Pero, por se tiñamos algunha dúbida, a pasada Noiteboa, o mesmísimo rei Felipe VI, na súa tradicional mensaxe, deixouno claro abondo.
O monarca dun país no que imos rematar o ano, con "sorte", porque aínda quedan días e son datas de alto risco, con 46 mulleres asasinadas polas súas parellas ou ex parellas e 9 menores vítimas mortais da violencia vicaria, dun país que se gaba de ser un modelo para seguir en canto á política de igualdade, de loita contra a violencia machista, malia que non deixa de medrar cada día, non tivo nin unha soa palabra, nin unha, en lembranza desas mulleres, deses nenos e nenas, dos seus seres queridos, de tantos corazóns e de tantas familias rotos de dor.
Tampouco, obviamente, para as que están a vivir ese inferno de xeito calado, de portas adentro, nin moito menos por suposto, para poñer sobre a mesa que algo está fallando, cousa que o honraría, de recoñecer que o nefasto sistema está axudando a matar e asumir o compromiso de traballar para que deixe de ser así.
O máis grave é que, tal vez el, o rei, non tivo arte nin parte no texto dese discurso, que llo escribiran e que el se limitou a recitar o que lle puxeron diante, malia que é de supoñer que, como mínimo, se tomaría a molestia de supervisalo, pero, aínda que así fora, é para alarmarse aínda máis, porque iso significa que ningún dos seus asesores notou a falta desa mención, nin viu a necesidade de facela, ou considerou que non tiña a suficiente relevancia como para nomeala.
Pero o que máis chama a atención, e poderosamente ademais, é que tendo ao seu carón unha raíña que vai pola vida de defensora dos dereitos das mulleres, que condena vía redes sociais cada asasinato machista, que se prodiga en xuntanzas e eventos "elegantemente reivindicativos" con eses colectivos femininos e "feministas" tan "selectos", e "loitadores", cuxas integrantes van deixando ao seu paso nas retinas de todo o mundo os seus elegantes pero aparentemente "casual" modelos de firma e o arrecendo dos perfumes cun prezo que sería máis que suficiente para que algunha vítima e os seus fillos e fillas comeran durante todo o mes algo máis que decentemente, ou pagaría máis dun aluguer para que puideran salvar as súas vidas fuxindo dos seus agresores, unha raíña que non dá puntada sen fío e que, obviamente, domina á perfección as aparicións públicas e todos e cada un dos actos mediáticos, tampouco se decatara desa grave eiva e a remediara, malia que non lle importara nin o máis mínimo, e que o fixera tan só en beneficio propio, da coroa, para quedar ben.
O seu xeito de loitar contra a violencia machista, malia que o seu discurso diga o contrario, está visto que se limita a encher, en forma de subvencións, os petos e as arcas deses distinguidísimos chiringuitos, das súas integrantes, a honralos coa súa presenza, o cal beneficia, evidentemente, a casa real, que gaña popularidade, e punto.
Moi lamentable, e non soamente pola pésima imaxe que nos ofrecen, nin tan sequera pola súa condición de monarcas, senón pola súa condición de pais de dúas fillas, dúas mulleres, que non saben o que lles ten reservado a vida, porque pertencer á realeza, ser raíña, princesa ou infanta, non é garantía ningunha de non ser vítima de violencia de xénero, coma calquera desas mulleres das que os seus pais non se lembran.
Terán máis recursos para saír dela, iso si, e, de chegar a sucederlles, posiblemente nunca chegue a saberse, pero o medo, a dor, o sufrimento, é igual para todas as mulleres.
Non se trata dunha cuestión política, nin de ser ou non monárquico. Do que se trata, do que estamos a falar, é da enorme mentira que esta imperdoable e inxustificable omisión deixa ao descuberto, e que é a evidencia de que, en España, por máis que se intente, a loita contra a violencia de xénero está perdida sen que nunca, e repetimos, nunca, chegara a comezar de xeito real.
É máis, non soamente non se axuda nin se protexe as vítimas, as súas fillas e fillos, como se debería de facer, e ao que teñen todo o dereito, senón que son utilizados cando e como convén, e sen escrúpulo ningún, veña esa utilización de onde veña, comezando, como se pode ver, polo máis alto.
Cando se publiquen estas liñas, cumpriranse 20 anos da aprobación da Lei contra a violencia de xénero, e semella unha macabra e cruel burla que, desde o eido do goberno e deses "selectos colectivos" se estea a "celebrar" canto melloraron as cousas. Moito, cando se ven única e exclusivamente desde os despachos, pero a perspectiva muda totalmente cando se fai traballo de campo, e os que estamos a facelo nos mergullamos na realidade das vítimas, no seu día a día, do día a día desas mulleres que acoden a nós, aos que tanto estorbamos, desesperadas, porque ese "sistema pioneiro" do que tanto se gaban desde eses mesmos despachos, non soamente foi ineficaz, senón que lles deu as costas e as deixou totalmente desprotexidas.
Non hai lei ningunha que serva de nada, por moi eficaz que puidera chegar a ser, se non se cumpre coa eficacia e o rigor que require, e non vou seguir falando desta en concreto, porque me sinto realmente enferma, lendo e escoitando as mentiras que nos están a contar, que lles están a contar ás vítimas.
Tan só direi que a súa aprobación foi todo un logro, si, pero a súa aplicación foi e segue a ser fume.
Grazas, reitero, maxestade, e desculpe que non utilice a m maiúscula, como se supón que sería o ortograficamente correcto, pero optei por outro tipo de corrección, a ética, a moral, unha vez máis, por deixarnos claro canto lle preocupan realmente a violencia de xénero e as súas vítimas.
Grazas polo seu desprezo, polo seu esquecemento, e oxalá a vida nunca chegue a amosarlle de preto, onde e con quen máis lle doe, que, por moito que Vd. a ignore, a violencia machista existe, e non entende de clases, de protocolos, nin de rangos.