Manuel Pérez Lourido
E tiro porque me toca
Nunha cidade peonil como a nosa todos puidemos gozar de modo paseniño da abraiante vitoria do ser humano sobre os vehículos de catro rodas. Pero tamén en Pontevedra estamos ameazados pola sabedoría do vello adaxio que che advirte de ter coidado co que desexas non vaia ser que o consigas.
Un dos maiores perigos do éxito é que te podes envelenar con el. Por iso din morrer de éxito. Por iso cómpre andarmos listos e apreixar o zeigeist deste momento de envexable e envexado modelo urbano e, dentro del, o seu mais grande inimigo. Estamos a falar da kryptonita que pode facer rebentar todo isto e enchernos a cara de vergoña. Sí, amiguiños, estou a falar das terrazas.
Un día calquera saes de casa camiño de, por exemplo, a Ferrería e resulta como si participaras no vello xogo da Oca nun taboleiro xigantesco. É imposible avanzar polas rúas sen teres un corpo de vimbio, fraco e flexible ou sen ser un contorsionista titulado ou alguén capaz de dar chimpos de saltimbanqui. Os saltimbanquis das terrazas, acabarán chamándonos aos pontevedreses, expertos en manobras circenses para camiñar polas rúas entre unha trampa e outra. E igual que na Oca podes ter a mala sorte de caer na casiña do calabozo ou noutra na que tes que agardar quenda, pódeste quedar atrapado nunha terraza coma nun bucle do espazo-tempo, de xeito que o mais doado remata sendo tomar asento nela e formar parte da clientela ata que teñas un oco para seguir o camiño. Tómaste unha caña namentras e listo. Vale, igual sae un pouco caro ir dar unha voltiña. Claro que tamén se podería facer algo por axudar aos peóns que sofren tentando abrirse camiño entre terraza e terraza e recúo porque me toca: poñer semáforos para terrazas. "Peón, pode pasar".