Cando hai uns meses se inauguraba a exposición cos meus cadros no Liceo Casino, unha das partes que máis interese xerou foi a serie Bailes Galegos e, en concreto, unha das obras titulada "Brazo, sorriso e cabeza".
Ese título, que tanto debate suscitou, é a frase que a miña profesora de baile galego, a miña querida Teresa, nos repite unha e outra vez nas súas clases e que, á súa vez, ela, desde pequena, lle ten oído dicir ao seu pai, o noso entrevistado, Quique Domínguez.
Durante as clases, xunto á mellor parella de baile que podería ter, a miña amiga Palo, esforzámonos por manter mentres bailamos, os brazos ergueitos, o sorriso amplo e a cabeza mirando á fronte, e créanme, é máis difícil do que parece.
- Dime unha pregunta que non che guste que che fagan.
Calquera sobre política.
- Como te definirías?
Un home rigoroso, tenaz e respectuoso.
- Como é a túa relación con Pontevedra?
Extraordinaria.
- Onde te sitúas: xeración baby-boom, xeración X ou xeración millenial?
Son da xeración do baby-boom pero considérome máis xuvenil.
- Cales dirías que son as características desta xeración?
Somos unha xeración moi traballadora e sobre todo moi respectuosa cos seus maiores.
- Como comezaches no baile galego?
Pois cando eramos pequenos a nosa nai apuntounos aos meus irmáns e a min á escola de baile de Fita Novás. Decateime de que gozaba bailando e ano tras ano continuei naquela actividade que vin que me apaixonaba.
- Este período cheo de celebracións que estamos a piques de comezar é dobremente especial para vós...
Si, despois de celebrar os 15 anos, os 30 anos... celebramos os 40 anos da nosa asociación.
- Esperabades unha traxectoria tan longa?
Absolutamente non. Cando comezamos eramos só tres persoas, unha amiga, a miña muller e mais eu, dando clases a grupos de nenos e nenas menores de 16 anos. Queriamos ademais facer un labor de salvagarda da nosa cultura, polo que cando podiamos iamos por distintas parroquias recompilando cancións, pasos de baile, nomenclatura propia... e mesmo vestiario, coa axuda do artesán José Antero Rodríguez.
En 1987 fixemos a nosa primeira viaxe a Asturias onde comezamos a coñecer grupos doutras comunidades e países e, desde entón, visitamos todas as comunidades autónomas agás as illas e varios países.
- O ambiente artístico adoita ser como moi competitivo, ocorre o mesmo no caso do folclore?
En absoluto, o folclore é moi xeneroso axudándose. Ademais, aínda que se catalogue todo dentro dunha mesma categoría, realmente facemos cousas moi distintas. Por exemplo, pouco se parece o folclore galego ao murciano etc.
- Que é a amizade?
Algo moi bonito e importante.
- Se puideses viaxar no tempo, irías ao pasado ou ao futuro? Que farías?
Iría ao pasado e repetiría a mesma vida.
- Dime unha canción que te emocione.
Yesterday dos Beatles.
- Frío ou calor?
Frío.
- Que hai despois da vida?
Creo que pode haber un máis alá.
- O último capricho que te deras?
Pois o outro día fun comer eu só e tomei unhas nécoras e unhas ameixas.
- Cando dixeches por última vez "quérote"?
Hoxe mesmo á miña muller e ao meu fillo que recentemente acabamos de ir visitalo a Inglaterra.
- E, por último, a quen che gustaría ver nesta sección?
A calquera persoa que faga labores importantes polos demais e que probablemente sexan descoñecidos.
Para Quique Domínguez, Pontevedra sabe a tranquilidade, cheira a amor propio, é de cor verde e soa a pobo tradicional. Definitivamente, Quique sente Pontevedra.
O CUESTIONARIO
− Nunca saio da casa sen... carteira
− Na miña neveira sempre hai... queixo
− No meu armario destaca... o meu traxe de galego
− A idade é... algo que hai que vivir a tope
− Sempre fun o ollo dereito de... miña filla a maior
− Pontevedra ten alma de... serenidade
− Creo en... Deus
− O ano que marcou a miña vida foi... o 87, o 90 e o 92
− O mellor agasallo que me poden facer é... unha aperta
− O meu lugar no mundo é... Pontevedra
− Se non puidese vivir en Pontevedra viviría na... Coruña
− O meu momento favorito do día é... o aperitivo
− Pontevedra... foi o lugar onde gocei desde pequeno.
