Juan José Esperón
Andaina Os Milagros de Amil
Xa van máis de 30 anos que fago este percorrido. Agora, xa de volta e descansando, vouvos contar o que fun vivindo no día de hoxe.
Comecei o camiño cara ao Santuario dos Milagros de Amil coma todos os anos, cuns 17 km por diante e cun fresco de 15 graos que, para iso das sete da mañá, xa te obriga a estirar ben as pernas. Ao pouco de saír, atópome cunha rapaza paseando o seu can; ambos con cara de sono, claro está. Pouco despois, un rapaz correndo coma se lle fosen dar un premio e, ao fondo, un paisano tirando vidro nos contedores. Iso si, tiraba as botellas con ganas, que se decatase ben a veciñanza de que el recicla, que parece que non se pode tirar unha botella sen facer festa.
Sigo adiante e vexo a outra rapaza, camiño do traballo, soltando un bocezo deses que chega de madrugada. Ao lado, un afeccionado do Atlético de Madrid dando a volta á mazá que, visto o partido de mañá da liga, debe andar a queimar as malas vibracións. E non me preguntes por que, pero xusto despois vexo un ventilador abandonado ao lado dun contedor. "Lévao, que vas suar de camiño", parecíame escoitalo dicir. Pero non, que non era plan de cargar cun ventilador ata Amil, por moita calor que fixese despois.
As cafeterías xa comezaban a abrir e un camareiro poñía as cadeiras na terraza, preparándose para a xornada. E por se non fose pouca casualidade, preto do paso peonil atopo dous camiñantes máis cara aos Milagros. Saudámonos como vellos coñecidos, que todos imos polo mesmo. Xa ao chegar a Monte Porreiro, é de día, o alumeado aínda aceso, claro, por se alguén non se decatara de que xa amenceu.
Cando pasamos a Ponte da Palabra, aparece un cabalo branco, saudándonos co seu trote. De seguro que non lle puxo o ventilador ao seu galope. De fondo, o avión das 8:30, fiel á súa hora, mentres nós temos que ter ollo cos coches, que parece que queren competir coa aeronave. Non hai beirarrúas, pero si uns cantos tolos con présa que baixan dos Milagros coma se fosen escapando do demo. Iso si, imos atopando menos lixo no camiño. Alegría!
Ao chegar á parroquia de Sta. María, escoitamos as campás das nove en punto. E mentres tanto, pasamos por varios cruceiros rotos, sinal do tempo que tamén pasa por eles ou máis ben, os camións, autobuses ou os Lamborghinis. Nos postes do alumeado, as esquelas lémbannos que hai quen xa non fará máis este camiño. Tres tolos pasan correndo cara a Amil, facendo alucinar as ovellas que pacen nas leiras. O meu grupo xa vai notando as primeiras costas.
A civilización, por desgraza, tamén aparece: dúas neveiras e un conxelador tirados entre os eucaliptos, como querendo decorar o precioso camiño de carro, cun muro de pedra cuberto de musgo. Uns metros máis adiante, un grupo de rapazas xa volve do Santuario, contentas de ter cumprido coa súa promesa. E un rapaz con can adiántame de novo; máis tarde vounos ver tomando un café e creo que ata o can estaba a tomarse un só, vaia maneira de arrear monte arriba!
O sinal de "Refuxio de fauna" vólvese un pouco irónico coa cantidade de eucaliptos. Cando xa comezo a pisar as bólas dos cabalos, sei que estou chegando ao alto do monte. Hora de parar a descansar, pero alí están os coches ocupando o espazo dos camiñantes. Un pequeno cartel prohíbelles tirar lixo aos que paramos alí, pero xa sabemos como vai iso, aínda que cada ano vexo menos desperdicios. Alí atópome con Paco, compañeiro de instituto, e despois con Ramón e Lucía. Sempre é bo ver caras coñecidas.
Retomamos o camiño, máis anuncios contra os eólicos, e máis eucaliptos plantados despois da tala. Unha mágoa, podían plantar castiñeiros ou carballos. A estas alturas xa non podo seguir o ritmo do meu grupo, que vai máis lento, e adiantome. Escoito todo tipo de conversas dos camiñantes: dos eólicos, dos marcos que se moven, do divorcio dunha e do que pasou no ambulatorio a noite anterior. Ata hai quen se queixa das dores de xeonllos e pés, claro.
De súpeto, 20 moteiros pasan coma unha bala, seguidos duns cantos ciclistas, estes van amodiño. Este ano non vin ningún xinete a cabalo, unha mágoa. Deixo atrás as campás das vacas que hai soltas polo monte e comezo a escoitar as da igrexa, que chaman para a misa das 11. E alí, entre carballos e castiñeiros, o camiño faise máis fermoso, pisando landras que fan ruído baixo os pés.
Xa vexo as primeiras casas e tamén os postos de velas, cirios e figuras. E por fin, chegamos ao Santuario. Xusto ao entrar, como se fose unha benvida especial, a Banda de Música de Moraña arrinca a tocar "Panxoliños". Despois, a misa, as oracións pola xente por quen fixen a promesa… e como non podía ser doutro xeito, un bo prato de polbo con viño tinto para rematar.
Teño que dicir que para beber e comer sumáronse ao grupo dous homes que fixeron o camiño en coche, xa sabedes, para comer e beber sempre hai xente.
E así foi, un ano máis, a miña peregrinación aos Milagros, ofrecida pola saúde e benestar de todos aqueles polos que prometín rezar. Que a Virxe me siga dando forzas para volver o ano que vén.