"Roubáronme todo o que tiña; a palabra é fea, pero é unha ladroa"
Por Natalia Puga & Mónica Patxot
"Roubáronme todo o que tiña; a palabra é fea, pero é unha ladroa". Fala Estrella, unha veciña de Pontevedra de 92 anos que este martes compareceu como vítima dun delito de apropiación indebida nun xuízo celebrado na Audiencia Provincial. Ela é a prexudicada e a suposta responsable, Elisabet, a que foi a súa coidadora entre os anos 2016 e 2019, que está acusada de quedarse con 103.730 euros sen a súa autorización.
O fiscal do caso, Alejandro Pazos, pide que por este delito a acusada sexa condenada a unha pena de cinco anos de prisión e a devolver o diñeiro do que se apropiou, e exerce tamén acusación particular a familia da vítima, as súas sobriñas e cuñadas que, tras darse conta de que lle baleiraban as contas, presentaron denuncia polo ocorrido. A acusada, con todo, négao todo. "Xamais" quedou con diñeiro da súa xefa, insistiu.
A acusada empezou a traballar coidando á agora vítima en setembro de 2016, cando tiña 86 anos e sufriu un atropelo que lle limitou a mobilidade. Continuou ata decembro de 2019, cando foi despedida, de modo que estivo ao seu servizo tres anos, nos que traballou como interna. Segundo ela relatou, cobraba 900 euros ao mes e tiña 14 pagas.
O fiscal e a avogada da acusación particular, Carmen Villanueva Santiago, insisten en que a acusada se aproveitou da relación de confianza e dependencia xerada para empezar a xestionar os gastos da casa e suxerirlle que retirase máis diñeiro. A pesar de que a vítima tiña uns gastos de ao redor de 1.500 euros ao mes, que retiraba a principios de cada mensualidade, houbo meses que chegaron a retirarse da súa conta 4.000.
Unha cuñada da vítima, irmá dun dos seus irmáns xa falecido, e tamén una das súas sobriñas testificaron no xuízo e relataron que tiveron coñecemento do que ocorría no Nadal de 2019. Segundo a súa cuñada, "díxonos que se estaba quedando sen diñeiro", de modo que foron a revisar as súas contas e quedábanlle apenas 6.000 euros nunha conta e pouco máis de 3.000 noutra. Preguntáronlle á coidadora e díxolles que tiñan "gastos" e comprobaron que ese mes retirara 4.000 e quedábanlle 400.
Analizando os movementos, comprobaron que "había un gasto desproporcionado da conta da miña cuñada" e moitas retiradas de diñeiro da tarxeta a pesar de que a muller "non podía nin sabía usar a tarxeta" ela soa. Unha vez que estaban en Boiro, onde tiña unha segunda residencia, presenciaron como non sabía utilizar a tarxeta de crédito e tivo que pedirlle ao seu irmán que o xestionase. De feito, tanto a sobriña como a cuñada sinalaron que a muller non se sabía a clave, senón que mesmo tiña o PIN apuntado na propia tarxeta.
A acusada negou que ela utilizase a tarxeta sen que llo pedise a súa xefa e "xamais" retirou directamente o diñeiro do caixeiro, senón que a acompañaba ao banco e retirábao do portelo. Segundo a acusada, un dos irmáns da vítima, xa falecido, tamén tiña acceso ás tendas e á nonagenaria tamén a acompañaba ao banco unha muller que levaba toda a vida traballando como limpadora e cociñeira na súa casa.
Un axente da Policía Nacional que investigou os feitos concluíu que lle "parecía raro" que a vítima, por si mesma, puidese facer as xestións bancarias e considera "totalmente imposible" que usase a súa tarxeta sen axuda.
Este policía tamén fixo xestións cos dous bancos nos que tiña conta a vítima e pescudou que para sacar diñeiro "ía ela, a prexudicada, coa súa coidadora". Considera que á vítima axudáballe a controlar as contas o seu irmán e, ao falecer el, aproveitando unha falta de control, empezou a quedar co seu diñeiro.
"Entendemos que a confianza que tiña a prexudicada coa súa coidadora puido propiciar que dispuxese dese diñeiro", engade o axente, que cifrou a cantidade da que se apropiou en 103.730 euros, aínda que sabe que existen outros cálculos dos movementos dos bancos que elevan a cifra a máis de 160.000 euros.
A vítima relatou que ela ía ao banco e sacaba diñeiro que logo sempre levaba no bolso ou, de noite, na mesilla. No banco, ela pedinlle á súa coidadora que xestionase e deixáballe o bolso con todo o seu contido e documentación para que o fixese. "A tarxeta usábaa para sacar diñeiro, ía sempre con ela, ela sacábao", relatou, "sacaba todo o que quería, eu tiña fe nela para todo". Engadiu que "algunha vez" díxolle que aumentaran os gastos e había que sacar máis diñeiro, pero que nunca dubidou porque "tiña plena confianza nela".