Ramiro Espiño
A grandeza dos pequenos detalles: Un exemplo a imitar
Nun fútbol cada vez máis mercantilizado de cando en vez un ten ocasión de ser testemuña de feitos que adoitan pasar desapercibidos, que nunca ou case nunca ocupan portadas nin saltan aos titulares dos grandes medios de comunicación, que en realidade non pasan de ser pequenos detalles, pero que encerran unha grandeza que define á perfección aos que os protagonizan e o seu modo de actuar.
Cando o que predomina no fútbol é o "pirateo" ao modesto, o interese propio aínda a custa de pisar ao rival, creo de xustiza facer público recoñecemento dun club, de orixe modesta, pero cada vez máis grande, que consciente das súas orixes e dificultades para saír do pozo futbolístico chegando á elite nun tempo récord, me atrevo a dicir que actualmente é un exemplo a imitar mundialmente.
Pero relatemos primeiro o presenciado. Sucedeu o sábado da semana anterior cando pola tarde, como tantas e tantas veces, me fun aos campos da Xunqueira a ver un partido de xuvenís. Como sei, porque o coñezo, que o protagonista do feito seguramente preferiría quedar no anonimato antes que unha popularidade da que foxe con frecuencia, lle pido perdón por anticipado, pois sei que cando me vexa me tirará cariñosamente das orellas. Exerce labor de ollador para o Villarreal C.F. na zona de Galicia e norte de Portugal, aínda que ten corazón granate ata a medula.
Obviamente refírome a Milucho, que se dedica a seguir e captar novos valores para o conxunto castellonense, entre outras cousas porque por desgracia o noso (o seu) Pontevedra non está en condicións (nin tampouco o intentou nunca) de aproveitar tantos ex-xogadores para que peiteasen os campos galegos en busca de nenos aos que inculcar o que eles levan dentro: a paixón polo granate.
Pois ben, Milucho chega á porta de acceso. O encargado recoñécelle e non necesita que se acredite, pero el pide unha entrada e a paga relixiosamente. Son uns modestos cinco euros. Non é nada, pero ten un gran simbolismo. Representantes doutros clubs, supostamente máis poderosos e grandes, adoitan entrar polo "redondo", coa súa correspondente acreditación. Milucho ten ordes tallantes do Villarreal de pagar en cada campo de fútbol base que visite, a xeito de modesta achega aos equipos das categorías de base.
Pode que a algúns parézalles unha parvada, ao que subscribe parécelle simplemente un detalle de sensibilidade, un detalle de grandeza baseado no bo facer do club castellonense. ÿ A GRANDEZA DOS PEQUENOS DETALLES, que retratan a un club que en só sete anos pasa de terceira a primeira e en 14 desa mesma terceira á Semifinal da Champions, o que me fai repasar para exemplo dos demais a súa traxectoria como entidade e a súa brillante realidade social aínda no ano en que intenta recuperar o seu posto en primeira división.
Co primeiro equipo na máxima categoría, a súa filial alcanzou a segunda división (a nosa meta soñada non hai moito), pero o que posiblemente moitos descoñezan é o que hai detrás. Ao igual que o primeiro equipo, a canteira amarela foi crecendo a pasos de xigante e, actualmente, conta con máis de 40 equipos que, dende os máis pequenos ata os do filial, teñen a mesma filosofía de preparación, baseado na esixencia e a orde disciplinaria para poder educar os mozos tanto dentro coma fóra do campo de xogo.
Na tempada pasada, a do descenso do primeiro equipo, arrastrando o filial, ata once equipos do Submarino lograron ser campións na súa categoría, o que dá mostra da espectacular evolución do seu fútbol base. Esta tempada o Villarreal contará coa súa filial en Segunda División B e o Villarreal C en Terceira División. O Juvenil A militará, ao igual que o Roda (equipo dependente), na División de Honra, a máxima categoría nacional a nivel xuvenil.
As instalacións da súa Cidade Deportiva compóñense de cinco campos de céspede artificial e tres de céspede natural, ademais do edificio principal, que exerce de sede social do club. Cunha extensión de 70.000 metros cadrados, é o lugar habitual de traballo do primeiro equipo e de todos os que compoñen as categorías inferiores do club. Esta instalación tamén a gozan a diario cantos afeccionados o desexan, participando en torneos locais, provinciais, universitarios, veteranos e de fútbol escolar.
A Cidade Deportiva conta tamén con dous edificios, sendo o de máis antiga construción a Residencia. Na primeira planta desta instalación encóntranse os vestiarios completos para o seu uso profesional, unha zona destinada para os médicos do club, unha sala de musculación, un ximnasio, unha sala de hidromasaje e varios despachos para o corpo técnico.
Na segunda planta está a cafetaría con terraza exterior e vistas aos campos de fútbol, unha cociña e unha residencia -que tamén alcanza á terceira planta- con capacidade para máis dun centenar de novos futbolistas que buscan no Villarreal conseguir ser profesionais do fútbol. A residencia acolle mozos entre 14 e 18 anos de todos os puntos de España e tamén do mundo enteiro.
As novas promesas contan cun educador especializado e cursan os seus estudos no instituto de ensino media Mircalcamp, que está xunto á Cidade Deportiva. Desta forma, os preto de cen mozos que hai na residencia do Villarreal CF dedican as súas horas ao fútbol e tamén aos seus estudos.
O crecemento do Villarreal, non obstante, non se cingue exclusivamente á parcela deportiva. De feito, o Submarino construíu un novo edificio de oficinas de máis de 1.500 m2, situada fronte ao campo de adestramento do primeiro equipo, que alberga as dependencias de xestión e dirección dos amarelos. Dende o departamento de mercadotecnia, protocolo ou comunicación, á secretaría técnica ou aos despachos da directiva, todo ten cabida nunha construción ampla, moderna e funcional que tamén alberga unha cafetaría para o desfrute dos afeccionados amarelos e mesmo ata unha axencia de viaxes.
Por se fose pouco o Villarreal CF destinou unha actividade especial para os nenos de entre tres e seis anos de idade, a xeito de antesala á entrada no fútbol base da escola. O "curso de psicomotricidade" é unha das actividades máis exitosas que organiza a entidade, que xa atravesa pola súa quinta tempada, no que ampliou considerablemente as súas prazas a raíz da gran cantidade de nenos que aprenden, xogan e se divirten nas instalacións da Cidade Deportiva.
Por se algún lector quere máis datos, déixolles o enlace coa páxina do Villarreal CF
Para este modélico e envexable club traballa Milucho na nosa zona, tamén o fai outro gran coñecedor do fútbol modesto galego como Pedro Ferreira. Eles son o exemplo, o modelo a imitar. Temos materia prima, pero necesitamos xestores de verdade, con ideas, con coñecementos e con ganas de devolver ao Pontevedra o lugar que por historia lle corresponde. Se Villarreal pode, por que Pontevedra non?
E todo isto nunha cidade que apenas supera os 50.000 habitantes, pouco máis que a metade de Pontevedra. Que non nos veñan con "milongas" nin nos vendan "motos"!. Para chegar fan falta tres premisas: querer, saber e poder..."Poder", podemos (o Villarreal é un exemplo a imitar), pero "querer" e "saber"esa é outra historia.