Así pois, cando tras meses intentando cadrar axendas (porque se considero que a miña está completa, a de Rosanna nin lles conto) ambos conseguimos sentarnos durante un anaco sen interrupcións, son constantes as mencións a personaxes de Pontevedra e á súa historia, pero tamén aparecen Os Escolapios, a rúa do Morín, as tapas da Polar ou a miña tía avoa Chiruca.
Versionando unha frase máis que coñecida, Rosanna nin canta nin baila, a excepción do que poida facer na intimidade, cousa que descoñezo (ou non), pero non se a poden perder.
Pola miña parte, e antes de que coñezan un pouco máis á nosa entrevistada, só me queda desexarlles un moi feliz fin de ano lembrando aquela frase de Franz Kafka, de cuxo pasamento cumpriuse o primeiro centenario este ano, que dicía "O verdadeiro pesar de Don Quixote non era a súa loucura, senón Sancho Panza". Con esta frase, Kafka formulaba o verdadeiro problema do protagonista da obra cervantina, que non era o mundo fantasioso que habitaba, senón a triste realidade á que Sancho pretendía traelo de volta.
Para este ano novo 2025 deséxolles que sexamos un pouco máis Sancho Panza, que non sexamos alleos ao mundo que nos rodea, indiferentes á inequidade, á inxustiza... porque só desde a consciencia plena poderemos traballar para mellorar a nosa sociedade.
E por certo, en 2025... mantemos a sección? Un podcast?...
- Querida Rosanna, dime unha pregunta que non che guste que che fagan.
Creo que ningunha. Nin sequera a idade, estou encantada coa que teño, é un agasallo.
- Como é a túa relación con Pontevedra?
Amor eterno. Nacín aquí e morrerei aquí.
- Como te definirías?
Moi loitadora, verso libre e sen ataduras.
- De verso libre a verso libre, canto difícil che resultou ser de tal condición?
Sae moi caro a nivel profesional, todo che custa máis. No persoal, se es bo ou o intentas vas ser moi feliz porque non rendes vasalaxe a ninguén.
- E en política?
Nin che conto.
- Onde te sitúas: xeración baby-boom, xeración X ou xeración millenial?
Son da xeración do baby-boom pero síntome máis xuvenil. Tamén é certo que teño amigos e amigas de todas as idades porque me encanta permeabilizar... Son socióloga e creo que é defecto profesional andar con distintos grupos.
- Cales dirías que son as características da túa xeración?
Pois fomos mulleres moi loitadoras que atopamos homes dispostos a apoiarnos. Rompemos moitas barreiras. Eu mesma rompín moitos teitos de cristal dentro da miña familia.
- A que te refires?
Pois por exemplo cando nos mandaban recoller ás nenas da casa, eu non entendía por que os nenos podían quedar sentados ou xogando, e daba guerra. Sempre tiven carácter. Miña nai lembra a primeira vez que me enfadei con ela e marchei da casa. Eu aínda non tiña 3 anos e saín pola porta dirección á casa dos meus avós, miña nai viña detrás claro, aínda que eu non me dei conta.
- Como empezou a túa carreira profesional?
Mentres estudaba traballaba no CIS para pagarme os estudos e logo, ao pouco de graduarme, contratoume o PP para dirixir o equipo de realización e interpretación de enquisas. Posteriormente empecei a dar clases na Universidade de Vigo. Encántame a docencia. E en política, empecei con Pancho Cobián.
- Que retos profesionais tes?
Defender a miña tese doutoral a finais de febreiro e algún que outro que non podo contar para que non se torza.
- Se tiveses fillos, cres que poderías ter desenvolvido a mesma carreira?
Si, porque vexo a moitas mulleres que o fixeron, claro que o sacrificio tería sido aínda maior.
- Es unha das articulistas máis coñecidas e recoñecidas da cidade, considéraste xornalista?
Considero que xornalistas son aqueles que fixeron a carreira correspondente. Son unha comunicadora, e á vista dos resultados, creo que non moi mala.
- Que é o que máis te preocupa do mundo no que os teus sobriños serán adultos?
A falta de valores e de respecto. A condescendencia cos que non fan un bo papel na sociedade.
- Que é a amizade?
A amizade verdadeira é o máis bonito.
- Se puideses viaxar no tempo, irías ao pasado ou ao futuro?
Ao pasado e encantaríame ser transparente e poder colarme nun cónclave papal.
- Dime unha canción que te emocione.
Heaven de Bryan Adams, que ademais ma dedicou nun concerto en 2004 en Vigo.
- Frío ou calor?
Frío.
- Que hai despois da vida?
A vida eterna.
- O último capricho que che deses?
Investir na miña saúde.
- Cando dixeches por última vez "quérote"?
Á miña nai estes días. Debería dicirllo máis.
- E, por último, a quen che gustaría ver nesta sección?
A todos os que queiran e adoren Pontevedra como o meu irmán Ramón, un médico brillante.
Para Rosanna Salgueiro, Pontevedra sabe a comida da súa avoa, cheira a sabas de casa da súa avoa, é de cor azul e soa a alegría. Definitivamente, Rosanna Salgueiro sente Pontevedra.
O CUESTIONARIO
− Nunca saio da casa sen... pendentes.
− Na miña neveira sempre hai... laranxas.
− No meu armario destaca... a cantidade de pantalóns.
− A idade é... un estado de consciencia.
− Sempre fun o ollo dereito de... bastante xente.
− Pontevedra ten alma de... universalidade, aínda que sexa pouco coñecido.
− Creo en... Deus.
− O ano que marcou a miña vida foi... moitos.
− O mellor agasallo que me poden facer é... deixarme descansar.
− O meu lugar no mundo é... axudar.
− Se non puidese vivir en Pontevedra viviría en... Edimburgo.
− O meu momento favorito do día é... cando chego a casa e atópome cos que me queren.
− Pontevedra... a marabilla.