Manuel Pérez Lourido
Segundo asalto
Chega Setembro e albíscase xa unha faciana familiar e severa na distancia: o rostro pétreo, a mandíbula patricia de Luís Bárcenas, o home que movía os fíos (de ouro) da tesourería do partido que nos goberna. Reanúdase o combate. Á dereita, como non podía ser doutro xeito, con calzón do carrefour, que hai que aforrar, o barbado Mariano, faixador nato. Polo medio do ring, dando volta coma unha trompo, o púxil de Soto del Real, con calzón escuro cheo de tibias e caveiras. Ao remate de cada asalto, sairá María Dolores co seu aire de que a mínima vaiche dar unha labazada, levantando un cartelón co número do seguinte round. No recanto de Mariano, coa toalla na man e un bidón de auga milagrosa, Carlos Floriano disposto ao quite. No curruncho de Bárcenas, un home chamado Gómez de Liaño, ex xuíz e columnista de El Mundo, curtido en mil combates. O home que denunciou a Polanco e máis a toda a cúpula de Sogecable e despois foi condenado por prevaricación naquel caso. Indultado polo vigoréxico Aznar cando aínda tiña os músculos febles. A súa muller defende á muller de Bárcenas. Non hai constancia de partidas á brisca entre os catro.
Non me digan que a cousa non promete. Vale, xa sabemos o que vai pasar, pero non mo digan. Está claro que todo vai quedar en "eu dixen, ti dixeches". As probas están máis chamuscadas que a credibilidade do PP (a de Bárcenas exiliouse a Suíza hai moito tempo). Onde se viu custodiar o disco duro dun pecé facéndoo migas para que ninguén o toque. Aquí o que de veras ten interese e cantas parvadas máis se poden chegar a dicir para xustificar o inxustificable, como vai crecendo a imaxe de Sáez de Santamaría, líbranos de todo mal, e caen as dos portavoces, envoltos en disparates dialécticos, funambulistas das explicacións na corda frouxa de dicir algo sen poder dicir algo.
E no fondo, Mariano, feito un cristo: encaixando, levando as do polbo (o da ría e o marroquino), inmolándose a lume lento, tentando rematar a lexislatura a trompada limpa, entregado á causa de recibir enriba súa esa pedra chamada Bárcenas que ameazaba con esmagar o chasis do partido, que ten escangallada a dirección porque algúns mecánicos da casa semellan traballan para o inimigo, cando o que queren en realidade e dar un volantazo, seguramente cara a dereita...
O panorama non é moi edificante. Pero o peor de todo é que outros partidos teñen moito que calar con respecto do seu financiamento, polo que xa foron condenados. E calan, ou falan coa boca pequena. E aínda así aquí non se move nin unha palla. Caen os sopapos a eito na faciana do electorado que non ve que se modifican leis porque aínda non chega a vergonza para cambiar nada.
Pois igual que Adif anda a estudar as vías, poñer balizas, cartelóns, instalar máis tramos de freado automático, etc, despois do de Angrois, tamén despois de todo este descaro habería que entrarlle dunha vez ao asunto da financiamento dos partidos. Ah, claro, que iso son eles os que o terían que levar adiante...
4.09.2013