Benigno Campos: "Para tomar un marisquiño, o mellor é un bo albariño. ÿ case como se vira o ceo"
Por Alejandro Espiño
- Benigno, cando sacas o seguinte libro?, di unha muller que lle acaba de dar dous bicos.
- Pero se estou presentando este aínda, responde el.
- Pois a ver se te pos pronto cun novo, que este xa o teño.
ÿ un exemplo da naturalidade coa que a xente se dirixe a Benigno Campos (Vigo, 1949). Non é para menos. Leva case seis anos entrando semanalmente en todos os fogares galegos a través da Televisión de Galicia. "O de Larpeiros", como moitos lle chaman cando o ven, é xa como da familia. Os seus libros de receitas venden milleiros de exemplares e o seu programa é visto por 200.000 persoas cada semana.
A el mesmo cústalle crer aínda a popularidade que alcanzou. Sobre todo cando pensa como era a súa vida hai ben pouco. Pasou de ser líder sindical nos estaleiros vigueses de Vulcano a moverse entre fogóns cunha naturalidade extraordinaria. Agora, presenta un novo libro, Volve a cociña de Larpeiros, o seu terceiro receitario. E de novo con grande éxito. Vendeu 10.000 exemplares en apenas dous meses.
Esperaba este éxito cando, hai seis anos, embarcouse neste proxecto?
Se cadra ao principio non eramos conscientes do éxito que íamos acadar. Pero temos que recoñecer que o programa está moi ben feito. Xa levamos emitindo seis anos. E ten éxito porque é un programa que fai a cociña que nos gusta aos galegos. ÿ a cociña das nosas nais, das nosas avoas. Como sempre digo, nós somos de prato grande e de trago largo. Gústanos ese tipo de cociña, prato único, pero abundante.
Pero algún segredo máis haberá...
"Non estou en contra da cociña de vangarda. Pero a miña cociña foi e espero que siga sendo, a de sempre"
Pois que a cociña de Larpeiros facémola con produtos que se poden conseguir en calquera tenda dunha aldea. Non hai falta tendas delicatessen para comprar os produtos que utilizamos no programa. En Galicia somos uns privilexiados no eido da gastronomía. Temos os mellores produtos do mundo. Xa falemos de peixe e marisco, de carne ou de produtos da horta. Por pouco que aportemos os cociñeiros, se o facemos con sentido común, o éxito está garantido.
Tal como o describe, parece que é fácil cociñar e facelo ben
Claro que si. A cociña non ten por que ser difícil para que sexa saborosa. Iso non quere dicir que eu estea en contra da cociña de vangarda. Pero a miña cociña foi e espero que siga sendo, a de sempre. Hai que empregar o sentido común. Un bo produto se non se cociña ben, pódese desgraciar. Cos bos alimentos que temos, non debemos poñerlle demasiados condimentos. Teñen que resaltar os os nosos sabores, que son magníficos. Pero iso si, insisto, sempre usando o mellor dos sentidos, o sentido común.
Non hai máis que velo, para saber que está gozando moito coa súa etapa "larpeira".
Naturalmente que estou disfrutando. A min todo o que sexa cociñar, é algo que me entusiasma. Fágoo con cariño e gozo moito facéndoo. E tamén porque coido que no programa facemos disfrutar aos nosos seguidores. Cando vou pola rúa, a xente me di que lle teñen moito cariño ao programa e aos que participamos nel. E mentres iso siga, espero que teñamos Larpeiros para rato.
Cre que con o seu traballo axuda a que a xente sexa un poco máis feliz?
"Facemos Larpeiros para facer feliz á xente e que nese momento, esquezan os grandes problemas que temos neste país"
Non cabe a menor dúbida. Facemos Larpeiros para facer feliz á xente e que nese momento, esquezan os grandes problemas que temos neste país. Que non pensen nesa situación tan negativa que lamentablemente estamos vivindo. Que cando estean mirando o programa, se abstraian e que pensen que hai que intentar superar esta crise. E que despois de velo, sigan disfrutando na cociña co que lles ensinamos en Larpeiros.
Agora que se aproximan as festas de Nadal, que receita aconsellaría aos lectores de PontevedraViva para organizar, por exemplo, unha boa cea de Noiteboa?
Vou a recomendar unha que forma parte deste libro. Tudillo de porco ao forno. ÿ un prato fácil, sinxelo e moi asequible. Ten en conta que o quilo de tudillo debe andar por uns tres euros. Simplemente temos que adobado con allo, perexil, sal e un poco de aceite e metémolo ao forno. Despois nun tarriño de cristal, deses nos que veñen os espárragos, metemos un vasiño de viño branco e o resto, aceite. Axitámolo cada vez que o inxectemos no forno, cunha xiringa sen agulla para que non se atore. Cada cuarto de hora sacamos o tudillo do forno e vamos inxectando a mezcla.
Un cuarto de hora antes de que estea ben feito, metémoslle uns pementos do piquillo, dos que xa veñen asados. Ao final, ese xugo que deixa na bandexa colámolo e triturámolo xunto cos pementos. Vainos servir para napar o tudillo. Estarán extraordinarios, volo garantizo. E se os acompañamos cunha pataquiñas panadeira ou patacas a lo pobre, teremos unha fantástica comida de Nadal.
E haberá que acompañalo todo con un bo viño, non si?
Evidentemente, un bo viño galego. Porque os nosos son moi bos. Están sendo recoñecidos internacionalmente, non só os brancos, agora incluso os tintos. Nos permiten pegar un bo grolo e gozar ben coas nosas comidas. Temos un viño marabilloso. Viños de Mencía, da Ribeira Sacra, de Monterrei ou brancos do Rosal, das Rías Baixas ah, un bo albariño (suspira). Para tomar un marisquiño, o mellor é un bo albariño. ÿ case como se vira o ceo.