Pontevedresas viaxeiras no Eras Tour de Taylor Swift
Por Almu Dapena
Case dez meses despois de comprar as entradas, o día chegou. Taylor Swift fixo vibrar ao Santiago Bernabeu por segunda noite consecutiva con 67.000 fans eufóricas que puidemos cumprir o soño de ver á artista en directo nunha das mellores experiencias musicais do momento: The Eras Tour.
A felicidade e ilusión desbordaba desde moitas horas antes da celebración do concerto coas swifties acampando nas inmediacións do estadio esperando impacientes o momento de cantar a pleno pulmón todas as súas cancións vestidas con abelorios, traxes de cores representando cada álbum (Era) e mesmo dos protagonistas dos seus temas. Isto, ademais, sumado ás pulseiras das amizade (friendship bracelets) con nomes e letras das súas cancións que creamos para a ocasión e intercambiamos entre nós antes de que comezase o show.
Unha vez dentro do templo do Real Madrid a espera fíxose leve. Paramore, co vozarrón de Hayley Williams, amenizou a espera durante case tres cuartos de hora e, pouco máis de media hora despois, foi Taylor Swift a que apareceu en escena.
Era pouco antes das 20:00 cando o público comezou a gritar. Os músicos e a artista (escondida nun carriño) accedían á parte traseira do escenario para iniciar o que ía ser o mellor concerto da vida de moitas das persoas asistentes.
E comezou a conta atrás. A pantalla iluminouse e nela apareceu a habitual introdución que a artista fai durante a xira facendo referencia ás súas eras: Fearless, Speak Now, Red, 1989, Reputation, Lover, Folclore, Evermore, Midnights e The Tortured Poets Department. Esta última engadida na súa xira europea.
Saíron os bailaríns en escena e pouco despois, nunha plataforma no medio do escenario, apareceu ela para cantar Miss Americana and the Heartbreak Prince á vez que o público cantaba desde a primeira ata a última palabra da canción. Despois arrincou Cruel Summer, unha das cancións do momento e máis coñecidas que a artista suxeriu cantar. Respondemos gritando (máis que cantanto) a ponte da canción, entrando nunha absoluta éxtase no momento perfecto para prepararnos, se é que non o estabamos xa, para o que estaba por vir.
As pulseiras iluminábanse ao ritmo das cancións, as plataformas subían, baixaban e mesmo se movían por todo o escenario e mentres, nós, seguiamos a tradición swiftie de aplaudir máis no medio dalgunha canción e facer algún que outra chiscadela a Madrid e España.
Pero sen dúbida, os momentos únicos foron con Love Story (con pedida de mano incluída entre unha parella do público), You Belong With Me, All Too Well (a versión de 10 minutos), a era Reputation (con lume incluído), Champange Problemas, August, Who's Afraid of Little Old Me?, The Smallest Man Who Ever Lived, I Can Do It With a Broken Heart. Estas tres últimas pertencentes ao último álbum e durante as que Taylor ofreceu un espectáculo vocal, luminoso e teatral (The Female Rage Musical, como ela chámalle) acompañada do seu grupo de bailaríns.
O concerto chegaba ao seu fin, non sen antes regalar o momento en acústico das cancións sorpresa. Así, acompañada da súa guitarra, a estadounidense fixo unha mestura de Our Song e Jump then Fall coas que agradeceu ao público español o seu apoio desde o inicio da súa carreira e converteu a España no primeiro país no que cantou cancións das súas 11 eras. Despois, no piano, cantó King of my Heart.
Chegou entón a quenda da era Midnights e a súa Anti-Hero, Vixiante Shit e, por suposto Karma, canción coa que Taylor e os seus bailaríns vestidos de colorines puxeron fin as case tres horas e media de espectáculo.