Antón Roel Villanueva
Réquiem por unha maceira de río
Miña nai, que naceu nunha aldea de trinta lumes, Antas preto do concello de Ponte Caldelas, sempre nos inculcou o amor polas árbores e contábanos que de mozas, ela e súa irmá, prantaran un garabullo de carballo nun praderio preto do fogar. Xa de moi maior botaba de menos a súa infancia na aldea lonxana e sempre que podía ía visitar a súa irmá da ialma que sempre viviu na aldea. Xuntas lembraban tempos felices de atardeceres de ceos de cor laranxa. Collidas das mans ían pasear e sempre se detiñan a carón dun carballo que era o garabullo que prantaran xa había moitos anos e agora non eran quen de abrazar o tronco entre as dúas.
Os veciños e veciñas do río dos Gafos non van ter tanta sorte coa maceira de río que lles agasallou a asociacion Vaipolorio, nin siquera florecer na primavera a deixaron. Aos catro días de prantala xa a penduraron ao río. Puidemos recuperala do medio da auga e voltar a prantala. Agora xa desapareceu outa vez, cando estabamos prantándoa había xente arredor mirando e uns vellos nos dixeron que non fósemos desconfiados que non facía falla pór un cartel pedindo por favor que a dexasen medrar. Dicían que "quen ía arrincar unha árbore?". Ás veces a sabedoria dos vellos tamén falla.
Cando arrincaron os carteis que os veciños puxeron nomeando como a Carballeira do poeta da natureza Manuel Maria un recuncho onde o río está a piques de perder a súa luz pode chegar a entenderse daquela maneira. Pódese entender que a alguén non lle gustara o poeta e quixese outro nome, pero non facía falla estragar o traballo e os cartos das xentes que os puxeron. Pero agora arrincar unha árbore que non fixo nada a ninguén e non molestaba, non se entende.
Dicía a escritora Irene Vallejo no seu magnífico libro 'El infinito en un Junco' que ao principio foron as árbores. Os libros son os seus fillos. Semellante a como facían miles de anos atrás os nosos antergos, nós aínda utilizamos o tronco dunha árbore para marcar os nosos sentimentos, os que arrincaron a maceira dubido moito que lesen un libro na súa vida e menos que tivesen sentimentos.
Tristes polo aldraxe un fato de veciños e veciñas fican ollando o buraco onde estivera a maceira de efémera vida, de sùpeto alguén dixo "e agora que facemos?" e unha velliña de cabello branco como folerpas de neve dixo: "que imos facer? pois prantar outra; que por moitas flores que corten non poderán impedir que chegue a primavera". E niso andamos,e vós xa sabedes que tedes que facer, votar polo carballo de Conxo para a mellor árbore do ano, xa que non fomos quen de logralo para noso carballo de Santa Margarida.