Reconducir e controlar ás mulleres que na II República adquiriran un camiño de liberdades individuais e sociais. Ese foi, segundo a investigadora María Victoria Martíns, o obxectivo do discurso do réxime franquista que se impuxo en España tras a Guerra Civil.
Así o puxo de manifesto durante a súa intervención nas xornadas Individuas de dudosa moral, celebradas en Pontevedra co impulso do departamento de memoria histórica da Deputación.
Martíns fixo unha análise sobre a Sección Femenina e a negación da sexualidade das mulleres, concluíndo que os alardes sexuais "eran cousa das malas mulleres", mentres que as que eran cualificadas como "decentes" eran as que conseguían "frear o fervor sexual".
O organismo creado para formar á muller nos valores do franquismo, entre eles o respecto ao varón, a obediencia, a pasividade, a subordinación, a disciplina e a súa submisión total aos homes, transferíronos tamén á cuestión sexual.
Así, a formación que se daba na Sección Feminina estaba destinada principalmente ao matrimonio, sobre todo ás tarefas do fogar, deixando de lado o tema sexual, que non se trataba explicitamente porque era "tabú e pecaminoso".
As cuestións de tipo sexual, segundo esta experta, deixábanse en mans dos asesores relixiosos que sempre os trataban como "actos impuros" que non debían facer as mulleres e que se toleraban só dentro dos límites do matrimonio e coa función de procreación.
No matrimonio, explicou a investigadora, "había que ter contención" ante o risco de ser tachadas, incluso polo seu propio marido, "de ser demasiado soltas ou casquivanas", polo que para elas "nada de pracer sexual nin nada de anticoncepción.
Pero, a pesares de obrigar ás mulleres a ser recatadas, asegurou na súa intervención, "a realidade era que si tiñan pensamentos sexuais", como así reflexa o traballo do médico Serrano Vicens, que fixo entrevistas a mulleres nos anos 30, 40 e 50, que se publicou nos 70,
Nel, abordáronse as relacións lésbicas (practicadas un 30%), os desexos que logo non se levan a efecto, as relacións extramatrimoniais ou o pracer sexual e masturbación. "As mulleres convivían cunha sensación de pecado pero o desexo estaba aí e a vida fluía", concluíu.
AS LESBIANAS, A MAIOR TRANSGRESIÓN CONTRA O RÉXIME
Dentro de este escenario, as mulleres que desexaban a outras mulleres viviron na máis absoluta invisibilización porque o lesbianismo "era tan transgresor que non interesaba poñelo na picota" por se había un efecto contaxio, segundo a activista Nanina Santos.
"Non había escarnios, non había cárceres. Había un control social informal", subliñou a cofundadora da Asociación Galega da Muller, que foi a encargada de abordar a represión sexual desde o enfoque das mulleres lesbianas.
Así, lembrou que na ditadura a Igrexa levaba o ensino, a socialización e impoñía uns roles sociais que aínda hoxe son aceptados, "defendendo que as mulleres non eran seres sexuais e polo tanto non se comprendía que moito menos houbese atracción ao mesmo sexo".
Explicou tamén que naquel entón a psiquiatría tivo un peso importante na catalogación das mulleres lesbianas como patolóxicas, "receitando electroshock e terapias similares".
Para finalizar, a activista destacou o movemento que houbo nos anos 80 para a liberación e visibilización da realidade das mulleres lesbianas que fixo mellorar a súa vida, conseguir dereitos e ser aceptadas en sociedade.