Leva en Pontevedra desde o luns, pero a súa cabeza e o seu corazón permanece en Kiev. Yulia Diachenko é unha máis dos miles de cidadáns ucraínos que se viron obrigados a abandonar o seu país, o seu fogar e as súas familias pola invasión rusa de Ucraína e o terror ao que o exército de Putin está a someter a unha poboación que, no exilio ou na resistencia, seguirá loitando pola súa liberdade.
"Non queremos ser refuxiados, ninguén quere irse", afirma Diachenko, que acabou no extremo contrario de Europa porque o seu noivo, co que vivía felizmente na capital ucraína, é pontevedrés.
Chegaron á súa nova casa hai menos dunha semana despois dun periplo de catro días por estrada ata Cracovia, desde onde voaron a España.
"Un día ás seis da mañá empezaron a bombardear. O meu noivo espertoume, metinme na ducha completamente en shock, chamei á miña familia e empecei a facer a maleta e a pensar que vou facer porque non sabiamos se podería vir con el ou non", explica a moza de 29 anos o momento no que tiveron que decidir abandonar Ucraína.
"Fomos nun convoi de coches por estradas pequenas, porque as autoestradas eran perigosas. Había moito tráfico e vimos xente andando por máis de 20 quilómetros ata a fronteira con nenos pequenos e moito frío, con temperaturas de menos dous graos", relata Yulia, quen, dentro da desgraza, sente afortunada, "Eu tiven moita sorte porque a miña fuxida non foi mala, a xente está a sufrir moitísimo máis. A xente está en modo pánico", lamenta.
Vir a España sempre estivo nos seus plans, "pero non así". De feito, teñen planeado volver tan pronto como sexa posible. Mentres tanto, tratarán de axudar á súa familia e compatriotas desde a distancia, como poidan. "O meu noivo tiña que regresar por traballo e eu podo traballar desde calquera sitio. Quero seguir traballando e axudar en todo o que poida, como voluntaria, con información, mandar diñeiro...", explica a ucraína.
Yulia é incapaz de sacarse da cabeza o drama que deixou atrás. Tampouco pode ocultar o medo a que lle ocorra algo aos seus seres queridos, que decidiron permanecer en Ucraína a pesar do perigo. "A maioría dos meus amigos e a miña familia están alí. Non quixeron irse. Se deixamos o país, se a nosa xente vaise, non imos ter Ucraína xamais. Teñen que defenderse e axudar co que poidan", argumenta nun xesto de amor pola súa terra.
De feito, o seu pai, propietario dun taller mecánico e de varios camións está implicado nas Unidades de Defensa Territoriais e transporta víveres ou calquera produto necesario para axudar ao exército local ou ás milicias civís. "Os civís están a organizarse para defenderse con ou sen armas, para defender á súa xente. Se ven un tanque tentan paralo de calquera xeito, moitas veces sen ningunha arma", ilustra orgullosa do valor do seu pobo.
Pero tamén está moi preocupada pola seguridade dos seus. "O peor é ler as noticias e comprobar coa miña familia se están vivos. Teño moito medo polas súas vidas porque en calquera momento pode explotar alí un mísil", recoñece.
Os bombardeos rusos en zonas residenciais están tienendo lugar en numerosas cidades ucraínas. Tanto, que un o viviu moi de preto. "Ás veces bombardean casas de xente civil non se para que. Ocorreu no pobo da miña avoa. Non sei que intención teñen, pero están a matar xente civil. Un mísil chegou alí e non quedou casa, nin xente, non quedou nada", relata arrepiada.
Aínda que a ameaza rusa leva case unha década sobrevoando Ucraína, a poboación nunca chegou a imaxinarse unha invasión destas características. "Nunca puidemos imaxinar isto, por iso a xente non estaba preparada. A maioría negaba esta idea porque levamos vivindo con esta ameaza de Rusia durante oito anos. Xa invadiron Ucraína no 2014 e levan desde entón na zona do Dombás", narra Yulia.
"Pensabamos que Putin non ía ter o atrevemento para atacar Kiev e moitísimas outras cidades. El pensaba que Crimea era súa, pero antes de que os rusos chegasen a Ucraína ninguén pensaba en separarse ou facer unha república propia", engade en referencia á situación nas rexións de Donestk ou Lugansk.
A pesar da gravidade da situación, nas súas cabezas aínda hai lugar para a esperanza. "Falei co meu irmán e dime que poida que acaber pronto porque os soldados rusos non saben nin que están a facer, non están motivados. Mandan aos soldados e non saben nin onde van, dinlles que van a uns adestramentos militares e acaban en Ucraína disparando a xente civil e bombardeando cidades. Eles tamén teñen medo", explica Diachenko.
Con todo, todo o mundo en Ucraína é consciente de que Putin non se vai a deter, por iso pide á poboación rusa que se mobilice, que saia á rúa e proteste no seu país contra a guerra. "O peor é Putin e a súa compañia de xenerais e os seus seguidores. A xente de Rusia ten que levantarse en millóns, eles poden conseguir algo. Porque Putin non vai parar", pide Yulia.
Confía esta moza ucraína en poder regresar pronto a un país do que se sente moi orgullosa e no que tiña grandes plans de futuro
"A miña familia fala ucraíno, sempre pensamos nun país independente, libre, queremos desenvolver o noso país, pagar impostos. Non queremos ser refuxiados, ninguén quere irse. Claro que é un país con problemas, pero non era un país afundido. Era un país que estaba a tentar mellorar e iso é o que Putin non quixo, sempre se estaba metendo connosco, afectando a nosa economía, a guerra do Dombas e agora isto", relata.
Tamén fala con morriña da súa cidade de residencia. "Kiev, que é unha cidade moi bonita, como outra cidade de Europa con teatros, museos, restaurantes... A xente que vive alí é moi moderna e todo é moi tecnolóxico. Por exemplo, non necesitamos levar documentación, témolo todo nunha aplicación", explica para despexar a idea dun país subdesarrollado.
Para que Ucraína volve ter futuro a guerra ten que acabar canto antes, é por iso que Yulia pide a máxima axuda posible para poñer fin ao inferno que está a ter lugar no seu país
"A xente de Ucraína está a loitar, todos tentan axudar. Todos están a loitar pola liberdade, pero a xente de Rusia non o está facendo e estannos facendo dano a nós. Sabemos que todo o mundo está a apoiarnos e estamos moi agradecidos por iso, pero necesitamos todo o apoio que se poida para que isto acabe pronto", conclúe.