Mara ten 4 anos e meteu na súa lista de desexos "correr e andar en bicicleta". Izan, de 10, ten "moitas ganas de poder saír para coller a miña pelota e xogar a pases cos meus pais". Martin ten 4 e quere "correr ao redor da casa" e facer o mesmo percorrido en bicicleta. Gael, de dous anos e medio, só pensa en "ir en patinete". A Jacobo, de 5, os plans acumúlanselle, "ir pasear, a correr e ir con patinete". Alejandro, aos seus 3, aspira a "ver animalitos" e, como non poderá ir ver os seus amigos, o seu maior desexo, confórmase con "dar un paseiño". Para Fátima, de 4, será suficiente con poder "ir andar en bicicleta". Bruno, de 5, teno clarísimo: "vou dar unha volta en monopatín". E Mateo conformarase con "xogar un pouquiño e levar os Monster Truck".
A luz do sol, un espazo aberto e posibilidade de moverse con liberdade. Non parecía demasiado pedir hai seis semanas e, con todo, a día de hoxe é un luxo que, no medio do confinamento obrigado pola pandemia do coronavirus, non está ao alcance de ningún neno. Ata este domingo. A autorización do Goberno para que os menores de 14 anos dean paseos dun máximo dunha hora a unha distancia máxima dun quilómetro da súa casa acompañados por un adulto abriralles todo un mundo de posibilidades.
PontevedraViva quixo saber como afrontan os máis pequenos de distintos municipios de Pontevedra tan transcendental momento, no que as bicicletas, patinetes e balóns serán os seus grandes aliados para, durante 60 minutos, esquecerse desa infancia enclaustrada que xa asumiron como rutina.
Atenea ten 8 anos e unhas ganas tolas de saír de casa. Non é de gustos exquisitos. "Polo menos, saír de casa; dáme igual o sitio", recoñece, consciente de que non poderá ir a ningún parque nunha boa tempada, pero coa mirada posta en pisar a rúa porque, a pesar de que ten un xardín no que xogar, "abúrrome un pouco e quero saír de casa un pouquiño".
O desexo compárteo con Delia, a súa irmá. Á noticia de que poderá saír reacciona cun expresivo "Que ben!". E unha explicación que, se non dixese coa súa voz de 4 anos, podería entenderse propia do razoamento dun adulto: "quero estar un pouquiño fóra para respirar o aire". Sabe que non poderá ir ao parque "polo coronavirus, porque se imos moitos nenos e un está enfermo, contáxianos", e que nestes paseos terá que "gardar a distancia", pero aínda así, nin o "pouquiño de medo" que sente é suficiente para acabar coas súas ganas de "saír a fóra a xogar".
Teo, de 6 anos, tamén pasa o confinamento coa súa irmá, Sabela, de 10, e a compañía fai máis levadío non poder saír de casa. Con todo, non evita que que estea "a desexar saír de casa para ver aos meus avós e amigos da escola e para poder xogar no parque". Á súa irmá maior, aínda que non lle "gusta nada estar encerrada en casa", si estar máis tempo coa súa familia. Desde fai cinco semanas, entretense facendo os deberes, xogando cos seus irmáns, vendo películas e facendo "moitas cousas divertidas" e está a desexar saír de cada "para ver aos meus avós, aos meus tíos e aos meus familiares"e para "correr polo parque".
Moitos deses desexos deberán esperar aínda, pero este domingo poderán gozar de pequenos praceres. Antía, de 11 anos, confesa: "boto moito de menos andar en bicicleta" e o domingo o primeiro que fará será subir sobre esas dúas rodas e "dar un paseo con mamá e con Anxo", tomar aire fresco e coller folgos para unha semana de deberes e tarefas escolares. Anxo, de 13, é o seu irmán, e bota especialmente de menos "xogar ao fútbol cos meus amigos", pero o domingo resarcirase cun paseo no que se acompañará da bicicleta porque "así vou máis rápido". Ademas, nela poderá "lembrar como era o pobo antes do confinamento" e coller forzas para seguir máis semanas. E é que a madurez da pre adolescencia lévalle a ter claro que "tardaron en deixarnos saír porque era necesario, para previr".
Bicicletas, patíns e patinetes converteranse desde este domingo nos grandes aliados. O primeiro que fará Breixo, de 9 anos, será "andar en bicicleta polo monte", igual desexo que o seu primo Adrián, da mesma idade, mentres que o seu irmán Mauro, de 7, quere "andar co patinete". Carla, de 5 anos, só quere enfundar os patíns, Aaron, de 4, tamén soña co seu patinete e a Manuel, de 5, non lle chega o día de que o "deixen saír para ir xogar ao golf".
O confinamento afróntase de forma diferente se a familia ten xardín ou leira ou se o pasa recluída nun piso. Todos os nenos teñen as mesmas aspiracións para recobrar a liberdade de movementos, pero, para este domingo, os nenos máis afortunados que están na primeira situación recoñecen que non senten tanta necesidade de saír de casa. É o caso de Sabela, de 7 anos, que asume que "non vou notar moita diferenza", pero, aínda así, está a desexar que chegue o momento de "estar no río e despois ir dar un paseo" no que poder achegarse á casa dunha migo que vive preto e que el a saúde desde o balcón.
Similar situación ten Mateo, de 7 anos, que confesa que o confinamento "non o levo moi mal porque vivimos nunha casa cunha leira grande" e cada día, despois de de facer os deberes, "podo xogar a moitas cousas". Como a maioría dos menores, bota de menos "estar cos meus amigos" e suple esas ausencias con videochamadas.
O seu irmán Adrián, de 10 anos, tamén se sabe afortunado por ter un terreo para "xogar e estirar as pernas" e neste confinamento aprendeu a valorar o que goza xogando co pequeno da familia, pero segue botando de menos aos seus amigos, "xogar con eles e facer chistes". Para este domingo, Mateo quere "ir dar un paseo polo bosque e polo río" e el "ir a un merendero cos meus pais e a un río para xogar cos meus amigos" e viaxar en coche. Os seus desexos non poderán cumprirse aínda, pero súplevos con horas de balón no xardín.
Nun piso todo se vive con outra perspectiva e reflícteo moi ben Jimena, de 8 anos, que, moi expresiva asegura: "aínda que teño unha terraza, vou correr como unha tola". No caso de Nico, de 4 anos, conformarase con "saír para ver a máis nenos", aínda que sexa de lonxe e sen interactuar, e Mateo, de 8, con "ir dar unha volta en bicicleta".
O confinamento cambiou a perspectiva de moitos destes menores, e fíxolles valorar, como aos adultos, o realmente importante na vida. Mentres Inés, de 14 anos, soña con ir á praia, estar coas súas amigas, tomar un xeado e "cear nalgún sitio que non sexa en casa", Félix, de 9, aspira a "pasear moito", e para Andrea, da súa mesma clase e idade, o importante é "ir a casa dos avós, pero non podo".
En definitiva, distintas modalidades dun mesmo desexo que verbaliza por todos eles Aitana, de 10 anos: "Gustaríame que chegase o domingo para poder saír e, despois de 40 días encerrada en casa, poder xogar ao aire libre". Ese pequeno xesto que se converteu no momento soñado só terá, para moitos, un inconveniente que tardarán semanas en liquidar: "o malo é que non podo estar coas miñas amigas".