Pedro J. Peón Estévez
P O N T E V E D R A en maiúsculas
Había certa expectación e moitos nervios ante a volta do letreirón á Praza de Ourense cas rechamantes letras azuis e a cantareira base metálica, reclamo necesario para propios, extranhos e crianzas corricantes.
Había "mono" de "selfies" por parte dos visitantes (e non tan visitantes) que adoitan usar este tipo de "photocall", presente en tódalas poboacións que se precen (perdoen tanto barbarismo entrecominhado pero é o que hai).
Máis de un turista xa me ten preguntado "Where are we?" (eu non sei inglés pero de tanto oir, fágome unha idea). E vou e contéstolhe:
-Está vostede en Pontevedra, capital das rías baixas con letreiro ou sen el -dígolhe eu todo cheínho. O outro pon cara de non entender nada pero iso xa non era problema meu.
Mentres o letreirón estivo en rehabilitación, certas forzas vivas capitalinas non pararon de aportar toda clase de ideas. Dicían que co formato habitual era moi difícil encadrar persoas e letreiro nun mesmo plano… Imos a ver; un principio inalterable da fotografía e tamén da pintura é que non se debe pretender incluir no mesmo fotograma modelo e entorno nun mesmo nivel de atención visual. A fotografía de persoas é diferente á fotografía de monumentos, paisaxes…É necesario fixar a atención naquilo que se quere destacar degradando todo o demais valéndose da composición, luz, enfoque. Cando se quere chamar a atención en varios detalles a un tempo, pérdese a atención en todo. Os chamados "selfies" cun monumento de fondo son de ínfima calidade artística. Pero ben, como saen baratas, non pasa nada. Outra cousa era o que facía Amelie co anano de xardín naquela memorable película, a derradeira que proxectou o cine Gónviz.
Os grandes inventos case sempre se prodocen por casualidade. Cando os nenos comezaron a correr pola base do letreirón inventaron unha nova, barata e deportiva atracción: a Máquina de Meter Ruído ! Noutro país estaríanas a fabricar en serie e a exportalas. Aquí só recibiron queixas: os nenos non deixaban dormir os vecinhos. Perdón; ás once da noite xa non queda un neno pola rúa. Se acaso serán os vándalos. Pero eses xa hai moito que campan polas noites…e polo día.
Ben; o letreirón segue sendo o mesmo de sempre. Eu, ante as queixas esperaba velo totalmente remodelado, ou sexa: encima PONTE- e debaixo VEDRA para que coubese no encadre do teléfono do guiri, deixando sitio tamén para a ‘fonte da Ferraría que dá de beber a quen pasa’ se fora potable.