O incendio da emblemática fábrica de Pontesa. Ese era o único tema de conversación en todos os recunchos das localidades de Paredes, Arcade ou Ponte Sampaio. A intensa columna de fume negro que cubriu a desembocadura do Verdugo, o estado dos feridos e o intenso cheiro a queimado centraban as preocupacións dunha veciñanza aínda sobrecogido pola escena vivida durante a tarde e a noite do pasado domingo.
A trasfega de peóns por diante das vellas instalacións de Pontesa durante esta mañá de luns era incesante, como o de todos os días, cunha condición. Volveron as máscaras e, o que xa a desterrou da súa indumentaria habitual, cubríase o nariz e a boca coa man.
Nas cafeterías, os clientes intercambiaban as súas impresións sobre o incendio, outros folleaban, aínda atónitos, as noticias na prensa local e algúns mostraban vídeos e fotos compartidos a través das redes sociais.
Moitos veciños destas localidades seguiron os labores de extinción do lume desde primeira liña, desde as xanelas e balcóns das súas casas, case todas con vistas a unha nave que durente medio século deu traballo a boa parte dos seus habitantes. A terraza da azotea dun hotel próximo á antiga factoría converteuse nun improvisado palco para seguir, con angustia e temor, o traballo dos efectivos de emerxencia.
"Tiñamos moito medo de que o fume viñese cara aquí, porque acabamos de arranxar a fachada e porque estaba a arder a cuberta, que é de uralita e podería conter amianto que é moi contaminante", explicaba este luns María José, a directora do hotel San Luís, desde unha privilexiada azotea cunhas vistas á ría de Vigo oculta onte por unha densa e sobrecogedora columna de fume negro.
"É unha pena o que pasou porque é unha fábrica con moita historia. Nos anos cincuenta era unha empresa punteira", lembra a xerente dun hotel que compartiu os anos de esplendor da antiga Pontesa. "Nos anos cincuenta, aquí hospedábanse traballadores alemáns que viñan facer labores de inspección e controlo na fábrica", lembra María José.
Hoxe en día situación xa non ten nada que ver coa de hai 50 anos. A fábrica de cerámica crebou e boa parte das súas instalacións están abandonadas, case en ruínas. Outras pasaron a ter outra utilidade, funcionan como almacéns. E foi nunha desas naves dedicada á provisión de cereais na que se orixinou este voraz incendio.
Na explanada exterior do complexo fabril, sobresae tamén a acumulación de troncos de madeira. Esta escena non é habitual, pero o peche de Ence pola prealerta por seca converteu esta fábrica nun almacén improvisado que achegou unha dose máis de perigo ao incendio. "Dábanos medo tamén que o lume se estendese ata os troncos, porque mira canta madeira hai, se chega a arder...", confesaba unha preocupada María José sinalando desde a azotea os centenares de troncos alí amontoados.
Aínda que xa non é o que era, a relación entre a fábrica e o hotel segue sendo estreita. "Segue habendo moito movemento a diario de camións entrando e saíndo, pero traballadores hai moi poucos. Aínda así, algúns operarios seguen vindo comer aquí a diario", sostén a hostaleira preocupada polo estado de saúde do traballador que resultou ferido de gravidade como consecuencia das queimaduras sufridas pola explosión.
Mentres tanto, no interior do recinto fabril o tempo parecía conxelarse. Os restos de cereal ardidos seguían humeando baixo a atenta vixilancia de efectivos de emerxencias, bombeiros e a Policía Nacional. Os axentes custodiaban a fábrica á espera da chegada dos especialistas da Policía Científica, encargados de investigar as causas da orixe do incendio.
Ao interior da factoría, acordoada, non está permitido o acceso e polos arredores da nave só podía verse a algúns operarios e responsables da empresa que tiña alugada a nave intercambiando opinións sobre o ocorrido.