Manuel Pérez Lourido
Cruzando as liñas
Apostados no medio e medio da rúa, semellan unha serie de obstáculos dispostos ao chou que ninguén será quen de evitar. En liña perpendicular á inmóbil figura do loro Ravachol, trazas o percorrido axeitado, fitas a liña imaxinaria que che vai deixar case a altura da Libraría Paz. Fas un par de acenos de suficiencia en plan Usain Bolt a un público invisible. Repites un mantra de moda ("Si se pode", "si se pode") mentres colles e botas o ar como se estiveses nos momentos iniciais da escena crucial de "Carros de lume". Xa te estás vendo desprazando o teu corpo en cámara lenta, cortando a tarde de verán, desafiando ese destino que te quere ver sometido, atrapado, interrogado, sorprendido, quedo. Podes imaxinar unha traxectoria vitoriosa, converterte unha áxil figura que driblará nenos e vellos, mulleres e mozas, homes de pelo en peito e raparigos, sortearás, amagarás, darás un paso adiante e dous cara atrás, tres cara un lado e volta a avanzar... podes ver todo iso durante un instante marabilloso, o corpo sempre erguido, a mirada tan decidida como limpa.
Todo iso é moi bonito, pero tamén moi complicado. Os heroes endexamais se imaxinaron traspasando o limiar da heroicidade: foron elixidos polo azar, tiraron cara adiante porque non sabían por onde tiñan que tirar.
Entra entón o medo, fillo da dúbida e neto da memoria. Entra coma un frío por debaixo dunha porta, coma unha pinga de auga na man unha mañá de primavera. Non vas ser quen. Ninguén o fixo. Dime que tes ti de especial. As frases bicándote a traizón, o suor que se xunta en pequenos miligramos na beira da túa fronte; abres a boca, pasas o fío da lingua por unha remota zona onde se xuntan os beizos. E finalmente miras cara atrás. Volves a vista á Ferrería, o camiño máis fácil é mudar de camiño: unha caste de Lot posmoderna. Estar a piques da derrota é unha experiencia universal, poñer os pes nela por vontade ten algo de covardía pero moito máis de humanidade.
Porén, xiras de novo o pescozo, fitas de novo o desafío, xuntas as forzas, apertas os puños. Si se pode, si se pode. E vas facelo, non deixas de mirar cara adiante porque vas facelo. Sen pensalo, coma nun reflexo atávico que non pasa por circuítos neurais, o teu brazo dereito móvese cara o teu peito e a palma da man peta dúas veces nel. Dous golpes secos, un sinal de saída.
Alá vas, intentando ser quen de atravesar á praza da Peregrina, a rúa da Peregrina e o cruce con Daniel de la Sota sen seren abordado polos inquisidores que agardan armados cos seus bolígrafos, parapetados tralos seus papeis e fornecidos coas súas preguntas.