Manuel Pérez Lourido
Hotel Budapest
Ten certo mérito facturar un produto cinematográfico baseándose nos escritos do magnífico e esquecido escritor austríaco Stephen Zweig. A xente coñece a Pérez Reverte ou a Almudena Grandes, pero non a Zweig, madía leva. A película vai asinada por Wes Anderson, que arrancou hai quince anos co seu primeiro filme e xa é toda unha icona do cine de autor, con certo toque indie pero elegante e persoal. E aí está o problema: o cinema de Anderson estase a converter nun produto recoñecible, nunha especia de franquía, nun deja vu de modos e formas. Algo como o que lle pasou ao noso Almodóvar.
Baixo o meu punto de vista, o mellor de Hotel Budapest é o guión, que Anderson asina xunto con Hugo Guiness (responsable da dirección artística en Lifeaquatic e The Royal Tenenbaums (un crack). Unha comedia áxil, intelixente, simpática, onde os bos olen a perfume e os malos cheiran que alcatrean. Outro traballo artístico exquisito, no que non falla algo omnipresente nos filmes do director texano, que tomou do gran Kubrick. Falamos dos planos simétricos, que repite dun xeito case obsesivo. Imaxes que se parten idénticas por un eixe central. Kubrick usounas polo seu perturbador efecto psicolóxico (faino abondo en O resplandor e A chaqueta metálica) mentres que a Anderson semella interesarlle a aura de irrealidade que crea esa perspectiva.
A cinta está chea de diálogos e réplicas simpáticas pero agardadas, persecucións de final previsible, coincidencias e guiños do mellor cine clásico; pero non aburre, e isto convértese no seu maior mérito.
Sendo unha película de autor, non é cine de autor: Anderson bótase en mans dunha estética moi marcada dende o principio, moi presente nos seus outros filmes, da que pode semellar estar prisioneiro.
Factura unha meritoria obra, coma un bo artesán, onde as partes están no seu sitio e o todo recompensa ao espectador por iso mesmo, pero carece da maxia do risco, da beleza das imprecisións, da paixón do rock and roll, ao que rexeita pola exquisita perfección da música clásica. Se lle queremos botar en cara algo a esta película ten que ser ese pouso eslamiado das cousas ben feitas.
Por poñelo á par do seu mestre, cousa inxusta pero tentadora: Kubrik arriscaba moito máis dentro dun perfeccionismo similar e, por suposto, amosábase moito máis visionario. O Kubrik lírico (Sendeiros de gloria, por exemplo) non precisaba ser preciosista para emocionar. ÿ máis, as obras requintadas poñen un atranco ás emocións.
Un rapaz guatemalteco de só 17 anos, Tony Revolory coprotagoniza a cinta xunto con Ralph Fieness, nunha exhibición de sorprendente química actoral. Pola pantalla desfilan outros habituais de Anderson coma Bill Murray, Jeff Goldlum, Willem Dafoe, Owen Wilson...
Por suposto, como é tamén habitual en Anderson, a cousa vai de amores difíciles: un conserxe cun aquel polas mulleres moi maduriñas, unha pasteleira cunha mancha na cara coa forma de México que se ve cun mozo de hotel ás agachadas...
Recalcamos no remate: alén da súa maior ou menor orixinalidade, sáese de Hotel Budapest coma dun soño, pisando á rúa e pensando na mágoa de que só se tratase diso e a realidade non sexa tan feitiña.