Hernán Fariñas Vales é un pontevedrés que fai un par de meses mudouse a Valencia despois de vivir trece anos en Inglaterra. Desde comezos de novembro sumouse á marea de voluntarios en axuda ás persoas afectadas pola DANA, primeiro en Benetússer e despois en Catarroja. É o único español entre un nutrido grupo procedente doutros países europeos e americanos.
Como estás, o primeiro?
Estamos. Creo que aínda en shock da experiencia.
Esta semana, mércores e xoves, de obrigada pausa ante as predicións meteorolóxicas.
Si, a semana pasada o noso grupo foi todos os días a Catarroja e estes dous días pola alerta non se vai. O temor son os sumidoiros porque están colapsados practicamente polo barro. O Concello dixo que a súa capacidade é do 15%.
Como, onde e con quen comezaches, ou comenzástedes?, porque contigo está a túa parella, Pippa Jackson.
O domingo 3 fun a Benetússer pola miña conta porque antes estivera en Mestalla cargando caixas en camións, pero quería facer máis. Ao ver que alí, e entre comiñas, estaba máis controlado, decidín ir a outra localidade algo máis afastada, Catarroja, que está a dúas horas camiñando. Preguntando acabei localizando por Facebook un grupo de voluntarios. Resulta que son o único español entre aproximadamente trinta que chegamos a ser.
O martes 5, sen coñecernos de nada, coordinámonos e puxemos en marcha. Hai un par de holandeses, un vive alí e outro adiantou un voo para vir axudar. Un alemán que veu exprofeso a axudar. Moitas nacionalidades: Finlandia, Alemaña, Holanda, Polonia, Irlanda, Inglaterra, Francia, Arxentina, Colombia, Estados Unidos, Canadá... Custa contalos, o 'batallón guiri' chamámonos. Son persoas que van quedar un par de meses, outras que están a facer rotacións. Son moi boa xente e están a traballar moi duro.
Como organizades o traballo como voluntarios?
Móvense moi rápido, a verdade. Cando os coñecín xa tiñan postas en marcha dúas colectas dixitais que a día de hoxe xa debe ter doce mil euros. Esas doazóns están a destinarse a comprar o material para a limpeza e produtos para a poboación. Estes días destinamos unha cantidade para adquirir hidrolimpadoras. Tivemos un inconvinte, había que recollelas a 50 quilómetros de Valencia, pero entre coñecidos de coñecidos conseguimos dous coches para traelas e salvo tres que estamos a utilizar, o resto repartímolas porque facían moita falta.
Eses negocios, vivendas nas que traballastes hai alguén que vos indique unha prioridade, a cal ir?
Vaias onde vaias hai necesidades. Neste grupo, usan unha aplicación na que as vítimas solicitan axuda. Eu por exemplo, primeiro estivemos na casa dun veciño chamado Jose, sacamos mobles e electrodomésticos á rúa onde se amontoan montañas de entullos, lama, coches cruzados... unha brutalidade. Estivemos dous días, dez persoas, limpando cinco horas.
Logo seguimos con outras casas. O tipo de axuda vai evolucionando. Ás veces parece que non fai falta tanto o que é limpar, senón axudar ás persoas que se quedaron sen nada, por exemplo, sen unha cama. Ou facer encaixe de paus para que unha nena de nove anos teña unha torta de aniversario.
Mentres uns enxéñanllas para colaborar, outros delinquen e tratan de estafar. Dígoo porque estes últimos xeran a desconfianza de quen queira colaborar economicamente coa vosa iniciativa de voluntariado. Como se pode facer e de que maneira seguir o que estades a facer?
Teño que dicir que toda axuda é pouco e que cada cal pode facela onde senta cómodo. No noso caso, nos dous crowfunding imos colgando fotos e comentando o que facemos cada día. Están os nosos nomes, vese a cantidade doada e todo vai destinado ao pobo. Se se prefire facer doazóns materiais, poden contactar a través do meu correo electrónico (hfvales@gmail.com) e xestiónoo.
Lin un par de frases que chaman a atención. Unha: "a pesar do triste da situación, o pobo está vivo, moi vivo".
Unha das cousas que se me quedou gravada é o barullo no pobo. Quizais onte (martes 12) era xa máis de portas dentro, pero a semana pasada era unha tolemia, cando por fin chegaron as máquinas; iso si, dicíanche que despois de vivir entre o lodo cinco días.
A outra frase, dirixida aos teus compañeiros de faenas, ten unha tremenda carga de profundidade. Dis, "ides ter algo que moita xente non terá nunca: algo do que estar orgullosos o resto das vosas vidas, non decaiades!".
Creo que deste tipo de situacións sempre se poden rascar cousas positivas e unha delas é como a xente se envorcou. O non decaiades é como un berro de guerra porque é fácil esquecer e deixar de axudar. Nós estamos a esforzarnos moito para que isto mantéñase o máximo tempo posible porque vai seguir facendo falta.
Pippa e ti tedes un prazo temporal para retomar as vosas obrigacións laborais?
No meu caso coincidiume con dúas semanas libres entre traballo e traballo, (dedícase ao márketing dixital). Estamos a dedicar todo o tempo posible e estes días ademais centrándonos en difundir esta mensaxe do que estamos a facer para que quen queira enviarnos axuda póidao facer e usar os fondos da mellor maneira posible.
A nosa vida vai reclamar pero imos seguir cos ollos no pobo porque temos os contactos de persoas que seguen necesitando.
En referencia a esa difusión á que referías, o feito de ser un 'batallón' internacional está a ser motivo de atención nos medios destes países dos que procededes?
O feito de que sexamos de tantos lugares está a beneficiarnos. Os compañeiros holandeses van ter entrevistas con xornais de alí, o mozo de Irlanda tivo entrevistas con radios irlandesas, e no noso caso como Pippa é inglesa, esta tarde temos unha entrevista cun xornal nacional.
Pechamos a charla co desexo de que esta segunda DANA non agrave máis aínda a catástrofe coa que se concluíu outubro.