Manu Rodríguez (Rusos Blancos): "Son anos difíciles para grupos emerxentes coma nós. Os promotores non arriscan nada"
Por Alejandro Espiño
Rusos Blancos volveuno a conseguir. Despois de que o seu primeiro álbum, Sí a todo, situáseos como unha das bandas máis prometedoras do indie nacional, e o EP Hijo único fixésenos bailar sen remedio, a banda madrileña asina uno dos discos esenciais do que vai de tempada. Estamos falando de Tiempo de nísperos (Ernie Record, 2013), o traballo que presentarán en concerto este venres 24 de maio, ás 21.30 horas, en Pequeno Karma.
Será un concerto "fundamentalmente acústico", explica Manu Rodríguez, cantante e líder do grupo, a PontevedraViva. "Perdemos en dureza, pero gañamos en proximidade e certa maxia. Pódese interactuar máis co público. Tocamos a un menor volume, a xente está máis atenta e o grado de intimidade é maior. Será un concerto moi atractivo e moi bonito". Con esa carta de presentación, quen pode resistirse?
Vindes a Pontevedra a presentar Tiempo de nísperos. Como describirías este disco?
Moita xente dinos que é un disco de madurez. ÿ o típico que se di sempre ao ser o segundo. Pero quizá si é verdade que é máis maduro porque o primeiro tiña unha temática moi adolescente e este, en cambio, xira en torno a unha ruptura sentimental máis adulta. Ten un ton máis amargo, tanto nas letras como no son. ÿ bastante diverso. Buscamos diferentes xéneros e non nos pechamos portas.
"Queriamos superar todo o noso traballo anterior coas dez cancións do novo álbum. Marcámonos unhas expectativas moi altas"
Tras un disco debut como o voso, que logrou tan boas críticas, é complicado sacar o segundo? Notastes esa presión?
Non tivemos unha presión desde fóra, foi máis ben unha especie de autopresión. Viño marcada un pouco porque Hijo único, o EP que sacamos, foi moi ben recibido. Pensabamos que reuniramos nel cinco das mellores cancións que fixeramos xamais. E queriamos superalo coas dez cancións do novo álbum. Marcámonos unhas expectativas moi altas. Que non sobrase ningunha das que quixésemos meter, pero que a xente tampouco dixese esas catro podíanas aforrar. Ao final, quedamos moi contentos.
E creedes que o disco está gustando?
En xeral está sendo moi ben recibido. As críticas son positivas e nós estámolo vivindo como un paso adiante. Tiñamos certo medo, porque é un disco relativamente distinto ao anterior e á xente que nos seguía podiamos desconcertalos un pouco. Pero non nos pasou. Temos novos seguidores, hai máis xente nos concertos, coréanse máis as cancións... Creo que acertamos.
Da escoita de Tiempo de nísperos despréndese que estamos ante un disco moi persoal. Coincides con esta apreciación?
Eu creo que persoais son os dous. A diferenza é que este quizá é máis íntimo. Non xa porque sexa autobiográfico, porque nos dous discos hai algo de min ao ser quen compoño as cancións, senón porque o que quería facer era abrirme todo o posible nel. Quería que a persoa que escoitase o disco puidese saber como me sentía nese momento determinado. Estaba pasando por unha ruptura amorosa delicada e entendín que o mellor xeito de contala era a máis directa. Pero sento moi propio todo o traballo que fixemos ata agora.
"Somos un grupo de pop e as melodías deben ser alegres. ÿ nas letras onde engadimos o toque persoal, a nosa forma de ver o mundo"
O que non perde Rusos Brancos neste traballo é o seu estilo característico. Melodías moi alegres e letras algo máis tristes. Consideras que esa é o voso sinal de identidade?
Non é algo premeditado. Non é que me sente e escriba desde cero. Traballo coas ideas que me van chegando e a melodía non a forzo. Pero somos un grupo de pop e as melodías deben ser alegres. ÿ nas letras onde engadimos o toque persoal, a nosa forma de ver o mundo. Se todas as cancións fosen tan escuras como Algunas cosas, sería un disco bastante insufrible. Facelo deste xeito, creo que axuda a que a mensaxe chegue mellor. Pillas á xente coa garda baixa, ata que de súpeto repara no que lle estamos contando.
Recientemente sumáronse ao grupo Javier Montserrat e Pablo Magariños. Que supuxo para vós estas dúas incorporacións?
Estamos encantados coa chegada dos dous. Apórtannos moito a nivel persoal, en canto a pasalo ben e ao bo rollo que xeran. E aparte lévannos a unha dimensión completamente nova como grupo. Javi é un guitarrista excelente, dálle moita profundidade ás cancións e moito músculo, fainas máis enérxicas e vibrantes. E Pablo, ademais da percusión, axudou moito na composición. Animounos a probar cousas novas e achegounos a xéneros aos que non podiamos chegar. Sen eles, o disco sería non só diferente, senón peor.
Moitos dos compoñentes de Rusos Brancos tocades ademais noutras bandas. ÿ complicado cadrar as axendas de todos?
Complícanos un pouco a tarefa. Somos músicos semiprofesionais e temos outros traballos. Oxalá fósemos como Sidonie ou Love of Lesbian que lles chaman para un bolo entre semana e poden facelo. Nós non teriamos tempo de saír do traballo e chegar para tocar. Así que non nos queda outra solución que cadrar as axendas como podamos. Intentamos non pisarnos na medida do posible. Pero como somos sete levámolo ben, ímonos manexando.
Agora que comeza a época de grandes festivais, estaredes nalgún deles?
"O aumento do IVE foi terrible para as bandas máis pequenas. Só hai sitio nos festivais para os grupos consolidados"
Temos algunha cousa, pero como aínda non se anunciou, non podemos desvelalo. Pero o certo é que son anos difíciles para os festivais, especialmente para grupos como o noso que aínda estamos despuntando. Só hai sitio para os grupos consolidados. E o aumento do IVE foi terrible para nós. Antes para traerse 3 ou 4 grupos grandes gastábanse 8.000 euros en IVE e agora pagan 21.000 euros. E ese diñeiro réstanllo a pequenos grupos que entrabamos de cando en vez.
Imaxínome ademais que os promotores tamén arriscarán menos...
Non arriscan nada, claro. Hai dez grupos que están en todos lados e logo, de cando en vez, aparecemos algún outro. ÿ unha pena, porque sen ter que chegar a casos como Reino Unido onde en cada festival hai novidades continuas, deberían potenciar a grupos que empezan porque son o futuro da industria. Pero non, aquí sempre van ao mesmo. E eu creo que así perden público. A xente cánsase de ver 50 veces o mesmo. Creo que agradecerían dous grupos grandes e logo cinco ou seis que non sexan habituais.
E con este panorama, como ves o futuro de Rusos Brancos?
Como che dicía antes, creo que o disco é un paso adiante. Sentímolo como un avance creativo. Fixémolo todo o ben que sabemos. E gustou. Recibiuse moi ben e temos máis público na xira. E menos mal, porque para gravalo hipotecámonos todo o grupo (ri). Pensando no futuro, véxonos facendo cancións novas porque é o que nos gusta. O día que un disco non sexa ben recibido e pase inadvertido, volverémosnos á nosa casa, pero por agora con cada lanzamento imos chamando máis a atención.