Ana López
O Salón da imaxinación
Non lembro cal era a temática do primeiro Salón do Libro de Pontevedra que visitei, pero si o motivo polo que o fixen, que non podía ser outro que cubrir a noticia para o xornal no que traballaba. Ía coa idea equivocada de que se trataba de algo así como unha feira do libro, de que atoparía moreas e moreas de volumes dirixidos ao público infantil e xuvenil e dispostos para ser vendidos. Pasoume o mesmo que a moita xente que aínda a día de hoxe se achega por primeira vez ao Pazo da Cultura por estas datas: levei unha gran sorpresa e lonxe de me sentir defraudada descubrín que o Salón do Libro era algo máis que simple lectura. Resulta que alí había, ademais de moitos nenos con contos na man, unha exposición de traballos alucinantes elaborados polos escolares e unha decoración pola que quedabas coa boca aberta. Aquelo que ía destinado aos pequenos parecía facer máis efecto en min, unha xornalista adulta, facilmente impresionable, si, pero que aínda sabe distinguir o esforzo que teñen tras de si as cousas ben feitas e, sobre todo, feitas con agarimo.
As edicións 12+1, adicada ás supersticións, e a do ano pasado, da cociña, foron as que permaneceron na miña retina con máis forza, polo que aínda podería describir con bastante exactitude instalacións como a da Santa Compaña, feita pola Escola de Canteiros de Poio, ou a actuación de Os tres tenedores para tal ocasión.
Este ano o Salón do Libro tirou de imaxinación e está adicado á ciencia e á ficción. Para os adultos de agora, nenos de antes marcados por series como Star Trek e películas como A guerra das galaxias, a montaxe non pode ser menos que alucinante. Eses mesmos nenos, fieis usuarios de bibliotecas e auténticos fans de Verne, matarían por poder asistir durante a súa infancia a un evento desta magnitude, no que, para poñer a puntilla, case a diario se levan a cabo experimentos dignos do mellor xogo de mesa de Mattel.
Paseando estes días polo Pazo é imposible non sentir envexa de todos eses rapaciños que abren os ollos como pratos e todo o queren tocar. Non hai recuncho á outra beira do río no que non se escoiten os seus berros, porque son as voces do entusiasmo. E non hai nada máis fermoso que saír cada día de alí un pouquiño máis contaxiada da súa ilusión, esa que non temos que perder xamais.