Aínda non cumpriu 19 anos, e aínda que chegou ao Pontevedra directamente desde o Choco xuvenil para formar parte do filial, fíxose un oco de forma meteórica no primeiro plantel granate.
Miguel Román cumpriu ante o Llanera a súa segunda titularidade consecutiva, coincidindo cos dous triunfos dos de Ángel Rodríguez, e gañou a confianza do técnico e tamén dos afeccionados con dúas actuacións solventes no centro do campo.
"Cando me chama Toni en principio ía ter ficha do filial e adestrar cos de arriba esperando ter algunha oportunidade. A verdade é que se me din isto no verán non o creo", recoñece a PontevedraViva o futbolista de Gondomar.
A pesar desta irrupción, Román mantén os pés no chan asegurando que o seu único obxectivo polo momento é "seguir adestrando como ata o de agora e que o míster confíe en min para poñerme".
Polo de súpeto, un susto en forma de golpe no xeonllo obrigoulle a pedir o cambio no último encontro, pero o centrocampista pasou satisfactoria consulta médica e revela que "xa estou ben", confiando en chegar "para Segovia, sen dúbida".
Miguel, que asinou por dous anos, sinala que "eu estou encantado en Pontevedra e oxalá poida estar moito máis tempo", aínda que prefire non mirar demasiado cara ao futuro e si cara a un presente esperanzador, que lle fixo pasar de xogar en xuvenís "en campos normais, nos que entran como moito 200 persoas, a un estadio como é Pasarón, dun equipo que estivo en Primeira ou Segunda, e onde os afeccionados recíbenche como che reciben, a verdade é un cambio moi importante".
De feito o 5 granate garda xa na súa memoria a súa estrea como titular en Pasarón, porque "saír do vestiario e ver como a xente grita, anímanos, canta o himno... queiras que non te crees xa un profesional".
Con todo, e aínda que a súa adaptación foi moi boa, Miguel Román segue pensando en aprender e progresar porque "o cambio de xuvenís a sénior, e máis a unha liga como a Segunda RFEF, nótalo. O balón vai moito máis rápido, as xogadas son máis rápidas e máis intensas", analiza. Claro que se iso chega xogando, sentíndose importante no plantel e aínda por encima gañando, todo é máis sinxelo.