Maxim Huerta: "Apaixónanme os anos 20. Intentaban encher de felicidade unha época gris. ÿ o que temos que facer ahora"
"Encántame Pontevedra", di Maxim Huerta (Utiel, Valencia, 1971) nada máis empezar a entrevista. Iso si, é a primeira vez que vén por traballo. "Estiven aquí varias veces, en casa de amigos. Na ría, de festa. Pasando un bo rato", recoñece. Pero esta vez vén presentar a súa terceira novela, Una tienda en París. Faino na librería Cronopios. E véselle feliz. Non é para menos. "Hoxe mesmo sae a décima edición", cóntanos.
Está, quizá, nun dos mellores momentos da súa vida. A televisión converteuno nun rostro coñecido e recoñecido. Especialmente cando deixou os informativos e, da man de Ana Rosa Quintana, deu o salto aos programas de entretemento. Asegura que se sente "moi cómodo" facendo televisión, pero recoñece que "son máis libre escribindo". De ambas facetas falamos na entrevista que mantivo con PontevedraViva.
Una tienda en París é a túa terceira novela. Que nos podes contar dela?
Pois pouco, para que a xente anímese a lela (rise). Conto a historia de Teresa, unha muller á que lle falta algo na súa vida. Como di ao longo de todo o libro, a súa vida é gris. E busca un novo comezo. Guiada por un cartel que, sen saber moi ben por que, chámalle a atención, chega a París onde aluga a vella tenda cuxa dirección aparece no cartel. Alí monta o seu negocio e unhas fotos que atopará nela transportaranlle ao París dos anos 20 e á vida das mulleres que aparecen nela, especialmente a dunha, Alice Humbert.
Como describirías este libro?
Adoitan dicirme que é unha novela moi romántica, pero eu creo que é a máis pasional de todas as que escribín. ÿ unha novela que fala de paixóns pola vida, fundamentalmente paixón pola cultura, paixón pola moda, paixón polo sexo, paixón por namorarse. Fala de todo tipo de paixóns, esas que te fan sentir vivo.
As protagonistas da túa novela volven ser mulleres, como nas dúas anteriores...
Hai moitos homes, pero si, as protagonistas son elas. Dúas mulleres. No fondo é unha homenaxe a todas esas mulleres de principios de século que, nunha época absolutamente machista tiveron que romper clichés. ÿ unha homenaxe a aquelas mulleres que pousaban espidas por catro francos para pagarse a comida, que se quitaban a roupa, no fondo, para poder vestirse de novo.
E dúas mulleres cunha personalidade moi definida, non cres?
Son dúas mulleres moi diferentes. Unha que o ten todo actualmente no século XXI e outra de principios do século XX que non tiña nada. Teresa é unha muller que o tivo todo, pero o único que lle faltou é a liberdade que tivo a outra. Ata que as vidas de ambas crúzanse. ÿ unha novela que fala do destino, fundamentalmente de persoas para as que o destino foi crucial nas súas vidas.
Teresa busca un novo comezo e ti mesmo tivéchelo cando decidiches abandonar os informativos. Foi un cambio buscado ou inesperado?
Foi por azar. Eu estaba cansado do horario de informativos e de súpeto xurdiu a posibilidade de cambiar e dixen: por que non. A oportunidade de non saber onde me metía, de sentirme diferente, de cambiar de rexistro... parecíame moi atractiva a idea. E pensei que non perdía nada por arriscarme. Non quería quedarme coa sensación do "e que sería si".
"A barreira entre a prensa rosa e os informativos rompeuse. De feito non hai nada máis ridículo agora mesmo que o Congreso"
Custouche moito?
Unha barbaridade. Custoume anos afacerme a estar no programa. Non sabía moverme, non sabía vestirme, non sabía camiñar, non sabía falar a dez cámaras, non sabía como mesturar temas tráxicos con amables, conxugar simpatía con información. Custoume moito adaptarme, pero fun facéndoo aos poucos e agora estou moi cómodo.
O feito de adentrate no mundo da prensa rosa causouche algún dilema?
ÿ que eu non creo que fagamos prensa rosa. Esa barreira rompeuse xa. A maioría dos informativos de televisión falan máis de Victoria Secret, do tempo cando fai sol, sacan tetas e frivolidades de YouTube. Os informativos, salvo os primeiros cinco minutos, son bastante magazine. Eu creo que se mesturou moito os temas e todos facemos o mesmo. Eu non recordo a última noticia de corazón que dei, xúrocho. De feito non hai nada máis ridículo agora mesmo que o Congreso.
Dis que estás cómodo en televisión, pero na túa faceta de escritor tamén se te ve bastante solto. Resúltache difícil enfrontarte a unha páxina en branco ao iniciar unha novela?
Son moi alemán na tarefa de escribir. Séntome todas as tardes, escriba ou non escriba, lea ou corrixa, me documente ou busque unha canción, Séntome diante do ordenador, escribo máis ou menos, levántome, corrixo, bebo viño... Eu creo que son escritor porque son moi lector. Son fillo único e paseime moitas horas só en casa. ÿ herdanza da miña nai e da miña avóa. Escribo porque sempre escribín, desde pequeno. Cando xurdiu a idea de publicar, para min foi como un bote salvavidas. Poder facer algo diferente que me apetecía moito.
Fixeches televisión, fixeches radio, traballaches en prensa escrita, escribiches tres novelas, fixeches algún que outro cameo en cine... Quédache algo por facer?
Quero escribir teatro. A primeira novela quéroa adaptar a teatro. Pedíronmo actrices que a leron, encantoulles e dixéronme que sería un monologo perfecto para actrices de teatro. Estou lendo como facelo e preparándome para iso. A ver que tal.
De onde sacas tempo para todo?
Pois mira, na tele levo quince anos. E agora que estou pola mañá, afortunadamente teño moi bo horario. Á unha estou na miña casa. Como e escribo unhas catro horas todos os días. Estou centrado toda a tarde en escribir, salvo o gintonic de despois que é cando quedo cos meus amigos.
"A tele é moi canalla e moi puta. A tele déixate, non a deixas ti a ela. ÿ como un mal amante, déixate cando menos o esperas"
E de todas estas facetas das que falamos, cal te gusta máis?
A tele gústame. Sempre me gustou e encántame comunicar. Pero son máis dono de min e das miñas personaxes, do meu papel, dos vestiarios, da música, dos escenarios, nas novelas. Son máis libre escribindo, na tele son un máis dun programa de cen persoas. Son unha peza dunha engranaxe que funciona á perfección.
Recientemente dicías que, probablemente, a medio prazo o teu futuro non estaba na televisión. Estás canso?
Cansado non, o que pasa é que escribir apaixóname. Os libros van moi ben. Hoxe sae a décima edición da novela. E teño a sensación de que na televisión hai moitas modas e de súpeto podes deixar de estar de moda. Hai moitos personaxes moito máis importantes que eu que xa non fan tele. Moitos presentadores que xa non están en televisión. Deixárono porque a tele é moi canalla e moi puta. Porque a tele déixate, non a deixas ti a ela. ÿ como un mal amante, déixate cando menos o esperas.
Cando te paran pola rúa, fano máis polo teu traballo en televisión ou polas novelas?
Normalmente páranme ou ben para dicirme "xenial o que dixeches", por algún comentario besta en televisión, ou polos libros. Pero para min a maior ilusión é ver que esas persoas levan o libro encima moitas veces. Que me paren pola rúa, polo aeroporto e me digan que lles encantou o meu libro é moi gratificante, porque o libro fíxeno eu, prepareino eu.
Volvendo a esta novela, Una tienda en París está ambientada nos anos 20, pero a súa trama podería trasladarse á actualidade?
Claro que si. Máis que nunca. O de ambientalo nos anos 20 é un delirio meu, unha obsesión. ÿ un periodo duro, desafortunadamente é un periodo entre guerras, pero París por moi mal que estaba, recordámolo como un periodo de felicidade e ruptura. Malia o mal que estaban xurdiron estrelas da pintura, o cine, a fotografía, a arte ou a moda. Empezaron a ser máis libres, os cafés abrían ata as tantas... Intentaban encher de felicidade unha época gris. ÿ o que máis me apaixona daquela época. ÿ o que teríamos que facer agora.
"Na miña cuarta novela, o protagonista é un mozo. Estiven todo o verán dándolle voltas á cabeza na praia. Espero terminala pronto"
Crees que as mulleres veranse máis reflectidas en Teresa ou en Alice?
O curioso é que depende de quen cho diga, vense reflectidas en Teresa ou en Alice, pero tamén homes. O que pasa é que hai máis lectoras. Os homes son máis perezosos. A muller gestiona máis, todo. ÿ infinitamente máis intelixente que nós. De feito unha viuva é autónoma e un viuvo non. Aí está a proba de que son mellores.
Unha constante dos teus libros é a feminidade, a maternidade...
A maternidade, a muller, o destino, o cambio, a vontade de iniciar algo diferente, algo mellor... Todos eses temas son recurrentes na miña obra, pero probablemente porque todas as personaxes teñen algo de min, dos meus delirios ou das miñas frustracións. (mantense pensativo) Pero na miña cuarta novela, o protagonista é un mozo. Estiven todo o verán dándolle voltas á cabeza na praia. Espero terminala pronto.
ÿ curioso saber que a tenda na que está baseada o libro existe de verdade.
ÿ a tenda que aparece na portada do libro, si. Existe e converteuse nun lugar fetiche. A dona ten o libro e a xente vai ver a tenda. Di ela que é como pasou con Amelie. Van todos os días. Di que nota que son españois porque entran buscando a trampilla do sótano e as escaleiras que levaban ao sitio no que traballaban. Que unha historia así beliscara a tanta xente, é moi bonito.
E cal sería a tenda en París de Maxim Huerta?
Seguramente, a miña avóa Irene. Foi unha muller moi botada para adiante. Axudoume en todo. Sempre me dixo que, na vida, hai unha viaxe de ida, pero non o hai de volta. Por iso teño moi claro que sempre hai que renovarse, ás veces simplemente cambiando os mobles de casa ou cambiando de almorzo, para sentirnos diferentes. Eu mesmo tiven varios cambios na miña vida. De cidade, de rexistro informativo... Tiven bastantes tendas en París.