Marta Rodríguez Engroba
Eu non nacín vítima. A min fixéronme vítima
Se hai algo que consegue indignarme dun xeito especial cando se fala de violencia de xénero é esa afirmación que fan moitas desas mentes eruditas que cren saber de todo e que, realmente, non entenden de case nada, sobre todo se do que se está a falar ten algo que ver cos sentimentos ou con todo aquelo que implique un mínimo de sensibilidade, e que afirman con total rotundidade que hai un perfil definido de muller que é proclive a ser vítima de malos tratos.
A miña indignación non está provocada tan só pola falsedade de tal afirmación, senón polo que deixa entrever, xa que semella que hai mulleres que nacemos non sei se cun xene ou cunha especie de tara que nos destina irremediablemente a acabar nas mans dun malnacido que pode chegar a facernos de todo, mesmo matarnos.
Non obstante, non podo evitar, cada vez que a escoito, pararme a reflexionar, facer memoria, lembrar os casos das mulleres que van chegando a Si, hai saída, e mesmo facer un exercicio de introspección e lembrar a miña propia experiencia.
Hai tan só uns días, e despois dun destes momentos aos que aludo, mantiven unha conversa co meu fillo sobre este tema, e comentáballe o meu total rexeitamento a unha falacia de tal calibre, pero que si admito que se poden dar certas circunstancias que te vaian levando, inconscientemente, a ser unha presa fácil para un maltratador.
Comezamos a debullar a miña historia, unha historia que, estou segura, non difire moito da de tantas e tantas mulleres que pasaron ou están a pasar polo mesmo inferno que eu vivín.
Dende ben noviña, penso que motivado en gran parte pola miña natureza independente e poida que non moi convencional, estou segura de que por unha cuestión educacional, e nunca coa intención de facer dano, fun obxecto de case constantes comparacións con amigas, compañeiras, que si se axustaban ao guión establecido para o que se consideraba unha vida "de ben", comparacións, obviamente, non favorables para min.
Aparentemente, non deixaban ningún tipo de pouso en min, de feito xa o dicían, por un oído me entraban e polo outro me saían, así de sinxelo.
Co paso do tempo, e a medida que ía quedando claro que non ía a responder nunca as expectativas que de min se tiñan, os agravios comparativos multiplicábanse, a medida que esas amigas e compañeiras perfectas acadaban nos prazos estipulados éxitos laborais, económicos e mesmo persoais. Mesmo o meu xeito de vestir, de peitearme, eran cuestionados. Sempre, dicían, tiña que dar a nota. Non podía ser coma as outras rapazas.
O mesmo daba canto fixera, canto me esforzara, nin que algo me fixera feliz. O único que escoitaba era que non servía para nada, e calquera éxito que eu tivera sempre se vía minimizado e sempre xurdía o agoreiro de turno que pronosticaba que en breve se iría ao traste.
Eu tentaba por todolos medios posibles demostrar que estaban errados, e que o feito de non unirte á masa, á maioría, non te fai peor, nin tampouco mellor. Sinxelamente era eu mesma e soamente tentaba levar a vida que desexaba.
Un matrimonio frustrado non fixo senón esborranchar ainda mais o meu xa deslucido currículo e tampouco o nacemento do meu fillo paliou a miña fama de inepta. Pola contra, recordábaseme ben a cotío, e tamén a el, en canto tivo un mínimo de idade para comprender, que a súa naí non era coma as outras é que non había xeito de facer carreira dela. Afortunadamente, iso sí, tales sentenzas non fixeron mella no cativo e foi, é, o meu maior éxito na vida, e pola única persoa que me sentín realmente valorada, querida e comprendida.
Pouquiño a pouco, ben mainiño, e sen que nin eu mesma me decatase, o menosprezo, as comparacións pexorativas, ían facendo o seu malsán traballo, e despois de moito loitar para tentar demostrar que eu valía tanto coma calquera, acabei por claudicar e asumir que, se todos dicían que eu non era ninguén, que non servía para nada, por algo sería. Tiñan razón. Non todos ían estar errados.
Tirei a toalla. Deixeime levar por ese mantra enfermizo que me recordaba cada día que tiña o que merecía: nada, e que non era quen de facer nada ben. Tiña que asumilo, e así o fixen. O caldo de cultivo estaba listo.
Foi cuestión de tempo que na miña vida aparecera un encantador de serpes, coma todos os maltratadores, disfrazado de príncipe azul, de salvador, que viña a rescatarme da frustración, da dor. Un home que me adoraba, que semellaba valorarme como ninguén o fixera, e que construiu en torno a min un cercado envelenado que me illou de todo o que non fora violencia e maldade. Caín na trampa. Tardei moito en decatarme. Tanto que case me custa a vida.
Hoxe, moitos anos máis tarde, e despois de que as experiencias doutras vítimas supuxeran unha catarse para min, sei que o menosprezo continuado, que durante anos e anos se me lembrase contínuamente o pouco que valía, o non sentirme querida, puxéronme nas mans dun verdugo. Precisaba desesperadamente que alguén me dixera que valía tanto como calquera. Precisaba sentirme querida.
Por iso teño a certeza de que eu non nacín predestinada a ser vítima. A min fixéronme vítima. Seguramente eu non estarei libre de toda culpa, si se lle pode chamar culpa a sentirte ás veces coma o mesmo lixo, pero a min convencéronme de que non merecía nada mellor.
Non caiades nesa trampa. Que ninguén vos faga sentirvos así. Non debedes permitilo. Todas vos valedes moito. Tanto que loitades cada día para sair do inferno, para seguir adiante. Non vos deixedes convencer. Non sodes carne de canón, nin viñestes a o mundo con un sino fatal.
A vosa vida non está fatalmente marcada, nin moito menos.
Nunca esquezades que ningunha de nós nace para ser vítima. Eu tampouco. A min, como moitas de vos tal vez a todas, fixéronme vítima.