Zahara e Martín Perarnau IV están de volta. Fano con _BCN747, o segundo disco do proxecto de pop electrónico que ambos comparten, Juno. A súa xira recalará o sábado 25 de novembro (21:00 horas) na Sala Karma, convidando o público a entrar no seu particular limbo.
Alí presentarán unha especie de bitácora das súas viaxes por Londres, Ámsterdam, México ou Los Ángeles, froito dos cales naceron unhas cancións cargadas de desencanto. Dúas persoas que, no seu descubrir do mundo, senten cada vez máis que non pertencen a ningunha parte.
Juno, con este segundo disco, sae desa habitación de hotel na que naceu e, anos despois, levástesvos esa intimidade de viaxe. Non sei se sería unha descrición acertada.
Martí: Antes da pandemia puxémonos un obxectivo. Queriamos ir a cidades do estranxeiro a facer cancións. Ese plan foi ao garete, pero tivemos a sorte e o privilexio de poder saír de xira e ir a algunha 'rave' en Londres, onde as circunstancias do virus permitían un pouco máis de liberdade. Foi así como empezamos a ir asentando os cimentos deste disco.
E desprotexidos desas catro paredes, que mundo vos atopastes?
Martí: Queriamos escribir sobre as nosas viaxes e sobre a beleza que iamos descubrir nesas cidades que visitabamos. Pero ao volver a casa, as letras que nos saían só falaban das maldades do sistema capitalista que nos atopabamos, de todas as arestas e a podremia que viramos ao redor do mundo buscando esa beleza.
Como xurdiu a idea? É dicir, que foi antes? A idea de enfocar así este disco ou foron as viaxes as que encamiñaron este proxecto?
"Tiñamos a vocación de facer un disco viaxeiro. Gustábanos o reto de facer unha viaxe e que desa viaxe saísen as cancións"
Zahara: Tiñamos a vocación de facer un disco viaxeiro. Gustábanos o reto de facer unha viaxe e que desa viaxe saísen as cancións, mesmo gravalas en todas esas cidades. Era un soño precioso e moi ambicioso que supoñía un reto artístico e creativo marabilloso.
Non foi raro viaxar cando a pandemia aínda estaba a azoutar a medio mundo?
Zahara: As primeiras viaxes foron por puro amor á música. Pero si, ao descubrir as 'rave' era como vivir unha situación distópica. En España as restricións aínda eran brutais. Ese contraste impactounos moito e nótase nas primeiras cancións. Pero ao final foi o que nos motivou. Foi como unha obrigación autoimposta que houbese unha canción sobre cada cidade que visitamos.
Estas viaxes cambiáronvos a vosa visión?
Martí: Este disco tróuxonos moitas cousas. É a primeira vez que non só producimos o disco ao 50%, senón que tamén o gravamos e mesturamos nós. Foi unha aprendizaxe moi profunda. Desentrañamos os misterios que conleva facer un disco desde o principio ata o fin e deunos unha liberdade inusitada para afrontar novos proxectos.
Non sei se, dalgunha maneira, Juno foi como un desafogo para vós
Martí: Totalmente. Converteuse nun refuxio para facer cancións desde a liberdade, sen sufrir os embates do sistema por cantos oíntes tes en Spotify e, ademais, un refuxio de aprendizaxe que nos trae moitas outras alegrías nos demais proxectos que temos.
"Non pasa nada se non lle gusta a ninguén, gústanos a nós e gozamos co proceso. Dános unha liberdade marabillosa"
Zahara: Con Juno imos moi por libre e tratamos de quitarnos esa presión, de non facerlle caso a nada. Para iso xa teño outros proxectos. Aínda que en Zahara son moi libre coas letras e co que quero contar, son eu e o meu selo, síntome máis prisioneira do sistema. Teño que alcanzar un número de vendas determinado para que sustenten o proxecto.
E á hora de exporvos este segundo disco, puidestes abstraeros desas presións ou das expectativas que puidese haber ao voso ao redor?
Zahara: É que Juno para min é esquecerme de todo iso e facer música polo pracer de facela. Non pasa nada se non lle gusta a ninguén, gústanos a nós e gozamos co proceso. Dános unha liberdade marabillosa. Pero si é certo que cando presentamos este disco xa se pecharan concertos e había certa presión porque houbese algo soando.
Pero ao final saístesvos coa vosa...
Zahara: Pensamos ceder a esa presión. Pero o que queriamos era que a xente escoitase o disco enteiro, non queriamos facer adiantos, porque ás veces dános rabia eses 'singles' soltos que dan unha imaxe distorsionada do que é o disco que vas escoitar. Puxémonos firmes, respectamos a nosa opinión, os nosos desexos e como queriamos afrontar este lanzamento.
Foi difícil trasladar o concepto deste disco ao directo?
Martí: Máis que fácil ou difícil, neste caso foi unha pata máis do disco. Ezequiel Gómez é a persoa que completou este dúo creativo para montar o directo. O concepto do álbum foi da man do concepto do directo e todo se construíu á vez. Foi unha gloria montalo así. Foi moi divertido estar a imaxinar como ía ser o directo mentres estabamos a compoñer.
Custouvos atopar un punto de partida?
Martí: Pensamos no do limbo porque nunha das cancións imaxinamos a nosa morte figurada. Quedariamos ás 7:47 da mañá nunha discoteca mentres está a pinchar o noso DJ favorito. Tentamos construír esa 'rave' infinita nos nosos directos.
É unha posta en escena moi introspectiva, na que a 'rave' e as baladas máis profundas danse a man e convidamos á xente que entre así ao noso sitio. É moi guay facelo en salas como Karma, co público tan preto, porque se xera unha enerxía moi especial.
Estades contentos co resultado?
"É moi guay actuar en salas como Karma, co público tan preto, porque se xera unha enerxía moi especial"
Zahara: Sentímonos moi felices, tamén coa idea de non mirar cara ao público. Estamos enfronte o un do outro. Gústanos mirarnos mentres tocamos. É moi importante ter a atención de Martí posta en min para eu sentirme capaz de tocar. Síntome coidada e se meto a pata co patrón das máquinas ou toco o acorde que non é, o seu sorriso é salvador.
Sei que teño o público ao outro lado, pero a quen lle toco de verdade é a el. Creo que a todos os que veñen vernos nestes concertos tamén lles gusta iso, sentirse como 'voyeurs' desa intimidade que compartimos con eles a través da nosa música e o noso directo.
Ultimamente Galicia, e Pontevedra en particular, non falla nas vosas xiras. Que vos damos?
Zahara: O de ter aos meus dous 'managers' vivindo na Coruña fixo moito polo meu proxecto en Galicia, o cal non te imaxinas o feliz que me fixo. Cada vez que vemos no calendario que hai unha data en Galicia, Martí e eu xa sorrimos felices porque sabemos que imos comer fenomenal e que nos van a tratar incrible. Amamos ao público galego.
Querémosvos unha chea e soñamos con almorzar eses ovos e esas patacas que tedes (ri). Para nós é un flipe ir tocar alí e oxalá poida ir moitas veces máis. Non vos aburrades dos nosos proxectos. A miña intención é seguir tocando por aí todo o que poida.
Martí: Sempre que imos a Galicia imaxinámonos como sería vivir alí. É un soño recorrente que temos. Imaxinámonos cunha casa en Galicia.
Zahara, aproveitando que vés a Pontevedra, vas participar nos actos do 25N e falarás do proceso creativo do disco "Puta" e o que supuxo para ti. Que mensaxe queres trasladar?
Zahara: O que vou tentar que quede como idea é o importante que é a expresión artística para lidar cos traumas. Oxalá cada persoa atope a súa porque é unha ferramenta poderosísima para expresar cousas que igual con palabras non nos atrevemos. A min pasoume.
Con este disco contei cousa superíntimas, moi dolorosas e violentas, que nunca me atrevera a verbalizar. A través das cancións puiden dar ese paso. Do mesmo xeito que me pasou a min, a moitas persoas a arte pódelles axudar a lidar coas pantasmas propias que as habitan.
Sentes que eres unha sobrevivente?
"Fun unha muller maltratada. Como tal síntome unha sobrevivente e parte desa supervivencia débolla á música"
Zahara: Fun unha muller maltratada, da que abusaron. Como tal síntome unha sobrevivente e parte desa supervivencia débolla á música. Tentarei transmitir iso e, se hai mulleres que viviron algo similar, convidalas a que atopen a súa vía de expresión para vivir con iso dunha maneira máis amable, para entenderse, respectarse, quererse e coidarse.
A campaña de Pontevedra para o 25N demanda "chamar as cousas polo seu nome" e erradicar "eufemismos" sobre a violencia machista. Visto o visto, dan no cravo, non?
Zahara: É fundamental. O principal problema co machismo é que, no día a día, normalizámolo e xustificámolo. Non nos atrevemos a afear a conduta de quen ten un xesto machista, desde o máis pequeno ao máis grande. Temos que empezar a parar esas condutas. É parte da aprendizaxe que nos queda por diante. E facelo axuda. Garántocho.