Marta Rodríguez Engroba
Seguramente, Naiara, ti xa perdoaches. A min, sinceramente, cústame
Querida Naiara.
Penso moito en tí.
Nunca cheguei a coñecerte, nin sequera sabía da túa existencia, pero malia iso non son quen de arrincarte da miña mente, do meu corazón, que me doe e se debate entre esa dor e a indignación, a frustración e a impotencia.
Sabes unha cousa?. A min gústame moito escribir. Sei que non o fago ben, pero intento transmitir os meus sentimentos do mellor xeito posible, e moitas veces atopo alivio nisto.
Normalmente flúen con facilidade. Soamente teño que deixarme levar e plasmar o que sinto.
Hoxe non é así. Teño o corazón encollido, e as verbas resístense a sair. A dor non lles deixa. Non son quen de pensar con claridade.
Agora sabemos que a túa foi a crónica dunha morte anunciada. Perdón, dunha morte non, dun asasinato, porque a tí, Naiara, asasináronte do xeito máis cruel. E asasináronte despaciño, día a día, a o caladiño, para rematar, nun tráxico acorde final, por apagar, nun derradeiro alarde de salvaxismo, a túa vida para sempre.
Observarás que falo en plural. Non é un erro. Tampouco casualidade.
Din que foi teu tio quen te matou. Mesmo hai quen case o xustifica dicindo, coma túa nai, que "perdeu a cabeza". Mentira!, porque a tí, Naiara, matáronte entre todos os que sabendo, intuindo, calaron.
Todos os que agora, ante o irremediable, tentan pasarlle a pelota a quen está a o seu arredor.
Todos os que estiveron tan ocupados vivindo a súa propia vida, que non tiveron o mais mínimo reparo en cederte, coma se foras unha mercadoría que estorba, e que, unha vez atopado o sitio donde deixala, se esquece. Coma se non existise.
Din que tiñas no teu corpo pegadas inequívocas que daban fe do teu prolongado e reiterado calvario. Tampouco no colexio acadaches axuda. Pola contra, foi un elemento máis de dor na túa curta vida, que tampouco ninguén quixo ver.
Nin tan sequera eses servicios sociais que agora se afanan en aclarar que o seguemento a túa familia se facía soamente no eido económico, se decataron de nada..... Que curioso!.
De todos é sabido que, cada vez que alguén solicita axuda económica é escrutado ata o máis mínimo detalle, mesmo ás veces vulnerando dun xeito máis que cuestionable a intimidade á que todo o mundo ten dereito..... non vaia ser que dean algo de máis!. Pero fíxate que curioso, neste caso tampouco foron quen de ver o evidente....ou non tan evidente, pode ser, pero se supón que estamos a falar de persoal con esa formación que dín ter, e que debería telos posto, como mínimo, sobre aviso.
Sabes, Naiara, o que mais me está custando asimilar?.
Que nin sequera agora, que xa non estás, teñen a decencia de deixarte descansar, de respetar esa paz que non che deron en vida, e que semella que tamén se che vai negar agora de morta.
Están a transformar a túa traxedia nun noxento culebrón no que cada quen tenta sacudirse de enriba ata o mais mínimo atisbo de responsabilidade, esquecéndote, maltratándote unha vez mais. Igual dá que xa esteas morta.
Tampouco ningún deses grupos tan "reivindicativos" que circulan por aí, e que semellan ter a patente das arengas e os insultos máxicos, din que para loitar contra a violencia, tiveron nada que dicir.
Se ve que o feito de que unha nena fora asasinada salvaxemente non lles vai proporcionar ningún deses minutos de gloria que lles permiten sair nas fotos ou poñerse diante dunha cámara, e claro, non está a cousa para desperdiciar a "concienciación" en causas menores.
De verdade, Naiara, que penso moito en tí. Porque eu son nai. Nai dun fillo que xa non é, nin de lonxe, un neno coma ti, pero que aínda así, se alguén lle fixese dano, sería quen de calquera cousa. Por iso non entendo nada. Hai que ser moi inhumano, moi cruel, para presenciar, para convivir, coa dor dunha nena, dun neno, é non facer nada para impedilo.
Por iso, Naiara, soamente me queda desexarche que por fin agora acades esa paz que en vida se che negou, e pregaríache que, desde alá onde esteas, me ensines a perdoar.
Ti xa o fixeches, seguro, e teño que confesarche que eu non son quen.
Asociación Si, hai saída