Ramiro Espiño
Regalando prestixio e ilusión
Houbo un tempo en que os afeccionados esperaban as pretempadas dos equipos con fame de fútbol, con ganas de volver ver o seu equipo despois de dous meses sen un mal partido que levarse á boca.
Houbo un tempo en que, chegado o mes de agosto, os afeccionados estaban desexosos de ver fútbol, de volver ilusionarse despois dunha tempada anterior que a miúdo non respondera ás expectativas.
Houbo un tempo en que os equipos facían cambios, fichaxes de xogadores, para mellorar o que tiñan e para recuperar á súa masa de seguidores, tantas veces desencantados polo visto o ano anterior.
Houbo un tempo, en que os adestradores utilizaban esas pretempadas para adestrar, ensaiar sistemas, xogadas, posicións, que logo poñerían en práctica durante a liga.
Houbo un tempo no que a culminación de todo iso era unha serie de partidos amigables, xeralmente trofeos estivais, que servían aos profesionais para poñer en práctica o ensaiado, e aos afeccionados para saber o equipo que había, para coñecer ás novas fichaxes, e gozar ou enfadarse, pero polo menos facerse unha idea do que se lles ofrecía para a Liga. Era como unha especie de reclamo para que se resgasen o peto e acudisen dóciles a sacarse o carné, dotando de paso o club da necesaria liquidez económica para afrontar os primeiros gastos do curso deportivo.
Houbo un tempo, en fin, en que o traballo de pretempada servía para algo máis que para ir facendo unha especie de xira polos pobos ou cidades próximas, xogando 'pachanguiñas' que máis parecen un compromiso incómodo para os técnicos que unha oportunidade de poñer en valor ao seu propio equipo, buscando a necesaria conxunción para a estrea, á par que intentar facer que os seus seguidores se fosen sentindo ansiosos do comezo ligueiro.
Pero é evidente que os tempos cambian. Que nada ou case nada é igual.
Neses tempos remotos os equipos estaban confeccionados antes de empezar os adestramentos.
Neses tempos remotos os Trofeos estivais eran os xustos e necesarios. E tomábanse en serio. Tan en serio como merece o feito de cobrar unha entrada, por mínima que sexa.
Neses tempos remotos, cando un afeccionado ía a un partido sabía que vería o seu equipo, con lixeiras variantes, non un simple adestramento con público, con moitas posibilidades de que, á lóxica falta de ritmo, se lle engadise unha aliñación irrecoñecible e un carrusel interminable de cambios que impedisen seguir ou decatarse de que ía medianamente a cousa, porque, para maior escarnio, moitas veces nin sequera se respectan os números anunciados e a xogadores, delegados e técnicos parece importarlles un comiño que os que pasaron por 'caixa' non saiban a quen ven.
Claro que neses tempos remotos as pretempadas eran algo máis que un período no que directores técnicos, dirixentes e representantes se dedicaban a cambiar cromos, mentres os adestradores esperan con paciencia que lles digan dunha puñetera vez con que xogadores van traballar o resto do ano.
E as consecuencias son que as pretempadas non serven para nada. Que se adestra cunha verdadeira lexión de xogadores, aínda sabendo que moitos deles non reúnen condicións para quedar. Que rara vez o ensaiado ten algún valor, por canto as fichaxes clave non adoitan chegar ata os últimos días, ou mesmo despois de xogarse o primeiro partido.
Resultado: Que os afeccionados, que non son parvos, sinxelamente 'pasan' olimpicamente dos 'birlos estivais' e as bancadas están máis desertas que as praias da nosa costa en decembro.
Pero que non vaian significa que non estean pendentes do que fai o seu equipo.
E iso é o peor. Son xa demasiados anos nisto e sei perfectamente que xulgar a estas alturas é cando menos temerario e ten un alto risco de erro. Por iso deixarei atrás os resultados, francamente mellorables, dun Pontevedra que necesita 'enganchar', volver ilusionar, a unha masa social que desertou de Pasarón como consecuencia das tres últimas nefastas tempadas.
Obviando eses números de 4 vitorias, 2 empates e 4 derrotas, que nunha hipotética liga situarían ao equipo, en metade da táboa (que espero non sexa o obxectivo para este ano), quedo co xogo, coa imaxe, coas sensacións. E estas non poden ser máis negativas.
Demasiados xogadores. Demasiadas probas. Demasiada indolencia en bastantes deles. E demasiado atraso en tomar decisións para permitir ao técnico traballar só cos que estarán na Liga.
Este Pontevedra desaproveitou un verán no que debía ilusionar á súa xente. Pódese perder, claro que si, fronte a rivais de categoría inferior, pero o que non se pode é saír ao campo a pasearse, como sucedeu máis dunha vez. En Sanxenxo, e cónstame, houbo toque de atención. Logo veu Ribadumia e máis do mesmo. A continuación Portonovo. Para rematar no Grove, onde moitos, e inclúo a algunhas das novas fichaxes, xustificaron de sobra que se lles abra a porta de saída.
Pero son xa demasiadas equivocacións. Milo na dirección técnica ten que decatarse que un equipo como o Pontevedra non pode permitirse o luxo de errar un ano si e outro tamén, que a clave está en fichar pouco, pero acertadamente. E de momento está moi lonxe de conseguilo. De aí que agora haxa que buscar aprisa e correndo o que non temos, que é bastante.
Queda unha semana. Só unha semana para comezar a liga e este Pontevedra está moi lonxe de ser o que todos queremos. Xusto será dar unha marxe, pero tamén esixir que actitudes como as mostradas por bastantes xogadores en partidos como o de Sanxenxo ou o do Grove, sexan erradicadas de raíz.
Porque que non se esquezan que, aínda que esteamos en Terceira División, a camiseta granate, a súa historia, merece un respecto. O club necesita que o equipo ilusione, que enganche a unha afección desencantada con razón. E os que non o entendan así, non teñen cabida.
Calquera cousa menos seguir regalando ou directamente tirando ilusión e prestixio, se é que nos queda xa algún.
Pd.: Do Consello de Administración, as 'andanzas', cambadelas e manobras subterráneas que seguen realizando algun@s falaremos proximamente. Acción Granate e o seu presidente, José Antonio Millán, teñen máis que demostrado o seu amor ao club. Doutros personaxiños teño claro que non, que só se queren a si mesmos. Pero iso será motivo de comentario noutro momento.
19/08/2013