Unha chea de pezas molladas e rachadas permaneceu durante toda a xornada deste domingo tirado no chan nun extremo da ponte de Pedre, unha estrutura xa tristemente famosa polo tráxico accidente de autobús con seis mortos e dous feridos que tinguiu de loito a Noiteboa en Cerdedo-Cotobade.
Estaba xusto no extremo no que, durante todo o día, concentráronse os medios de comunicación que cubriron a noticia, o contrario á zona desde a que as autoridades e medios de emerxencias coordinaban e seguían o operativo de rescate, e tamén o máis afastado da pequena carpa na que recibiron aos familiares dos pasaxeiros que se foron achegando ata o lugar.
Sirva este pequeno mapa do lugar para entender que esta chea, unha mestura de teas verdes, azuis, brancas, beige e negras, non pasaba desapercibido. A súa presenza é un dato curioso sen apenas relevancia ante a magnitude da traxedia, pero con moito significado. E é que cada unha delas encerra unha historia, unha vida truncada. Cada unha está a contar que o seu dono xa non poderá volver contar o que viviu ao precipitarse ao baleiro e atopar a morte nas augas do Lérez.
Esta chea de roupa curiosa e case anecdótica para calquera espectador cobra a maior relevancia para eses pais, fillos, netos, irmáns, parellas ou amigos que, se visen esta peza, volverían revivir á súa ser querido con ela posta e o peso desta traxedia volvería caer sobre eles. Coñecedores de tal impacto, foron moitos os xornalistas, cámaras e fotógrafos que, durante todo o día, evitaron mirar cara a todas esas pezas, esquivando ese extremo cada vez que pasaban ao seu lado.
O lector non poderá ver un primeiro plano desas pezas nesta información, para evitar profundar na ferida de quen recoñecerían nesas pezas a alguén a quen xa non poderán volver ver, pero en todas as imaxes que durante as últimas horas se difundiron do autobús afundido no leito do río si aparecía inevitablemente unha peza de cor azul.
Colgada dunha árbore, na beira máis próxima ao vehículo, permanece inmóbil, testemuña muda da dor e as horas de tensión vividas desde que o autobús da liña regular Lugo-Vigo acabou o seu traxecto nunha noite de choiva, vento e escuridade no fondo do Lérez. (Pode verse na foto que acompaña esta información, na esquina inferior dereita).
Esa peza azul presenciou unha madrugada con rescatadores colgados en cordas para tentar salvar a vida dos pasaxeiros, un día de Nadal con gardas civís e bombeiros arriscando a súa vida para tentar recuperar un corpo sobre o que chorar a perda e, sobre todo, uns instantes de angustia que xa ninguén poderá coñecer xamais, os que pasaron os seis pasaxeiros que xa non chegaron a cear cos seus en Noiteboa cando o autobús precipitouse ao río e empezou a encherse de auga.
Ninguén poderá saber a intensidade do vivido nesa ponte e, con todo, basta mirar esa peza azul colgada dunha árbore e contemplar esa chea de teas verdes, azuis, brancas, beige e negras situado 40 metros máis arriba, sobre a ponte, para poder recrear tensión e dor. E para non esquecer que este 2022 terminará en Cerdedo-Cotobade co que o seu alcalde, Jorge Cubela, definiu como "unha traxedia sen paliativos".
Cunhas horas de angustia que, para describilas, non facían falta palabras. Ver a cara deste alcalde; da subdelegada do Goberno en Pontevedra, Maica Larriba; do coronel da Garda Civil, Simón Venzal, e de todos e cada un dos membros dos servizos de emerxencias que entregaron a súa Noiteboa e o seu Nadal para tentar mitigar a dor de seis familias era máis que suficiente. A pena resumida en olleiras, en dor no rostro, en palabras sobrias e serias e nunha peza de roupa colgada dunha árbore inerte.