A súa casa xa non existe. O lugar no que se refuxiou acabou esnaquizado por unha bomba. Agora, 41 días despois de que o horror acabase coa súa vida tal e como a coñecía, chega a Marín en busca dun novo fogar e unha oportunidade lonxe do horror.
É Anna Sidorova, unha moza de 31 anos que residía en Kiev cando Rusia invadiu Ucraína. Alí perdeu a súa primeira vivenda. A segunda voou polo aire en Borodyanka, a cidade que nas últimas horas o Goberno ucraíno situou como un dos epicentros do masacre, con escenas aínda peores que as que nos últimos días saíron á luz de Bucha.
O 24 de febreiro o inicio da Guerra de Ucraína sorprendeu a Anna na súa casa de Kiev e esa mesma xornada puxo rumbo á cidade de Borodyanka. Chegou en busca de refuxio coa súa familia e atopou un inferno. O presidente ucraíno, Volodímir Zelenski, revelou este martes que "hai información de que en Borodyanka e algunhas outras cidades ucraínas liberadas o número de baixas de civís pode ser aínda moito maior".
A fiscal xeral de Ucraína, Iryna Venediktova, asegurou que as atrocidades que se viviron nesta localidade a 25 quilómetros ao oeste de Bucha, a 50 de Kiev, presentan "en termos de baixas humanas, a peor situación". A cidade estivo en mans das forzas rusas durante semanas e, do mesmo xeito que en Bucha, fálase de asasinatos masivos de civís.
Este martes, nada máis chegar a Marín, a través dunha intérprete, Oksana, esta moza ucraína relatou a súa terrible experiencia alí. Chegou a España hai días cos seus fillos de 12 e 3 anos e, tras unhas xornadas cunha familia de acollida en Madrid, puxo rumbo a Pontevedra porque no colexio San Narciso ofrécenlle escolarizar aos nenos. Ao seu lado, outras 17 persoas, entre as que estaban tamén dúas irmás de Anna.
Deses días en Borodyanka lembra que "mataron a nenos pola rúa, dispararon aos coches, a todo o que vían, a todo o mundo". A situación foi mala desde o principio, pero foi empeorando co paso dos días. Xa o segundo día da guerra "houbo moitos avións rusos e voaban baixo, como a 300 metros, para que os ucraínos non puidesen dispararlles".
Neses primeiros días, a poboación civil cría o que lle dicían as forzas rusas, "que non ían facer nada malo a xente civil", e quedaron todos na casa esperando. Con todo, pasaron poucos días cando "empezaron a disparar aos coches e mesmo a coches onde poñían que había nenos".
Nese momento, "déronse conta de que non podían quedar alí". A través do seu intérprete, Anna contou que "grazas a deus", o seu marido convenceuna de que "se tiñan que marchar urxentemente cos nenos" porque un par de días despois caeu unha bomba na súa casa. Agora "queimouse todo e xa non teñen nada alí, onde estaba refuxiada xa non había nada".
Quedou sen a súa segunda casa e chega a Marín en busca desa nova oportunidade. En Kiev traballaba vendendo tickets de tren na estación de ferrocarril, pero aquí chega sen nada. Tamén sen o seu marido, que quedou en Ucraína. Alí, "en principio, axudaba a evacuar á xente, anciáns e outra xente alí", pero "agora o exército ruso xa non deixa nin recoller cadáveres".
Moi agradecida coa solidariedade recibida en España, non quixo perder a oportunidade de trasladarse a Marín porque había opción de escolarizar aos seus fillos. Ela quere aprender español e buscar traballo, "e xa no futuro xa verá", pois "o marido está alí".
A Marín chegou nun autobús procedente de Madrid cun total de 20 refuxiados ucraínos, familias de nais cos seus fillos. As caras de cansazo e as miradas desubicadas empezaron a descender as escaleiras poucos minutos despois das catro da tarde, aínda sen comer e con ganas de atopar o ansiado descanso. Poucos minutos despois, tras deixar as súas maletas, gozaban da primeira comida en calma no que será o seu novo fogar por un tempo que ninguén é capaz de definir.
No colexio San Narciso hai, con eles, 52 refuxiados ucraínos, pertencentes a 19 familias diferentes, dos que 38 son nenos agora escolarizados no centro e residindo coas súas nais e avoas na residencia situada no mesmo recinto. Non é a capacidade máxima que teñen as instalacións, pero si o máximo de recursos dispoñibles para darlles a atención que requiren para esta nova etapa, segundo informa Antonio Traba, director do centro.