especialmente cruel, malia que non deixe pegadas físicas.
Nada que ver, contaba, coa súa actual parella, co que se sinte totalmente libre, disfrutan da súa relación, síntese tranquila, poden falar de todo, teñen unha morea de cousas en común e non se sinte un obxecto da súa propiedade, senón unha igual, e que a súa relación se basea, fundamentalmente, en compartir, algo, dixo, que chegara a pensar que non existía, e que para nada ten a sensación de temor que tiña co seu anterior noivo.
A miña sorpresa veu cando unha das amigas lle espetou un "Perdoa, pero é que ti es unha caprichosa, que queres seguir comportándote coma se foras libre, tendo mozo", co que os outros, as dúas rapazas e o rapaz, concordaron totalmente, deixándolle claro que "permitirlle", por exemplo, facer esa viaxe a Lugo, a divertirse sen el, non acababan de velo normal se tanto se queren, e que, se el non podía acompañalos, o lóxico sería que ela renunciara a facelo e ficara xunto a el.
Pareceume algo tremendo que unhas persoas tan novas tanto el coma elas, pensaran dese xeito, pero máis tremendo aínda me pareceu cando ela, clara e loxicamente molesta, lles respondeu: "Parecedes miña nai, que tamén me chamaba e me chama caprichosa por querer ser libre malia que teña unha relación, e eu non son caprichosa, eu quero vivir!".
Como vos podedes imaxinar, tiven que facer auténticos esforzos, primeiro para morderme a lingua e non intervir na conversación, e segundo, para evitar aplaudirlle e felicitala pola súa sensatez e o seu correcto criterio sobre o que debe ser unha relación de parella san e saudable, malia estar rodeada de quen ten un concepto totalmente errado, incluída súa propia nai.
É isto ultimo, o da súa nai, si que é para preocuparse, e moito, porque, como unha nai lle pode aconsellar a súa filla que soporte o que, claramente, é unha relación de maltrato, porque, contaba, lle recriminaba querer comportarse coma se fose libre tendo un compromiso e, peor aínda, sendo unha muller, xa que os homes, lle explicaba, son doutro xeito e teñen outras necesidades?
Dada a idade da rapaza, cabe supoñer que a súa nai será nova, o mesmo que as dos seus amigos que, segundo comentaban, pensan do mesmo xeito, polo que a miña pregunta é, unha vez máis, como se lles pode recriminar aos máis novos o aumento da violencia de xénero entre eles cando se lles da un exemplo e uns consellos de tal calibre?
Oxalá a vida e os malos consellos non fagan cambiar o parecer desta rapaza e continúe apostando non soamente polas relacións saudables, sexa con quen sexa, senón por seguir defendendo o seu dereito, que non o seu capricho, a vivir, como e con quen queira, ou mesmo soa se así o desexa.