Antón Roel Villanueva
Os nenos e nenas de Gaza non son unha ameaza
Aquí seguimos, un luns de impotencia e vergoña en solidariedade co pobo palestino, á carón da igrexa da Peregrina. Cando as baladas das campás tocan a morte e o bruar do vento ferinte tráenos o murmurio dos laios das nais, que ven impotentes como os seus fillos morren de fame. Non hai tortura máis cruel que matar homes, mulleres e nenos indefensos de fame e bombardear hospitais, refuxios e escolas. Cando todo isto pase, todos e todas levaremos nas nosas conciencias a morte de quince mil nenos e nenas sen facer nada.
Na guerra de Irak, que para nós era moi lonxana e case virtual, pois non se vían nin o sangue nin os mortos, as manifestacións máis grandes en todo o estado e na nosa cidade foron para poñerse en contra dese conflito. Agora, cando vemos sangue, destrución de fogares e mortes de inocentes, sobor de todo nenos e nenas, parece algo normal e non reaccionamos. Por moito menos, a outros países aplicábanse sancións e cortábanse relacións. Agora semella que Israel ten dereito a facer o que queira. Na outra guerra, a de Ucrania, loita un exército contra outro. Nesta guerra, só hai un exército poderoso machacando á poboación desarmada.
Ninguén entendería que, por culpa dun grupo terrorista como a ETA, o exército masacrara aos vascos e fixera un xenocidio coa poboación inocente. A Corte Penal Internacional emite sentenzas de condea, pero non se lles fai caso. Aquí seguimos nós, á carón da pancarta de solidariedade con Palestina.
Por un intre pecho os ollos e ancorado noutro tempo volto á miña infancia, nese tempo cando pintan as cereixas. As guerras que tiñamos eran cos merlos, na disputa polas cereixas no Gafos. Sempre o río, que era como a nosa Ítaca á que sempre volviamos, tiña xunto a ameneiros, bidueiros e loureiros unha cerdeira. Nós gabeabamos polas ramas na procura do seu froito, e o merlo chegaba a onde nós non podiamos e burlábase de nós collendo as mellores cereixas. Meu pai cortou unha cerdeira que tiñamos porque eu caín dela e rompín unha perna. Fixo como aquel dirixente que, como no país había moitos incendios, propuxo cortar todas as árbores do país. Iso que meu pai quería moito as árbores e dicía que o tronco dun árbore morto pode seguir vivindo grazas ás árbores que o arrodean. Cando murchou o noso limoeiro, estivo triste moito tempo.
Aquí, como na vida do pardal, no verán é gran e no inverno é un inferno. Estaremos todos os luns sen poder facer máis nada ata que exterminen un pobo indefenso, como fixemos aquí cos extorniños que debuxaban obras de arte efémeras no ceo para nós. E agradecemos a presenza sempre ao noso carón do noso alcalde e do ex de Poio.