Paisaxes da España descoñecida
Por Marga Díaz
A península Ibérica é unha dos territorios de maior variedade xeográfica e climática en relación á súa extensión, algo que lle achega gran multiculturalidade e unha diversidade natural tan grande que sorprende mesmo ao viaxeiro local.
A provincia de Palencia soa a románico, a pequenas igrexas ou castelos monumentais, pero non parece evocar demasiado a idea dun roteiro verde. Nada máis lonxe da realidade. O segredo está en desprazarse cara ao norte, deixando atrás os vastos e monótonos campos de cereais ata topar cun das paisaxes máis variadas e agrestes da Península: a Montaña Palentina. Bosques, ríos, pequenas lagoas glaciares e fermosos vales conformaron un enclave perfecto no que a principios da Idade Media antigos eremitas construíron as súas vivendas e templos en plena roca, buscando o retiro e o silencio deste lugar máxico. Estas mostras de arquitectura rupestre que salpican a montaña non fan senón engadir encanto ao interese paisaxístico que de seu ten a zona.
Nunha mañá despexada mesmo calorosa, comezamos o noso roteiro en Cervera de Pisuerga, por un dos templos máis interesantes, a Cova de San Vicente: a súa sinxeleza faio moi especial, coa súa necrópole adxacente toda ela escavada na roca aproveitando un peñasco illado, no medio dunha magnífica paisaxe onde conflúen o Pisuerga e o Ribeira. O noso roteiro continúa por outros belos eremitorios como San Martín en Villarén de Valdivia, que aproveita o terreo arenoso para erixirse nun montículo da ladeira, ou a Cova de San Pelayo á que accedemos por un camiño de terra apenas transitado. O día vaise volvendo nubrado e a calor opresivo vai en aumento mentres nos achegamos á Igrexa rupestre dos Santos Xusto e Pastor, último punto do noso itinerario. A igrexa é magnífica, ampla e moi ben conservada pero a imaxe antóllaseme tan mística que resulta case desoladora, envolvida nun silencio total e o gris plomizo que augura unha desas poderosas tormentas tan típicas de Castela.
Pero a viaxe só acaba de comezar. Esta mesma característica do terreo tan propicio para a arquitectura rupestre tamén deu lugar a través de miles de anos a un das paisaxes kársticos máis fascinantes do norte de España, e ese será o noso seguinte destino: O Monumento Natural das Tuerces.
A mañá seguinte amence asollada, presaxiando un día caloroso, así que aproximamos o coche na medida do posible ao roteiro para non malgastar forzas. O primeiro tramo facémolo pola estrada buscando a sombra, ata chegar á ponte que atravesa o río xunto á pequena poboación de Villaescusa das Torres escondida en plena natureza. Diminutos patios ou un par de chanzos anticipan a entrada ás escasas vivendas de pedra feitas con cachotería. Algunhas adornan os seus ventanucos con geranios coidando unha estética moi rural acorde á paisaxe.
Unha vez atravesada a aldea é fácil ver xa o carreiro que nos levará ao corazón do Monumento Natural. A pesar do sol o aire é cortante, catro ou cinco aguias sobrevoan buscando acubillo nas incontables rochas da paraxe, estamos xa en pleno macizo, estamos xa nas Tuerces. O pequeno carreiro costa arriba non se fai demasiado duro, talvez máis ocupadas como estamos en facer un apoio firme no terreo algo irregular que no sol que aperta. Ademais o aire fresco serve de boa axuda, empuxándonos cara ás intrincadas cumes das formacións rochosas. Unha das aguias achégase quizá máis do normal facendo círculos, seguramente alertada pola presenza de Mini, a nosa cadela que apenas supera o peso dun coello, así que cunha certa precaución imos deixando cada vez máis lonxe o río e a aldea, asombradas pola intensa cor morada dos cardos e pola abundancia de mapoulas e outras flores silvestres que fan do propio carreiro unha beleza. Con todo, ao chegar arriba a sensación supérao, é case grandiosa, de plena natureza. Atopámonos rodeadas de arcos pétreos, montículos que parecen menhires fungos ou pequenas pontes e demais formas caprichosas. De lonxe divísase a diminuta aldea que protexida na saia da montaña, marca a única pegada humana entre o río e os campos de cultivos.
Agora toca facer unha pausa, e respirar esa liberdade que envolve o ambiente. Logo poderemos seguir indagando nas estrañas formas que ao vento e á auga deulle a gana de esculpir ano tras ano. De lonxe as aguias e outras aves rapaces regresan aos cortados e o atardecer avermellado dinos que non demoremos o descenso, non sexa que a noite nos pille desprevidas. E así deixamos estas terras co corpo canso pero o espírito renovado. Mañá espéranos outra xornada en plena natureza moi preto de aquí: outro espazo natural, Covalagua, onde a auga adquire especial protagonismo sobre o chan de toba formando pequenas fervenzas, volve demostrarnos que Palencia é unha terra que reserva grandes sorpresas.
Marga Díaz http://viajesvagalume.blogspot.com/
Relacionadas:
-
A Casa da Escusalla e outros lugares misteriosos
Por Marga Díaz |
-
Nápoles e outras cidades singulares. O encanto irresistible do auténtico
Por Marga Díaz |
-
A terra de trasnos, mouras e outros estraños habitantes
Por Marga Díaz |
-
O soño do Courel: de roteiro privilexiado a Xeoparque da Unesco
Por Marga Díaz |
-
Descubrindo Valencia
Por Marga Díaz |
-
Egeria: a primeira viaxeira, muller e galega
Por Marga Díaz |
-
Galicia, terra de cultura e patrimonio
Por Marga Díaz |
-
'A máxica Pontevedra' faise oco na revista Viaxes National Geographic
Por Redacción |
-
Unha escapada de Venecia a Padua
Por Marga Díaz |
-
O bosque encantado
Por Marga Díaz |