Para limparse as mans, para cociñar, para ouriñar, para ducharse, para beber, para lavar o coche. Para centos de tarefas domésticas que calquera cidadán realiza a diario só é necesario un simple xesto. Virar o mango da billa. E a auga comeza a brotar como por encantamento. Pero non sempre é así. Que llo digan aos veciños do lugar de Moldes, na parroquia de Mourente e a menos de dous kilómetros do centro urbano, que levan sen auga corrente desde o mes de xuño porque os seus pozos sécanse cada ano antes e carecen de subministración pública de auga. "Imos buscar auga á fonte ou lla pedimos aos veciños", asume tan resignada como enfada María Acuña, veciña desta localidade que leva toda a vida esperando solución a un problema que cada ano faise máis insoportable.
En agosto, o goberno local aprobou o proxecto para levar auga corrente a diversas localidades das parroquias de Marcón e Mourente, entre as que está incluída a de Moldes. Con todo, o prazo de ejecición da obra é de dous anos e os veciños están fartos de esperar. "Estamos rodeados de varios depósitos de auga e por esta estrada (a de San Mauro) pasan unhas canalizacións cara a Ponte Caldelas. Como pode ser que non teñamos auga?", cuestiona con hartazgo Jaime Porto, que tamén leva varios meses sen auga ao secarse o pozo que ten na súa leira.
Para conseguir a atención do goberno local, os veciños afectados acudiron á asociación de veciños O Castro de Mourente, que iniciou unha campaña de firmas e fixo chegar unha carta ao alcalde de Pontevedra. Conseguiron o apoio de 87 persoas e na misiva "reclaman ao Concello que acometa os máis rápido posible estas obras nos seguintes lugares: San Mauro, Rúa dous Cantos, Rúa de Anxo Sarmiento e Rúa dás Olivas". Así mesmo, fan fincapé en que están a menos de dous quilómetros do centro para resaltar a gravidade do problema, do que esperan falar en persoa co alcalde, Miguel Anxo Fernández Lores.
Mentres tanto, os afectados tiran de enxeño, imaxinación, familia, amigos e do peto para liquidar as tarefas cotiás. "Merquei unha leira fai quince anos para facer outro pozo porque o da miña casa secouse", confesa Acuña, que debe camiñar case medio quilómetro a diario cunhas garrafas cargadas con vinte litros de auga. Pero con iso non basta. Cada vez que necesitan auga deben quentala na cociña. "Para ducharnos", pon como exemplo.
Máis grave foi a situación que tivo que padecer Porto, que se viu obrigado a trasladar á súa nai, anciá e enferma, á casa da súa tía porque ao non ter auga non podían asearla nin coidala como era debido. "A miña nai faleceu fóra da súa casa", relata aínda apenado este veciño, que tamén tivo que renunciar ao coidado do seu xardín e horta ao non poder regar as plantas.
Ademais das incomodidades do día a día, a falta dunha conexión á subministración de auga afecta tamén á actividade económica do barrio. "Hai bares que non poden abrir e as nosas casas perden valor, quen vai comprar unha casa na que non hai auga?", critica Porto, que acode a miúdo á lavandería para facer a coada e a un piso que ten noutra zona da cidade para ducharse.
Por todas estas incomodidades impropias dunha capital de provincia en pleno século XXI, os veciños decidiron dicir basta e reclamar os servizos que lles corresponden. "Porque os impostos seguímolos pagando", lembran.